2 yıllık ilişkim var,artık evliliğe doğru gidiyoruz yakında eve davet etmeyi düşünüyoruz ama bende bir isteksizlik oluşmaya başladı.Sürekli erkek arkadaşımı başkalarıyla kıyaslıyorum,kuzenlerimin ya da arkadaşlarımın eşleriyle.Onların işleri ve ya evleri ilişkileri hep bi kıyaslamaya girdim,asla böyle özelliklerim yoktu ama işler ciddiye binince boyle olmasya başladım.erkek arkadaşımın çok iyi bir işi yok birinin yanında çalışıyor asgari ücretin biraz üzerinde alıyor evi var o yüzden kira olmaz benimde mesleğim var çalışırım geçiniriz diye düşünüyordum takmıyordum hiç ,ama artık etraftakilerle kıyaslıyorum hep,çok güzel yönleri var anlayışlı çok ,beni sahiplenir değer verir,bazen ters oluyır özellikle haksızlık olunca bende bu ara üstüne gidiyorum iyice bunalttım onu.Birde kızkardeşim istanbula taşınıyor ataması oldu,bende onunla gitme isteği oluştu mesleğim var işe girerim beraber yaşarız daha güzel hayatım olur düşüncesi oluştu bende ,belki daha iyi biri çıkar karşıma diye düşünmeye başladım.son 2 aydır bu düşünceler yüzünden çok defa ayrılık eşiğine geldik saçma sebeplerle .sevgilimde senin kafanda bitirmek var bahane arıyorsun diyor ama ayrılık konuşması olunca beni inanılmaz bi üzüntü alıyor ondan başka kimseyi istemiyorum deli gibi aşığım gibi geliyor kıyamıyorum,hele bir keresinde ayrılma eşiğindeyken bana hüzünlü kederli bir bakışı vardı ki unutamıyorum o görüntüyü,acımasız buluyorum kendimi. ,öyle olunca ona sımsıkı sarılıp bırakmak istemiyorum boyle bir mutluluğu nasıl elimin tersiyle itiyorum diyorum kızıyorum kendime ama 3 4 gün sonra yine aynı düşüncelere dalıyorum,neden boyle oluyor bu durumu evlilik öncesi yaşayan var mı,ayrılmalı mıyım sizce ,pişman olur muyum ayrıldığıma yaşım 27 bu arada
şöyle insanlar güzel kişilerle karşılaşsın
