arkadaslar hepinizin yorumu icin tesekkür ediyorum...
ben su kanaatteyim... eger iki insan bir yuva kuruyorsa, bu mutlu olmak icindir... eger mutlu olmak icin biri caba gösteriyor, digeri hayati insana zindan etmeye calisiyorsa devamli batakliga beraberinde cekmeye ugrasiyorsa benim icin maksat yerini bulmamis demektir...
evet bizde cok severek evlendik... ne zorluklara katlandim hep direndim ama artik takatim kalmadi... sevgi gün geliyor gercekten bitiyor... seviyorum demek yetmiyormus ben bunu anladim... mutlu olmak icin sevgi disinda saygi deger destek inanc direnc ve caba gerekli... tek tarafli olmuyor... öyle tostos hayat ne geitrecek diyip oturup bakmakla olmuyor... basari kendiliginden geldim demiyor, emek ister caba direnc ister... bunlarda sadece elele olur... eger ben evliligimde mutlu degilsem cocuklarimda mutlu olamaz asla... cünkü depresyonda gözü birseyi görmeyen eli birseyi tutamayan bir anneye ihtiyaci yok cocuklarin...
ve ayrilmak demek, cocugu babasindan ayirmak anlaminami geliyor hemen? benim büyük kizim babsini görüyor, hatta ayni masaya oturup iki olgun insan gibi konusabiliyoruz kizimiz ile ilgili mevzularda... demekki oluyor eger iki tarafta olgun ise...
kimse dünyada mutsuz olmayi haketmiyor ve mecburda degil... heleki en az cocuklar huzursuz bir ortamda büyümege mahkum degil... bende bu kanaatim ve inancimla yola cikiyorum...
slm lar