Aynen katılıyorum:) gelin olanlar oğul doğurunca empati yetenekleri kaynana lehine kayıyor. Bu ülkenin kanayan yarası maalesef. Her oğul anası, adil davranmak yerine ''besledim, büyüttüm, öncelik hep bana hep bana'' nın bayrak taşıyanı olmaya devam ediyor. Kadınlar ne kocadan ne toplumdan insanca tavır, ilgi, alaka görmediği için oğullarına sülük gibi yapışıyorlar resmen.
Ben de oğlan anasıyım, eşim, kendi annem de dahil herkes ''seni de göreceğiz ileride'' diyor. Zaferlerini bekliyorlar. Göreceksiniz elbet. Oğlumun karısını kraliçe yapacağım, oğlum sevmiş olacak onu, ötesi var mı? Tek derdim tasam onların mutluluğu olacak. Maddi manevi neyim varsa onların olacak. En büyük ahdım ''bana anne deme kızım, senin annen bir tane, bana sevicira abla de, sevicira anne de, sadece abla de, sevicira de, teyze de'' demek olacak. nasıl isterse öyle. Ben üzerimde zerre emeği olmayan, ama sürekli saygı sevgi alaka bekleyen kendi annem dışında birine anne derken midem bulanıyor, irite oluyorum çünkü. Ne ben gelinim, ne o benim annem. Tüm bu sıfatların, yakıştırmaların, toplumsal yüklerin dışında olmalıyız.
Bak yine dellendim:) kafam çok başka boyutta, bu toplumun beni kabullenmesi mümkün değil biliyorum. Hep göze batıyorum zaten.