İnsanın kendi dünyasında oturduğu taht, zanlarından ve düşüncelerinin bir makama dönüşmesinden ibarettir. Her kalp içindekini sızdırırken, insanı dilinin altına gizleyen hal, her zaman küçük bir niyettir.
Kalıbının adamı, adamın kalıbına uymasa bile gizli bir anlaşma yapmışçasına, içten içe bilip de sustuğumuz her şey; çoğunlukla kötü bir kanaat ve zor bir itirafsa da memnun etmeye yönelik kurduğumuz her cümle, saklı bir ihanetin farklı bir intikam şeklidir.
İnsan gibi hayat da satır arasındaki bilinirliklerin keyfinde yaşanır. Detaylarla güzelleşen her duygu, o gizemin ve paylaşılmazlığın özelliğinde gizlidir. Aynı dilin kelimeleri değil, aynı duygunun izleridir, birbirimize kenetleyen.
Birilerini, bir şeyleri kaybetme korkusunda tükenen bir hayat, esaretin derin izlerini taşırken, korkularımızı değerli kılan, sadece kendi mahremiyetimiz ise; etrafımıza ördüğümüz o çitlerin dışında olanlar, bazen bir sokak lambasının titrek ışığında bir ayaz, bazen süslü reyonların vitrininde duran sıcak bir obje olarak kalırlar.
İnsanı bunca kibirle kendine secde ettiren yanılgı, oturduğunu sandığı tahtın büyülü cazibesinde bir garip sarhoşluk halidir.
Hayatı uzun uzadıya keyifle yaşayabilmek, söylenmeyenleri okumak, konuşulmayanları dinlemek, görülmeyenleri hayal etmek ise “mana avcısının heybesinde” her an yeni bir oluş vardır.
Kitapları yaktıran, cümleleri zayi ettiren, zamanı uzatan, tüm ezberleri bozduranmanayı hayatlaştıran, insandır.
Mana kendini okumakla başlayan, anlamakla hayat bulan hakikat ise,
Anladım ki;
* İnsana ilim olarak kendini bilmesi yeter imiş!
*Zulüm, çok çeşitliymiş. Başkasına değil, kişi en çok nefsine zulmedermiş.
*Ne söylediğine değil, ne yaptığına bakılırmış. İlmin zekatı, amel imiş.
*Nankörlüğün başı şükürsüzlük, sonu daima ihanetmiş. İnsan yalnız ve sadece kendine ihanet edermiş.
*İstisnalar kaideyi bozmamalı imiş. Sabitlik ancak, kararlı olmakla bulunurmuş.
*İnsan bütün yalanlarını hakikatte kendisine söylerken, kimse kimseyi sonsuza kadar aldatamazmış.
Anladım ki!
*Mazeret icat etmek, her iş için gönülsüzlükmüş. Her işin başı sevmekmiş. İmkansızlar değil mümkünler, engeller değil çözümler varmış.
*Başa gelen her musibet, insanın kendisindenmiş. Eksiğini gediğini kadere rücu etmek, karaktersizlikmiş. Her şer, hayra dönüşürmüş.
* Acele, akıntıya kürek çektirirmiş. Hayat yalnız sabır ile anlaşılırmış. “Sabır ise sadece bir an durup, düşünmekten ibaretmiş.”
*Her şey bir nasip imiş. Kalbinde merhamet olmayanın, esasında insanlıktan nasibi yokmuş. Merhamet etmeyene, merhamet edilmezmiş.
*Niyeti yoklamak, samimiyetin anahtarı imiş. Edep, aslında her halde samimiyetmiş. Edep, niyetle öğrenilirmiş.
*Akıllı olan kendini sığaya çeken, akil olan istişare edenmiş. Aklı kenara koyup danışmakta, her zaman ferahlık var imiş.
Anladım ki;
*Yalnızlık yokmuş, sevgisizlik varmış.
*Sükutu altına denk eden, dinlemekmiş. Bütün kötülükler dil ile yapılırmış. Dili boş laftan, malayaniden korumak, sözü kalbe indirirmiş.
*Dilinin altında yazdığın kaderinmiş. Sınanmadan bırakılmazmışsın. Her an her şey değişirmiş.
*Eleştirmek için kendi halin yetermiş. Başkasında gördüğün her arıza, aslında sende olanmış. Kötü söz daima sahibine döner imiş.
*Hoşgörü tölerans değil, “hoş gelen, görülen ve görünen” olmak imiş.
*İyilik de kötülük de unutulmamalıymış. Ahde vefa hem sadakati hem de aynı yılanın deliğinden ikinci kere geçmemeyi öğretirmiş.
*Hayat gönül için uzun, beden için kısa imiş. Bir işi bitirip bir yenisine koyulmalı, hiçbir işi yarım bırakmamalı imiş.
*Hastalık ve sıkıntı aklı, bedeni, zamanı, insanı temize çektiren bir lütufmuş.
*Her hatırlayış bir şükür iken, her şükrün karşılığı mutlaka verilen imiş.
Anladım ki!
*Geç kalma telaşı rehavetmiş. Hareket etmiyorsan, şikayet etmeyecekmişsin.
*Kanaat, bir geçimlik kadarının derdine düşmekmiş. Fazlası bir kasa anahtarına sahip olmak kadarmış.
* Hayatta hiç bir şey benim değil, sadece elimin altına verilenmiş. Ehil ve güvenilir olanlar, emanetleri zayi etmeyenlermiş.
*Beklentisiz yaşamak, hayatı bir sürprize çevirirmiş. Mutlu olan, mutlu edermiş.
* İstenmeden yapılan her iyilik, sonunda minnetin ezikliğinde husumete dönüşürmüş. İyilik de dahi, nezaket gözetilmeliymiş.
* Bencillik fakirlikmiş. Değeri kaybetmekle bilinen her kıymet, içinde fedakarlığı barındırır iken, fukara ancak zamanında kıymet bilen imiş. Zengin ise kanaat eden.
*Umutsuzluk, şikayet, öfke ve kibir aklın ve ruhun özgürleşmesine engelmiş. Beden ancak özgür bir ruh ile kanatlanırmış.
Anladım ki!
*Kainatın dengesinde sebepler dairesinden arandığın oranda rızıklanır, dağıttığın oranda artırır, razı olduğunca, razı olunurmuşsun.
*Aranmakla bulunmayan ama yine de arayanların bulduğu hazine aşk ise; kendini aradan çekip çıkarabilen, bütün güzel sözlerle ruhunu ona yüceltip, yükselirmiş.
*Aşk artmak değil, eksilmekmiş.
Yoksunluk şükür ile varlığa dönüşürken, mahcubiyetin ve mahzuniyetin ortadan kalkması kaderin sırrına mebniyet edenlerin güzergahıdır. Varış, yaradanın sırrında; besmelenin “b” sindeki o noktadır. O nokta, insanın hakikatidir.
Seyredilen seyre dalana “aşk-ı kelammış”. Anladım ki; İnsan ancak aşk ile anlaşılırmış.
ALINTIDIR:habertempo.com da Neval Sahin Ucer in yazisi...