- 29 Temmuz 2023
- 144
- 201
Merhabalar,
Öncelikle forumu uzun süredir takip ediyordum ve bugün üyelik açıp ben de ilk konumu açmak istedim. Sizin bakış açılarınıza ve tavsiyeleriniz çok değerli benim için.
Sevgilimle 25 yaşındayız ve 2 senedir birlikteyiz. 4 5 aya da ciddiyete bindirmek istiyoruz. Başlangıçta yan yana olan ilişkimiz bir süre sonra uzak mesafeye döndü maalesef ve uzunca bir süredir de buluşmadık. Sevgilim çok iyi, oldukça güvenilir de bir insandır. Yüz yüzeyken bana her anlamda çok da iyi hissettirirdi. Ama uzak mesafedeyken bir süredir yalnız kalmışım gibi hissediyorum. Ben onun hayatına oldukça vakıfım ama sanki ben kendi başımayım gibi. Ha bu hislerim ve aşağıda yazdığım her şey uzak mesafe kaynaklı ve uzun bir süredir bütün gün evde hiç sosyalleşmeden kaldığım için kendimi doldurmam kaynaklı da olabilir.
Sevgilim oldukça donanımlı yabancı dili olan yurt dışına da gitmiş bir insan. Ailesinin yanlış tutumlarından dolayı özgüveni biraz eksik, tam olarak kendinin farkında değil bu konuda ama işsiz kalacak bir insan değil normal şartlarda. Ama baya bir süre işsizlikle ilgili sıkıntı çektik. İnanılmaz bir şekilde modu düşüyor, kendine acıyor. Ve bana yeterince çabalamıyor gibi hissettiriyor. İş başvurularını ben yaptım hep. Aslında kontrolcülüğü bırakıp başlangıçta 2 ay kadar hiç dokunmadım. Kendi başvurdu etti ve bir şey çıkmadı. Sonra farkettim ki yeterince yere başvurmamış yani sonradan kendinin de itiraf ettiği üzere. Aşırı bir çaba göremedim onda ben sadece kaygılanıyordu bolca. Sonra hem ona kıyamadığımdan hem de yani kendim de bıktığımdan hesaplarını aldım ve zaten evde olduğum için (memur olarak atandım ama atamam o zaman yapılmamıştı) bütün başvurularını yine ben yapmaya başladım. Yani iki üç büyük iş arama sitesindeki çoğu ilanı gün içinde 3 4 saat tarıyordum ve o şekilde bir sürü görüşmeye girdi. Kimisi konum kaynaklı kimisi askerliği yapmadığından olumlu sonuçlanmadı. Ama en son tam istediği alanda ve kendi şehrinde bir yere girdi çok şükür. Oraya da ben başvurmuştum.
Bu şekilde ona güvenip bıraktığım iki ayda yeterince görüşme gelmemesi ve benim kadar çok ilana başvurmaması üzerine benim ona olan güvenim azaldı işin aslı. Özel sektörde ne olacağı belli de olmuyor. İleride işsiz kalması durumunda tekrar bu döngüyle nasıl baş ederim bilmiyorum. Ki evlilik de düşünüyorum. Bazen beni korkutuyor, sanki bütün evi ben geçindirmek zorunda kalacağım öyle bir durum olduğunda gibi hissettiriyor bu düşünceler bana. Ve sorumluluk hep daha çok bende olacak çoğu konuda gibi geliyor.
Ayrıca şu da var ki daha annesine bile anlatmadı beni (çünkü annesi çok tutucu birisi ve başlangıçta bilip başımızı ağrıtsın istemiyor). Ki önce işini ele almak istedi şimdi işe de girdiği için birkaç aya söylemeyi düşünüyor. Sonra da 4 5 aya isteme olur gibi konuştuk. Ama sanki yeterince planlamamışız gibi hissediyorum sürekli. Dediğim gibi ben kontrolcüyüm. Sevgilim bana göre rahat ve bir olay olmadan düşünüp kaygılanmaz çok. Ama ona kalsa bence seneler boyu annesine bile söylemez. Daha bana ayakları yere sağlam basıyor gibi hissettiremiyor. Maddi durumları çok iyi değil. Bu sıkıntı da değil gözüm çok yükseklerde değil, düğün nişan vs istemiyorum ki sevmem de zaten. Sadece nikah yapıp evimize eşya alsak yeterli ki o da 2 seneye evlenirsek gibi düşünürsem yavaş yavaş birlikte alırız dedik. Ailelerden yardım istemeyiz çok. Burada bile sanki çok sorumluluk üstüme binmiş gibi olacak bence. Ve sanki ben hiçbir şey istemedikçe iyice laçkalaşmaya başladı bu durum. Görünmez oldum sanki.
Normalde ben rahat rahat harcayan, parayı da çok düşünmeyen biriydim. Orta halli bir ailedeyim. Şu an sürekli kaygılanıyorum. Onun kaygısızlığı sorumluluğu komple bana yıkıyor gibi geliyor. Ve artık iyice altında ezilmeye başladım bu durumun. Sevgilimin öğrenim kredisi borcu şu bu derken bir takım borçları da var ve evlenmeden birlikte halletmemiz gerekecek bu borçları da. Birkaçının aciliyeti var ve sevgilim maaş anlamında benden düşük kazandığından ben yardım etmeden yapamaz da bunları. Ki bu yardımı da tamamen ben teklif ettim, kendisi hiçbir şekilde teklif etmedi. Birlikte ödemezsek ileride benim de başım ağrır biliyorum ve ona da destek olurum yani o hiç problem değil.
Sevgilimle mutluyum, çok da seviyorum ama birlikte gelecek hayali kurmak istiyorum mesela. Aylar sonra ilk kez buluşacağız ve bunu planlayıp heyecanlansın istiyorum mesela. Ama buluşmanın üstüne bile doğru dürüst konuşmadık gibi hissettim. Her şeyi ben belirliyorum sanki. Neyse en son buluşunca ne yapalım diye planını sordum. İşte sinemaya gideriz şu bu. Yani aylar sonra bir günlüğüne buluşmuşuz, ki yine aylar boyu görüşemeyeceğiz. Bunu oturup güzelce konuşarak vakit geçirerek değerlendirmek yerine 3 saati sinemaya mı kilitleyeceğiz diyerek kavga çıkardım bugün. Sadece o da değil benim heyecanlandığım buluşmaya oldukça heyecansız yaklaştı gibi geldi. Heyecanlandığını söylüyor ana hissedemedim yani bana geçmedi heyecan. Zaten bugünlerde evde boş oturmaktan kendimi dolduruyorum sanırım. Her şey geldi aklıma ve korktum işin aslı. Yani ilişkimizin ilk zamanlarındaki gibi değil bazı şeyler. Beni kaybetmekten korkmadığını düşünüyorum ve bu da çabasızlığını açıklıyor kendi içimde.
Her gün bu forumda bir sürü şey okuyorum. Sevgilim bu tarz sorumsuzlukları dışında çok iyi bir insandır ve cidden seviyorum da. Ama artık büyümesini istiyorum ve kendi adıma da bu yönetme huyumu bırakmak istiyorum. Ayrıca kaybetme korkusu da kazandırmak istiyorum. Bana önerileriniz nelerdir? Şimdiden çok teşekkür ederim.
Öncelikle forumu uzun süredir takip ediyordum ve bugün üyelik açıp ben de ilk konumu açmak istedim. Sizin bakış açılarınıza ve tavsiyeleriniz çok değerli benim için.
Sevgilimle 25 yaşındayız ve 2 senedir birlikteyiz. 4 5 aya da ciddiyete bindirmek istiyoruz. Başlangıçta yan yana olan ilişkimiz bir süre sonra uzak mesafeye döndü maalesef ve uzunca bir süredir de buluşmadık. Sevgilim çok iyi, oldukça güvenilir de bir insandır. Yüz yüzeyken bana her anlamda çok da iyi hissettirirdi. Ama uzak mesafedeyken bir süredir yalnız kalmışım gibi hissediyorum. Ben onun hayatına oldukça vakıfım ama sanki ben kendi başımayım gibi. Ha bu hislerim ve aşağıda yazdığım her şey uzak mesafe kaynaklı ve uzun bir süredir bütün gün evde hiç sosyalleşmeden kaldığım için kendimi doldurmam kaynaklı da olabilir.
Sevgilim oldukça donanımlı yabancı dili olan yurt dışına da gitmiş bir insan. Ailesinin yanlış tutumlarından dolayı özgüveni biraz eksik, tam olarak kendinin farkında değil bu konuda ama işsiz kalacak bir insan değil normal şartlarda. Ama baya bir süre işsizlikle ilgili sıkıntı çektik. İnanılmaz bir şekilde modu düşüyor, kendine acıyor. Ve bana yeterince çabalamıyor gibi hissettiriyor. İş başvurularını ben yaptım hep. Aslında kontrolcülüğü bırakıp başlangıçta 2 ay kadar hiç dokunmadım. Kendi başvurdu etti ve bir şey çıkmadı. Sonra farkettim ki yeterince yere başvurmamış yani sonradan kendinin de itiraf ettiği üzere. Aşırı bir çaba göremedim onda ben sadece kaygılanıyordu bolca. Sonra hem ona kıyamadığımdan hem de yani kendim de bıktığımdan hesaplarını aldım ve zaten evde olduğum için (memur olarak atandım ama atamam o zaman yapılmamıştı) bütün başvurularını yine ben yapmaya başladım. Yani iki üç büyük iş arama sitesindeki çoğu ilanı gün içinde 3 4 saat tarıyordum ve o şekilde bir sürü görüşmeye girdi. Kimisi konum kaynaklı kimisi askerliği yapmadığından olumlu sonuçlanmadı. Ama en son tam istediği alanda ve kendi şehrinde bir yere girdi çok şükür. Oraya da ben başvurmuştum.
Bu şekilde ona güvenip bıraktığım iki ayda yeterince görüşme gelmemesi ve benim kadar çok ilana başvurmaması üzerine benim ona olan güvenim azaldı işin aslı. Özel sektörde ne olacağı belli de olmuyor. İleride işsiz kalması durumunda tekrar bu döngüyle nasıl baş ederim bilmiyorum. Ki evlilik de düşünüyorum. Bazen beni korkutuyor, sanki bütün evi ben geçindirmek zorunda kalacağım öyle bir durum olduğunda gibi hissettiriyor bu düşünceler bana. Ve sorumluluk hep daha çok bende olacak çoğu konuda gibi geliyor.
Ayrıca şu da var ki daha annesine bile anlatmadı beni (çünkü annesi çok tutucu birisi ve başlangıçta bilip başımızı ağrıtsın istemiyor). Ki önce işini ele almak istedi şimdi işe de girdiği için birkaç aya söylemeyi düşünüyor. Sonra da 4 5 aya isteme olur gibi konuştuk. Ama sanki yeterince planlamamışız gibi hissediyorum sürekli. Dediğim gibi ben kontrolcüyüm. Sevgilim bana göre rahat ve bir olay olmadan düşünüp kaygılanmaz çok. Ama ona kalsa bence seneler boyu annesine bile söylemez. Daha bana ayakları yere sağlam basıyor gibi hissettiremiyor. Maddi durumları çok iyi değil. Bu sıkıntı da değil gözüm çok yükseklerde değil, düğün nişan vs istemiyorum ki sevmem de zaten. Sadece nikah yapıp evimize eşya alsak yeterli ki o da 2 seneye evlenirsek gibi düşünürsem yavaş yavaş birlikte alırız dedik. Ailelerden yardım istemeyiz çok. Burada bile sanki çok sorumluluk üstüme binmiş gibi olacak bence. Ve sanki ben hiçbir şey istemedikçe iyice laçkalaşmaya başladı bu durum. Görünmez oldum sanki.
Normalde ben rahat rahat harcayan, parayı da çok düşünmeyen biriydim. Orta halli bir ailedeyim. Şu an sürekli kaygılanıyorum. Onun kaygısızlığı sorumluluğu komple bana yıkıyor gibi geliyor. Ve artık iyice altında ezilmeye başladım bu durumun. Sevgilimin öğrenim kredisi borcu şu bu derken bir takım borçları da var ve evlenmeden birlikte halletmemiz gerekecek bu borçları da. Birkaçının aciliyeti var ve sevgilim maaş anlamında benden düşük kazandığından ben yardım etmeden yapamaz da bunları. Ki bu yardımı da tamamen ben teklif ettim, kendisi hiçbir şekilde teklif etmedi. Birlikte ödemezsek ileride benim de başım ağrır biliyorum ve ona da destek olurum yani o hiç problem değil.
Sevgilimle mutluyum, çok da seviyorum ama birlikte gelecek hayali kurmak istiyorum mesela. Aylar sonra ilk kez buluşacağız ve bunu planlayıp heyecanlansın istiyorum mesela. Ama buluşmanın üstüne bile doğru dürüst konuşmadık gibi hissettim. Her şeyi ben belirliyorum sanki. Neyse en son buluşunca ne yapalım diye planını sordum. İşte sinemaya gideriz şu bu. Yani aylar sonra bir günlüğüne buluşmuşuz, ki yine aylar boyu görüşemeyeceğiz. Bunu oturup güzelce konuşarak vakit geçirerek değerlendirmek yerine 3 saati sinemaya mı kilitleyeceğiz diyerek kavga çıkardım bugün. Sadece o da değil benim heyecanlandığım buluşmaya oldukça heyecansız yaklaştı gibi geldi. Heyecanlandığını söylüyor ana hissedemedim yani bana geçmedi heyecan. Zaten bugünlerde evde boş oturmaktan kendimi dolduruyorum sanırım. Her şey geldi aklıma ve korktum işin aslı. Yani ilişkimizin ilk zamanlarındaki gibi değil bazı şeyler. Beni kaybetmekten korkmadığını düşünüyorum ve bu da çabasızlığını açıklıyor kendi içimde.
Her gün bu forumda bir sürü şey okuyorum. Sevgilim bu tarz sorumsuzlukları dışında çok iyi bir insandır ve cidden seviyorum da. Ama artık büyümesini istiyorum ve kendi adıma da bu yönetme huyumu bırakmak istiyorum. Ayrıca kaybetme korkusu da kazandırmak istiyorum. Bana önerileriniz nelerdir? Şimdiden çok teşekkür ederim.
Ben de tam olgun gibi hissedemiyorum haklısınız. Yani bilmiyorum erkeklerin hepsi de böyle gibi. Şu devirde kadınlar çok daha sorumluluk sahibi sanki. Aslında öğrenim kredisinden ziyade bedelli askerliğe gitsin istediğimiz için önce onu halledelim diye düşündük. Ki özel sektörde iş bulmak zor. Normal askerliğe gitse işinden olacak. Bu işi bulurken de çok uğraştım ve tekrardan aynı döngüyü yaşamak da istemiyorum. O yüzden kendim de ileride başım ağrımasın diye de düşündüm işin aslı
