12 yıllık evlilik ve ihanet

mutlumelo .!.:

Sevgi ve aldatmak erkeklerde çok ilintili kavramlar değil malesef.Karısını sevdiği halde aldatmaya meyil eden erkekler tanıdım ben.Kendi ağızlarından duyduğım şey yani. EE karını seviyosan neden başka birine yelken açmaya çalışıosun dedimdede heyecan aradıkları cevabını aldım..Aradıkları şey heyecan renk.. tuhaflar

Genişletmek için tıkla...

yesil cay .!.:

Epey zor günler yaşıyorum. 12 yıllık evliyim. Evlendiğim kişi ile (artık eşim diyemiyorum) üniversitede tanıştık. Kayınvalidem ve kayınpederim çok iyi insanlardı, fakat uzun süren zorlu hastalıkları vardı. O yıllarda zor günler yaşandı. Eşim sandığım kişi hastaneden, acillerden, doktordan bıkmıştı ama içine atardı. Ben de mümkün olduğunca ortamı yumuşattım. Neredeyse hiç kavgasızdık, mutluyduk, birbirimizi çok da severdik, hep yanyana olalım isterdik.
Bu arada sağlığından hep korkar öksürse kötü bir şey olduğunu düşünür. Büyük ihtimalle ailesiyle olan yaşadıklarından dolayı.
Sonra ben bir sağlık problemi yaşadım, şu anda iyiyim. Fakat o esnada kendisi acayip değişti, yanımda zaman geçirmek istemiyordu. Sürekli alkol. Tahmin ettiğiniz gibi aldatıyormuş beni, iş yerinden bir x kişisiyle. Aylarca hem de. Evli olduğunu da saklamamış. Düzgün, kültürlü, iyi bir işi olan, sürekli beni ne kadar çok sevdiğini anlatan, bu adamdan hiç beklemezdim, çok yıkıldım. Pişmanım, ben naptım falan yok yani, bu kadar pişkinlik inanılmaz. Sonra da ben bunları niye yaptım bilmiyorum demeye başladı. Ama olayı bitirmek yok, af dilemek yok.
Tabii ki boşanmak istiyorum. Karakterim de sakindir olay yaratma derdinde değilim. Çok ağladım, resmen yaşlandım, ama onu rezil edicek bi insan değilim maalesef. Uzatacağını da biliyorum, çünkü istemiyormuş ayrılmak benden. Fark etmez, başka yolu var mı? ilk etapta ev ayıralım dedim, herkes nerede yaşayacaksa yaşasın. Çünkü aynı evde olmak istemiyorum tek gün bile. Ben yoluma devam edeceğimi gösterince korkmaya başladı. İstediğin kadar özgürlük, al napıcaksan yap. Ama bana gelip gelip seni çok seviyorum, senden ayrı yaşayamam, sen en yakın dostumsun, niye bunları yaptım ve hala devam ediyorum bilmiyorum gibi konuşup duruyor ya çok sinirim bozuluyor. Kesinlikle duymuyor cevap vermiyorum.
Bir insana özgürlük vermişsin sevinip mutlu olması gerekmez mi, madem bunları yapıcaktı? Niye gitmiyor?
Aynı evde oda arkadaşıyız, o gelince ben odama gidiyorum görmek istemiyorum. Yemeğimi bile kendime kadar yapıp yiyorum. Ailesinin dairesi var boş, rahatlıkla çıkabilir oraya. Niye uzatırsın ki? Çık git rahat rahat devam et.
Güçlü durmaya çalışıyorum ama kalbim çok feci ağrıyor ve yalnızken gözlerim hep dolu dolu. Ailem dediğim, güvendiğim, en yakın arkadaşım beni böyle yaraladı. Çok sevmiş çok destek olmuştum ona yıllarca, o da bana. Sırtımdan bu şekilde bıçaklanmayı affedemiyorum, çok çok üzgünüm. Aşka sevgiye hiç inancım yok artık, kimseye de güvenim yok.

Genişletmek için tıkla...

yesil cay .!.:

Epey zor günler yaşıyorum. 12 yıllık evliyim. Evlendiğim kişi ile (artık eşim diyemiyorum) üniversitede tanıştık. Kayınvalidem ve kayınpederim çok iyi insanlardı, fakat uzun süren zorlu hastalıkları vardı. O yıllarda zor günler yaşandı. Eşim sandığım kişi hastaneden, acillerden, doktordan bıkmıştı ama içine atardı. Ben de mümkün olduğunca ortamı yumuşattım. Neredeyse hiç kavgasızdık, mutluyduk, birbirimizi çok da severdik, hep yanyana olalım isterdik.
Bu arada sağlığından hep korkar öksürse kötü bir şey olduğunu düşünür. Büyük ihtimalle ailesiyle olan yaşadıklarından dolayı.
Sonra ben bir sağlık problemi yaşadım, şu anda iyiyim. Fakat o esnada kendisi acayip değişti, yanımda zaman geçirmek istemiyordu. Sürekli alkol. Tahmin ettiğiniz gibi aldatıyormuş beni, iş yerinden bir x kişisiyle. Aylarca hem de. Evli olduğunu da saklamamış. Düzgün, kültürlü, iyi bir işi olan, sürekli beni ne kadar çok sevdiğini anlatan, bu adamdan hiç beklemezdim, çok yıkıldım. Pişmanım, ben naptım falan yok yani, bu kadar pişkinlik inanılmaz. Sonra da ben bunları niye yaptım bilmiyorum demeye başladı. Ama olayı bitirmek yok, af dilemek yok.
Tabii ki boşanmak istiyorum. Karakterim de sakindir olay yaratma derdinde değilim. Çok ağladım, resmen yaşlandım, ama onu rezil edicek bi insan değilim maalesef. Uzatacağını da biliyorum, çünkü istemiyormuş ayrılmak benden. Fark etmez, başka yolu var mı? ilk etapta ev ayıralım dedim, herkes nerede yaşayacaksa yaşasın. Çünkü aynı evde olmak istemiyorum tek gün bile. Ben yoluma devam edeceğimi gösterince korkmaya başladı. İstediğin kadar özgürlük, al napıcaksan yap. Ama bana gelip gelip seni çok seviyorum, senden ayrı yaşayamam, sen en yakın dostumsun, niye bunları yaptım ve hala devam ediyorum bilmiyorum gibi konuşup duruyor ya çok sinirim bozuluyor. Kesinlikle duymuyor cevap vermiyorum.
Bir insana özgürlük vermişsin sevinip mutlu olması gerekmez mi, madem bunları yapıcaktı? Niye gitmiyor?
Aynı evde oda arkadaşıyız, o gelince ben odama gidiyorum görmek istemiyorum. Yemeğimi bile kendime kadar yapıp yiyorum. Ailesinin dairesi var boş, rahatlıkla çıkabilir oraya. Niye uzatırsın ki? Çık git rahat rahat devam et.
Güçlü durmaya çalışıyorum ama kalbim çok feci ağrıyor ve yalnızken gözlerim hep dolu dolu. Ailem dediğim, güvendiğim, en yakın arkadaşım beni böyle yaraladı. Çok sevmiş çok destek olmuştum ona yıllarca, o da bana. Sırtımdan bu şekilde bıçaklanmayı affedemiyorum, çok çok üzgünüm. Aşka sevgiye hiç inancım yok artık, kimseye de güvenim yok.

Genişletmek için tıkla...

Dvit3 .!.:

Ben kendimi bırakmadım zaten bosaninca kurtuldum dedim üzülüp aglayamadim bile arkasından ama bana evlenmek ve çocuk için o kadar ısrar etti ki şimdi çocuğu bıraktı ve deyim yerindeyse hayatını yaşıyor kari kız içme ortamdan ortama onun mutluluğuna katlanamiyorum

Genişletmek için tıkla...

Adddrrrr .!.:

Bunu neresi mutluluk...?! Hayattan kaçış onun ki....

Genişletmek için tıkla...

yesil cay .!.:

Epey zor günler yaşıyorum. 12 yıllık evliyim. Evlendiğim kişi ile (artık eşim diyemiyorum) üniversitede tanıştık. Kayınvalidem ve kayınpederim çok iyi insanlardı, fakat uzun süren zorlu hastalıkları vardı. O yıllarda zor günler yaşandı. Eşim sandığım kişi hastaneden, acillerden, doktordan bıkmıştı ama içine atardı. Ben de mümkün olduğunca ortamı yumuşattım. Neredeyse hiç kavgasızdık, mutluyduk, birbirimizi çok da severdik, hep yanyana olalım isterdik.
Bu arada sağlığından hep korkar öksürse kötü bir şey olduğunu düşünür. Büyük ihtimalle ailesiyle olan yaşadıklarından dolayı.
Sonra ben bir sağlık problemi yaşadım, şu anda iyiyim. Fakat o esnada kendisi acayip değişti, yanımda zaman geçirmek istemiyordu. Sürekli alkol. Tahmin ettiğiniz gibi aldatıyormuş beni, iş yerinden bir x kişisiyle. Aylarca hem de. Evli olduğunu da saklamamış. Düzgün, kültürlü, iyi bir işi olan, sürekli beni ne kadar çok sevdiğini anlatan, bu adamdan hiç beklemezdim, çok yıkıldım. Pişmanım, ben naptım falan yok yani, bu kadar pişkinlik inanılmaz. Sonra da ben bunları niye yaptım bilmiyorum demeye başladı. Ama olayı bitirmek yok, af dilemek yok.
Tabii ki boşanmak istiyorum. Karakterim de sakindir olay yaratma derdinde değilim. Çok ağladım, resmen yaşlandım, ama onu rezil edicek bi insan değilim maalesef. Uzatacağını da biliyorum, çünkü istemiyormuş ayrılmak benden. Fark etmez, başka yolu var mı? ilk etapta ev ayıralım dedim, herkes nerede yaşayacaksa yaşasın. Çünkü aynı evde olmak istemiyorum tek gün bile. Ben yoluma devam edeceğimi gösterince korkmaya başladı. İstediğin kadar özgürlük, al napıcaksan yap. Ama bana gelip gelip seni çok seviyorum, senden ayrı yaşayamam, sen en yakın dostumsun, niye bunları yaptım ve hala devam ediyorum bilmiyorum gibi konuşup duruyor ya çok sinirim bozuluyor. Kesinlikle duymuyor cevap vermiyorum.
Bir insana özgürlük vermişsin sevinip mutlu olması gerekmez mi, madem bunları yapıcaktı? Niye gitmiyor?
Aynı evde oda arkadaşıyız, o gelince ben odama gidiyorum görmek istemiyorum. Yemeğimi bile kendime kadar yapıp yiyorum. Ailesinin dairesi var boş, rahatlıkla çıkabilir oraya. Niye uzatırsın ki? Çık git rahat rahat devam et.
Güçlü durmaya çalışıyorum ama kalbim çok feci ağrıyor ve yalnızken gözlerim hep dolu dolu. Ailem dediğim, güvendiğim, en yakın arkadaşım beni böyle yaraladı. Çok sevmiş çok destek olmuştum ona yıllarca, o da bana. Sırtımdan bu şekilde bıçaklanmayı affedemiyorum, çok çok üzgünüm. Aşka sevgiye hiç inancım yok artık, kimseye de güvenim yok.

Genişletmek için tıkla...

Dvit3 .!.:

Zannetmiyorum baştan beri istediği buydu

Genişletmek için tıkla...

Adddrrrr .!.:

Tamam, sorumsuz adamın teki işte.... Hayattan kaçış değil mi sence de bu? Başkasının bu olayı yasadığını düşünerek bak olaya.

Adam bos bos gezmeyi eğlenmeyi hovardalığı kendine yasam felsefesi edinmiş. Bunda mutluluk bulacağını sanıyor.. Birws kendine geldiğinde ben ne yapıyorm diye düşündüğünde hayatın bu kadr saçma yaşamayı kaldırmadığını anladığında kapınızı aşındırmaya başlar. Düzenim, evim, yavrum diye.
.
Valla ne tuhaf bir dönemde yasıyoruz erkekler olmus adete mal.

Allah sonumuzu hayır eylesin.

Genişletmek için tıkla...

Dvit3 .!.:

Pişman olacağını zannetmiyorum bir sene oldu zaten olmasıni da beklemiyorum.Oncrkilerinde pismandi da noldu yine yine yedi aynı b.kuBen kısmen de olsa geçmişi gömdüm o ergeni de.Hayatima daha olgun ne istediğini bilen birilerini aliyorum

Genişletmek için tıkla...

Adddrrrr .!.:

Zaten böylelerinin pişmanlığı da yne kendi g.tlerinin tutuşmasından olur.
Önünüze bakmanıza çok sevindim...
Ergen lafı cuk otırmus.
En güzeli, hayattan zevk almasını bilen, olgun.. Bir işin ucundan tutan kendini geliştirmiş ve geliştirmeye değişime açık birileri olsun umarım ki....

Genişletmek için tıkla...

yesil cay .!.:

Epey zor günler yaşıyorum. 12 yıllık evliyim. Evlendiğim kişi ile (artık eşim diyemiyorum) üniversitede tanıştık. Kayınvalidem ve kayınpederim çok iyi insanlardı, fakat uzun süren zorlu hastalıkları vardı. O yıllarda zor günler yaşandı. Eşim sandığım kişi hastaneden, acillerden, doktordan bıkmıştı ama içine atardı. Ben de mümkün olduğunca ortamı yumuşattım. Neredeyse hiç kavgasızdık, mutluyduk, birbirimizi çok da severdik, hep yanyana olalım isterdik.
Bu arada sağlığından hep korkar öksürse kötü bir şey olduğunu düşünür. Büyük ihtimalle ailesiyle olan yaşadıklarından dolayı.
Sonra ben bir sağlık problemi yaşadım, şu anda iyiyim. Fakat o esnada kendisi acayip değişti, yanımda zaman geçirmek istemiyordu. Sürekli alkol. Tahmin ettiğiniz gibi aldatıyormuş beni, iş yerinden bir x kişisiyle. Aylarca hem de. Evli olduğunu da saklamamış. Düzgün, kültürlü, iyi bir işi olan, sürekli beni ne kadar çok sevdiğini anlatan, bu adamdan hiç beklemezdim, çok yıkıldım. Pişmanım, ben naptım falan yok yani, bu kadar pişkinlik inanılmaz. Sonra da ben bunları niye yaptım bilmiyorum demeye başladı. Ama olayı bitirmek yok, af dilemek yok.
Tabii ki boşanmak istiyorum. Karakterim de sakindir olay yaratma derdinde değilim. Çok ağladım, resmen yaşlandım, ama onu rezil edicek bi insan değilim maalesef. Uzatacağını da biliyorum, çünkü istemiyormuş ayrılmak benden. Fark etmez, başka yolu var mı? ilk etapta ev ayıralım dedim, herkes nerede yaşayacaksa yaşasın. Çünkü aynı evde olmak istemiyorum tek gün bile. Ben yoluma devam edeceğimi gösterince korkmaya başladı. İstediğin kadar özgürlük, al napıcaksan yap. Ama bana gelip gelip seni çok seviyorum, senden ayrı yaşayamam, sen en yakın dostumsun, niye bunları yaptım ve hala devam ediyorum bilmiyorum gibi konuşup duruyor ya çok sinirim bozuluyor. Kesinlikle duymuyor cevap vermiyorum.
Bir insana özgürlük vermişsin sevinip mutlu olması gerekmez mi, madem bunları yapıcaktı? Niye gitmiyor?
Aynı evde oda arkadaşıyız, o gelince ben odama gidiyorum görmek istemiyorum. Yemeğimi bile kendime kadar yapıp yiyorum. Ailesinin dairesi var boş, rahatlıkla çıkabilir oraya. Niye uzatırsın ki? Çık git rahat rahat devam et.
Güçlü durmaya çalışıyorum ama kalbim çok feci ağrıyor ve yalnızken gözlerim hep dolu dolu. Ailem dediğim, güvendiğim, en yakın arkadaşım beni böyle yaraladı. Çok sevmiş çok destek olmuştum ona yıllarca, o da bana. Sırtımdan bu şekilde bıçaklanmayı affedemiyorum, çok çok üzgünüm. Aşka sevgiye hiç inancım yok artık, kimseye de güvenim yok.

Genişletmek için tıkla...