Merhaba, basligimla ve yaşımla nasil düşünmenize neden olabilecegimi az cok tahmin edebiliyorum. Lutfen beni onyargisizca anlamaya calisin.Okudugunuz icin simdiden tesekkurler.
19 yasindayim. Gecen yil Eskisehirde uni kazandim. Yillardir istedigim bolumdu sevgilimse bir yil daha hazirlanacakti, birbirimizin hayatina engel olmamak icin mesafeleri goze aldik. Herkes kendi egitim hayatina bakti. Bir yil bu sekilde iliskimizi surdurduk. 3 haftada bir geliyor gorusuyorduk. Simdi ikinci yilimiza dogru ilerliyoruz.
O cok iyi biri, nasil anlatabilirim ki.. Onu seviyorum. Ikimiz cok farkli insanlariz. Her konuda ama her konuda.. Akla karayiz. Ben onunlayken eskiden olmasini istedigim, yapmak istedigim hicbir seyi yapamiyorum. Birlikte gecen zamanlarimiz "guzel" diyebiliyorum ama kendimi baska bir hikayede ve ait olmak istedigim yere gitmek isteyen biri gibi hissediyorum. Beni essiz biriymisim gibi sarip sarmalarken gozum uzaklara daliyor gidiyor. Baska birini seviyor degilim. Yoldan gecen oglanlara bile basimi kaldirip bakmam. Ama iste. Iste bu benim gercek askim diyemiyorum.
Ne buyuk sorunlarimiz oldu ne de altindan kalkamayacagimiz engellerimiz. Her seyi asabileceginiz biri. Cozum uretmek isteyen, gelismek, ayak uydurmak isteyen. Beni deli gibi seven biri. Ben de onu seviyorum. Ama ona da soyledim o da soyluyor, o da hissediyor bunu, birbirimize ait degilmisiz gibi...
Onu birakamam, o da ayrilmayi asla istemiyor ve boyle mutlu degilim. Iliskimiz git gide ciddiye biniyor. Allah yardimcimiz olsun, n'olur yardim edin