evet canım, bazı insanlar çok duyarsız hatta bebek sahibi olmayı bile gösteriş için kullanıyorlar... düşüncesiz ve kaba insanlar çok maalesef ... benimde bir arkadaşım hamile doğum yapacak ama hiç bir zaman ne hamileliğinde nede bebeğinden söz ediyor yanımda sanki o hiç hamile değilmiş gibi davranıyor çok ince biri benim için böyle davrandığını biliyorum.. diğer biri ise bebeğinin yaptığı her hareketi anlatıyor , onunla biraz zaman geçirsem hemen herlaf bebeğine dönüyor ve eve geldiğimde ağlıyorum... aslında ince fikirli olsa benim ne büyük bir özlemle yandığımı anlar ve anlatmaz ama maalesef duyarsız düşüncesiz işte... böyle insanlar hep çıkacak karşımıza kaçarı yokk..Allah bize sabır versin inşallah
güzel arkadaşım ben de üç melek annesiyim ve ne yazık ki kucağım bomboş çocuğa hasretim
nasıl dayandığıma bile şaşıyorum bazen
Cok sükürki bi bebegin daha olms acısını unutturacak darısı biz kaybedipte bekleyenlernde basına
Gece nöbetleri,ağlayarak uyanmalar...Düşüncesiz arkadaşlara tahammül etmek zorunda kalmak..Acı aynı olunca nasıl da benziyor yaşananlar..Bebeğini seven birini gördüğünde içinin yangın yeri kesilmesi...Ne mutlu sana ki yeni bir bebeğe cesaretin olmuş yaşadıklarından sonra.Bense hala o fikir aklımdan bile geçse toparlayamıyorum kendimi...4 yıl oldu oğlumu kaybedeli ama...Hala dün gibi..
Acısı geÇmez nasıl geÇsİnİkİ bİr parÇan yÜrek yangının ayyy fena oldummm kızımı sen baĞıŞla rabbİm ve tÜm İsteyenlere nasİp ettt
sağol canım.günahsız yavrularımız,meleklerimiz şimdi cennetten annelerini izliyorlardır..şuan bir evladım olmasa ver canını bu evlatlar için deseler nefes almadan verirdim heralde...
annelere üzülüyorum ama o meleklere içim yanıyor...
eşimle bir bebeğimizin olmasını çok istiyorduk ve genel kontrol için dr a gittik.dr yumurtalıklarımın düzgün çalışmadıgını söyleyip ilaçlar verdi.o andan itibaren hep beynimi kemiren soru acaba olacakmıydı?ve 3 ay ilaçları kullandım.3 ayın sonunda kontrole gittim.dr uzun uzun ultrasona baktı ve yok hiçbi gelişme yok dedi.tam ağlamaklı olmuştum ki ekrana iyice bak bakılm ne görüyorsun dedi.aman allahım işte ordaydı minicik fasulye gibi bşeydi.sevinçten ağlamaya başladım tansiyonum fırladı.ve yol boyunca durmadan ağladım.çok mutluydum.hamileliğim sorunsuz geçiyordu.kendime dikkat ediyordum.ve 2 haftada bir kontrole gidiyordum.bebeğimin kilosu gelişimi çok çok iyiydi.sevinçle bir günbile off lamadan 31.haftaya gelmiştik.
22 haziran gecesi ertesi gün evlilik yıldönümümüz oldugugnu düşünerek eşime alacağım hediyeyi planlarken uykuya almışım.saat tam 12.de uyandım.tuhaf hissediyordum.sancılarım vardı.eşimi uyandırıdım ve hemen dr u aradık.bi ilaç ismi söyledi e ayağını yükseğe koyup yat dedi.ilacı aldım ama sancı geçmedi.tuvalete girdim.ve bir anda kanama geldi.çok telaşlandım hemen dr u aradım ve hastaneye gittim.
ebe muayene etti ve doğurmak üzeresin dedi.o an ne düşüneceğimi bilmeden durmadan ağlıyordum.ve hemen serum taktılar doğum masasına yattım.ve yarım saat içinde bebeğim düünyaya geldi.o kadar güzeldiki..onu görebiliyordum.onu silip hemen götürdüler.benimde dikişlerim atıldı ve odaya aldılar.
doğumdan çıktıktan sonra çok iyiydim hafif ağrım vardı sadece bir an önce bebğimi görmek istiyordum.aklımdan hep şimdi hemşirelerden biri onu getirecek diye geçiyordu.gözümkapıdaydı.
o rada eşim geldi.biz ilçede oldugumuzdan bebeği başka şehre götümek zorundayız dedi.annem,eşim ve bebeğim ambulansla gittiler.içimde bir boşluk olmuştu.ertesi gün eve çıktık.eşimle her an tlf da konuşuyorduk.bebek çok iyi senide 1-2 güne getireceğiz süt vereceksin diyordu.en son sabah konuşmuştuk.yorgunluktan öğleye kadar uyymuşum ama eve o anda görümcen,kayınvaldem,abim,babam,arkadaşlarım herkes dolmuştu.ama ben hiç bişey anlayamiyordum.uykumda bir rüya gördüm bebeğimi kucağıma veriyorlar ve emzirmek için göğsümü veriyorum.sütüm akıp gidiyor bebeğim ememiyordu.teri çinde uyandım.abim yanıma geldi.benimle uzun uzun konştu.bana 'sen güçlüsün'gibi şeyler söylüyordu ama ben hala ne demek istediğini anlayamıodum.bebeğime kötü bişey olacağı hiç aklıma gelmiyordu.ve bir anda bebği kaybettik dedi.o anda dünya başıma yıkılmıştı.kendimden geçtim ,ağlayamadım,donup kaldım.
öğleden sonra bebeğmi getirdiler.annem arabadan inip bana sarıldı.birbirimiz sarılıp uzun uzun ağladık.eşim geldi.2 günde mahfolmuştu.
bebeğimi görmek istedim.ve yanına gittim.kardeşim baş ucunda oturuyordu.ellerine dokunuyordu,yüzüne bakıyordu.ne çok sevinmişti dayı olacağına benim küçük kardeşim.ona baktım.allahım nasıl güzeldi ,mis gibi kokuyordu yavrum.elleri burnu minicikti..
sonra cenaze namazını kılıp alıp götürdüler.yavruma babasıküçücük bir mezar yaptırdı.her gittiğimde içim dağlanıyor.kelebeğimin yaşamak için bir günü vardı ve ne güzel birgün seçmişti.evlilik yıldönümümüz.mezarına gittiğimde ayrılmak istemiyorum.kışları o soğuklarda orada üşüyor gibi geliyor,yazın o toğrağın altında bebeğimi düşünemiyorum.düşündükçe boğazım düğümleniyor.
meleğim bana doğumundan tam 14 ay sonra kardeşini gönderdi.yaşasaydı aralarında 22 ay olacaktı.şimdi bebeğime baktıkça abiside yanında olsaydı ,beraber oynaslalardı diyorum.bebeğim bana abisinin emaneti ona çok iyi baakmaya çalışıyorum.ama içimde öyle bir boşluk olduki dolduramıyorum...
eşimle bir bebeğimizin olmasını çok istiyorduk ve genel kontrol için dr a gittik.dr yumurtalıklarımın düzgün çalışmadıgını söyleyip ilaçlar verdi.o andan itibaren hep beynimi kemiren soru acaba olacakmıydı?ve 3 ay ilaçları kullandım.3 ayın sonunda kontrole gittim.dr uzun uzun ultrasona baktı ve yok hiçbi gelişme yok dedi.tam ağlamaklı olmuştum ki ekrana iyice bak bakılm ne görüyorsun dedi.aman allahım işte ordaydı minicik fasulye gibi bşeydi.sevinçten ağlamaya başladım tansiyonum fırladı.ve yol boyunca durmadan ağladım.çok mutluydum.hamileliğim sorunsuz geçiyordu.kendime dikkat ediyordum.ve 2 haftada bir kontrole gidiyordum.bebeğimin kilosu gelişimi çok çok iyiydi.sevinçle bir günbile off lamadan 31.haftaya gelmiştik.
22 haziran gecesi ertesi gün evlilik yıldönümümüz oldugugnu düşünerek eşime alacağım hediyeyi planlarken uykuya almışım.saat tam 12.de uyandım.tuhaf hissediyordum.sancılarım vardı.eşimi uyandırıdım ve hemen dr u aradık.bi ilaç ismi söyledi e ayağını yükseğe koyup yat dedi.ilacı aldım ama sancı geçmedi.tuvalete girdim.ve bir anda kanama geldi.çok telaşlandım hemen dr u aradım ve hastaneye gittim.
ebe muayene etti ve doğurmak üzeresin dedi.o an ne düşüneceğimi bilmeden durmadan ağlıyordum.ve hemen serum taktılar doğum masasına yattım.ve yarım saat içinde bebeğim düünyaya geldi.o kadar güzeldiki..onu görebiliyordum.onu silip hemen götürdüler.benimde dikişlerim atıldı ve odaya aldılar.
doğumdan çıktıktan sonra çok iyiydim hafif ağrım vardı sadece bir an önce bebğimi görmek istiyordum.aklımdan hep şimdi hemşirelerden biri onu getirecek diye geçiyordu.gözümkapıdaydı.
o rada eşim geldi.biz ilçede oldugumuzdan bebeği başka şehre götümek zorundayız dedi.annem,eşim ve bebeğim ambulansla gittiler.içimde bir boşluk olmuştu.ertesi gün eve çıktık.eşimle her an tlf da konuşuyorduk.bebek çok iyi senide 1-2 güne getireceğiz süt vereceksin diyordu.en son sabah konuşmuştuk.yorgunluktan öğleye kadar uyymuşum ama eve o anda görümcen,kayınvaldem,abim,babam,arkadaşlarım herkes dolmuştu.ama ben hiç bişey anlayamiyordum.uykumda bir rüya gördüm bebeğimi kucağıma veriyorlar ve emzirmek için göğsümü veriyorum.sütüm akıp gidiyor bebeğim ememiyordu.teri çinde uyandım.abim yanıma geldi.benimle uzun uzun konştu.bana 'sen güçlüsün'gibi şeyler söylüyordu ama ben hala ne demek istediğini anlayamıodum.bebeğime kötü bişey olacağı hiç aklıma gelmiyordu.ve bir anda bebği kaybettik dedi.o anda dünya başıma yıkılmıştı.kendimden geçtim ,ağlayamadım,donup kaldım.
öğleden sonra bebeğmi getirdiler.annem arabadan inip bana sarıldı.birbirimiz sarılıp uzun uzun ağladık.eşim geldi.2 günde mahfolmuştu.
bebeğimi görmek istedim.ve yanına gittim.kardeşim baş ucunda oturuyordu.ellerine dokunuyordu,yüzüne bakıyordu.ne çok sevinmişti dayı olacağına benim küçük kardeşim.ona baktım.allahım nasıl güzeldi ,mis gibi kokuyordu yavrum.elleri burnu minicikti..
sonra cenaze namazını kılıp alıp götürdüler.yavruma babasıküçücük bir mezar yaptırdı.her gittiğimde içim dağlanıyor.kelebeğimin yaşamak için bir günü vardı ve ne güzel birgün seçmişti.evlilik yıldönümümüz.mezarına gittiğimde ayrılmak istemiyorum.kışları o soğuklarda orada üşüyor gibi geliyor,yazın o toğrağın altında bebeğimi düşünemiyorum.düşündükçe boğazım düğümleniyor.
meleğim bana doğumundan tam 14 ay sonra kardeşini gönderdi.yaşasaydı aralarında 22 ay olacaktı.şimdi bebeğime baktıkça abiside yanında olsaydı ,beraber oynaslalardı diyorum.bebeğim bana abisinin emaneti ona çok iyi baakmaya çalışıyorum.ama içimde öyle bir boşluk olduki dolduramıyorum...
basın saolsun canım bılıyorumkı bu kelımeyı duymak cok acı ama yapılacak bırsey yok ama cok sanslı oldugunu sakın unutma cunkı anne olmussun annelıgı yasıyosun suan benım gıbı bebegını kaybettıkten sonra okadar cok kısı varkı tekrar hamıle kalamaması ınan sukur etkı melegının kardesı hemen gelmıs ınsallah bızlerde yasarız canım temız yuregınle dua eyle bizlere:Saruboceq::Saruboceq:
o boşluk dolmuyor canım
ağustosta tam 10 sene doluyor güzel melek kızımı doğumda kaybettim
2 erkek kardeşi var hala hatırladıkça burnumun direği sızlar
Allah evladına hayırlı uzun ömürler versin
meleklerimizde bizi cennet kapısında bekliicek inşallah
canım bende bebeğimi kaybettim Allah bizlere sabır versin bende senin gibi evlilik yıldönümümde toprağa verdim meleğimi...rabbim meleğinin kardeşine uzun ömür versin ve bizlerede nasip etsin...birdaha böyle acı yaşatmasın...:Saruboceq:
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?