Benim tek kardeşim abim 26 yaşında trafik kazasında öldü. Çat diye. 5 dakikada. Hayatım boyunca hep anne babamın bir gün öleceğini düşünmüştüm ama o zaman gelince abim arkamda olacaktı dağ gibi. Baba gibiydi 7 yaş büyüktü benden. Korur kollardı aynı zamanda dostumdu, sıkıntılı durumda aileme karşı kalkanımdı. Ben başedemedim. Hayat bana kazık atmış gibi hissettim. Tanrı beni sırtımdan bıçaklamış yere düşürmüş birde üstüme tükürmüş gibi hissettim. Sonuç; travma sonrası stres bozukluğu, anksiyetenin eşlik ettiği ağır depresyon. Sonra buna okb ve insomnia da katıldı. 5 yıl sürdü toparlanmam, 3 yılı ilaçla. 13 yıl oldu. Yazarken komik geliyor. Geçen yıl olmuş gibi. Biri bana deseki yalanmış ,aslında Avustralyada yaşıyormuş, anında inanırım. Hala. Hayatım iki şekilde devam ediyor; onu hatırlamadığım genel günlük koşturma , onu hatırladığım böyle boğaz düğümleri. Geçen mesela çok yakın erkek arkadaşıma kızım amca dedi. O da ben amca değilim,ben dayıyım dedi benim arkadaşım olduğu için uzun yıllardır. Böyle zaman dursun ben bir yarım saat ağlayayım istedim. Sadece gülümsedim evet kızım dayı dedim o kadar. İnanın ne kadar zaman geçerse geçsin bir an böyle bir şey oluyor ve kalbinizin ne kadar acıyabildiğini hatırlıyorsun.
Söylemek istediğim yapacak bir şey yok. Kabul edin yada etmeyin bununla yaşayacaksınız. Tavsiyem yapamadığınızı düşündüğünüz noktada hemen destek almanız. Terapi gerçekten iyi geliyor. Şimdiden sabır diliyorum size.