Sevdiğiniz insanlar sizi sırtınızdan bıçakladı mı gelin paylaşalım

22 yaşındayım 2 yıllık evliyim ilk babama çok güvendim beni sırtımdan vurdu sonra her zaman arkandayım hep sana destek olucam falan filan diye vaatler veren eşime güvendim ilk günden o da sırtımdan vurdu şimdide dertlerimi sevincimi herşeyimi paylaştığım komşum ablam gibi gördüğüm komşum sırtımdan vurdu.babam 18 yaşında bi kızın peşine takıldı ben ortada kaldım anneme anlatamıyorum içim içimi yiyor.eşim beni annesinin oyuncağı etti kaynanamın elinde oyuncak olmamak için elimden geleni yapıyorum ama tek başıma eşimin ailesine gücüm yetmiyor ama bunlar eşimin umrunda değil komşumda dün geldi '' bana bi daha hiç bişeyini anlatma'' dedi ondan bunu duydum ve yıkıldım kise benim derdimi dinlemek zorunda değil ama çok sevdiğiniz ve güvendiğiniz bi insandan bunları duymak çok kötü bişey.ben kime değer verdiysem kimi sevdiysem hep ben üzüldü sırtımdan bıçaklandım hiç arkadaşım yok dertleşecek kimsem yok duvarlardan başka.benim yaşadıklarımı sizde yaşadınızmı hadi birbirimizle paylaşalım belki rahatlarız

Çalışıyor musunuz?Çalışmıyorsanız bir an önce çalışmaya başlayın.Bu size hem iyi gelecek hemde yeni bir çevre edinmiş olacaksınız.Yaşadıklarınız zor ama komşunuzu falan takmayın.Bir an önce hayatınızı değiştirmeye bakın.

hayır çalışmıyorum 1 yaşında bi bebeğim var. artık o kadar güvenimi kaybettimki yeni bi çevre edinsemde o zamanda bi kazık yerim buna adım gibi eminim

olmazmı o kadar çokki
ne yazıkki artık kimseye güvenim kalmadı bu yüzden
ve bana iyilikle yaklaşan biri olsada altından ne çıkıcak diye bekliyorum kendimi uzaklaştırıyorum

oooff ben bu konuda çok dertliyim valla yarama tuz bastın arkadaşım o kadar çok varki hemde annem, babam, kardeşlerim, eşim, eşimin akrabaları, arkadaşlarım... şu anda kimseyle görüşmüyorum, mecbur kalıp görüştüklerime ise mesafe koydum, artık Allahtan başka kimseye güvenmiyorum, bana nasıl davranıyorlarsa aynı şekilde davranıyorum, kimseden bir beklentim yok, onlarında olmasın, ne kimseyi alttan alacak nede idare edecek gücüm yok artık.

hayat bu şekilde daha güzelmi yoksa tatsız tutsuz bi şeymi bilmiyorum, çünkü neredeyse tek başıma bir hayat yaşıyorum keşke böyle olmasaydı, keşke sevdiklerimizde bizi sevebilselerdi, arada böyle soğuk duvarlar olmasaydı .. ne yazıkki mümkün değilmiş..

evet bizim gibi insanlar karşısındakine çok değer veriyo ama kıymet bilmezlerde bunu fırsat bilip sömürmeye yada elimizdekileri almaya çalışıyolar ne yazıkki hep başarılı oluyolüzülen biz oluyoruz .bende yanlız bi hayat yaşıyorum diyebilirim kimseyi görmek istemiyorum insan içine çıkmak istemiyorum tek başıma evde oturmak istiyorum.

babam
eşim
eşimin ailesi
hepsi bıçakladı sağolsunlar...
ama ben yinede umutsuz yada güvensiz değilim...
gerçekten var sağlam insanlar hayatımda çok şükür..
bıçaklayanlara gelinceeeeeeeeee...
kimsenin yaptığı yanına kalmıyo gördüm ben...
allaha havale ettim artık...
o verir müstehaklarını....

hangisini anlatsamki bilemedim ben şimdi
annemin lafınıda burda kullanım bari ^^hayat yediğin kazıkların bileşkesidir^^
şimdi kendimin arkadaşı kendimim kendime hiçç kazık atmıyorum
aştım diye düşünüyorum okadar kazıktan sonraa
tecrübe diye düşünüyorum öle düşünmesem kesin aralarından birini yada bir çoğunu hastanelik ederim
kimseye güvenme , çünkü insanlar çabuk harcar çıkarcıdır bende 4 duvar arasındayım kendimi avutmaktan bir hal oldum
bunu en iyi yöntemi kendi kendine yetebilmek en ufak birşeyden dahi güzel sonuçlar çıkarabilmek
kendini sevdiğin bir şeylerle oyala bence örgü ör mesela ben öle yapıyorum artık
kimseyede sırımı derdimi anlatmıyorum çünkü insanlar senin derdinle dahi mutlu olabiliyorlar