Belki çoğu kişinin derdi birini, birilerini unutamamak.
Benimki de tam tersi, unutmak.
Bir olayın bendeki etkisi maksimum 3 gün sürer üçüncü günün sonunda "uff aman" der kestirip atarim.
Böyle böyle derken insanları çok çabuk hayatımdan söküp atmaya başladım. Önceleri bunun iyi birşey olduğunu güçlü olduğumu sandım.
Sonra farkettim ki duygusuz birine dönmüşüm.
İnsanların birbirlerini sevmelerini kendilerini onlara açmalarını hayretle izledim çünkü bu bana göre birşey gibi gelmedi hiç.
Daha önce beğendiğim konuştuğum kişiler oldu. Ama bi şekilde kafamda bi ses olmaz yapamam dedi reddettim bitti.
Sonra bu sene birini beğendim diğerleri gibi olmadı hiç, o "olmaz" diyen ses sustu bende sandım ki diğerleri doğru kişiler değildi bi sebepten olmadı demekki bu doğru kişi ve çıkmaya başladık.
Gerçekten inanilmaz güzel seven biri. Her anlamda beni düşünen yanimda olan, beni herseyimle seven biri, kibar, saygılı, efendi, yakışıklı, yanımda en ufak küfür dahi etmemiş biri.
5 ay boyunca çok güzel zamanlarımızda oldu ama ben yine ara ara bocaladım. Ona alışamadım biriyle olmaya yan yanayken iyi ama ayrılınca kafama "ben yapamam, yapamıyorum, sorumluluk alamıyorum, ben ilişki sürdürecek biri değilim" düşünceleri bindi.
Böyle düşündüğümde de kendimi geri çektim sordu ona anlattım tüm düşüncelerimi.
Birlikte aşmak yanımda olmak istedi. Bende sevgisiyle daha da ezildim.
Önümde bir duvar var onu alamıyorum, kimseyi de alabileceğimi sanmıyorum. Değişmeye çalışsam bu artık ben olmayacağım, değişmesem ömür boyu yalnız.
Sevemiyorum kimseyi sevmekten korkuyorum. Üstelik artık onu seviyormuyum sorusuna da cevap veremiyorum. Onunla da yapamıyorum. Onsuzda sanırım.
Bugün ayrıldım "yapamıyorum, çabalasamda hırpalanıyorum seni de yıpratıyorum" diye. Ağladı. O ağlıyınca ben üzüldüm bissürü özür diledim.
Barışsak yine bu sorunlarım çıkacak ortaya benim dengesizliklerim onu yine üzecek.
Kendime böyle olduğum için böyle hissettiğim için de çok kızıyorum ama elimde değil belki şımarıklık diyeceksiniz haklı da olabilirsiniz ama psikolojik olabileceğini düşünüyorum.
Bi ben böyleyim sanırım. Bunlari yaşayan yaşamış olan varmı? İlerde de bunun sorunlarını yaşayacağımı
Bununla ilgili psikolaga gitmelimiyim yada ne yapmalıyım..
Benimki de tam tersi, unutmak.
Bir olayın bendeki etkisi maksimum 3 gün sürer üçüncü günün sonunda "uff aman" der kestirip atarim.
Böyle böyle derken insanları çok çabuk hayatımdan söküp atmaya başladım. Önceleri bunun iyi birşey olduğunu güçlü olduğumu sandım.
Sonra farkettim ki duygusuz birine dönmüşüm.
İnsanların birbirlerini sevmelerini kendilerini onlara açmalarını hayretle izledim çünkü bu bana göre birşey gibi gelmedi hiç.
Daha önce beğendiğim konuştuğum kişiler oldu. Ama bi şekilde kafamda bi ses olmaz yapamam dedi reddettim bitti.
Sonra bu sene birini beğendim diğerleri gibi olmadı hiç, o "olmaz" diyen ses sustu bende sandım ki diğerleri doğru kişiler değildi bi sebepten olmadı demekki bu doğru kişi ve çıkmaya başladık.
Gerçekten inanilmaz güzel seven biri. Her anlamda beni düşünen yanimda olan, beni herseyimle seven biri, kibar, saygılı, efendi, yakışıklı, yanımda en ufak küfür dahi etmemiş biri.
5 ay boyunca çok güzel zamanlarımızda oldu ama ben yine ara ara bocaladım. Ona alışamadım biriyle olmaya yan yanayken iyi ama ayrılınca kafama "ben yapamam, yapamıyorum, sorumluluk alamıyorum, ben ilişki sürdürecek biri değilim" düşünceleri bindi.
Böyle düşündüğümde de kendimi geri çektim sordu ona anlattım tüm düşüncelerimi.
Birlikte aşmak yanımda olmak istedi. Bende sevgisiyle daha da ezildim.
Önümde bir duvar var onu alamıyorum, kimseyi de alabileceğimi sanmıyorum. Değişmeye çalışsam bu artık ben olmayacağım, değişmesem ömür boyu yalnız.
Sevemiyorum kimseyi sevmekten korkuyorum. Üstelik artık onu seviyormuyum sorusuna da cevap veremiyorum. Onunla da yapamıyorum. Onsuzda sanırım.
Bugün ayrıldım "yapamıyorum, çabalasamda hırpalanıyorum seni de yıpratıyorum" diye. Ağladı. O ağlıyınca ben üzüldüm bissürü özür diledim.
Barışsak yine bu sorunlarım çıkacak ortaya benim dengesizliklerim onu yine üzecek.
Kendime böyle olduğum için böyle hissettiğim için de çok kızıyorum ama elimde değil belki şımarıklık diyeceksiniz haklı da olabilirsiniz ama psikolojik olabileceğini düşünüyorum.
Bi ben böyleyim sanırım. Bunlari yaşayan yaşamış olan varmı? İlerde de bunun sorunlarını yaşayacağımı
Bununla ilgili psikolaga gitmelimiyim yada ne yapmalıyım..
