İyi akşamlar kızlar, aslında dert değil ama bi kaç arkadaşımla tartıştık bu konu üzerinde,
ben mi fazla özgür ruhluyum düşüncelerinizi merak ettim.
Bir arkadaşım var 24 yaşında, kendisi ailesi tarafından rahat yetiştirilmiş biri giyimi kuşamı konusunda da özgür bırakılmış. Gezer tozar, bana gelir, ailesine hesap vermez falan. Yani 2 ay öncesine kadar böyleydi.
2 aydır görüştüğü biri var. Ondan bahsetti.
Arkadaşım her yere giderken ( ablası, teyzesi, abisi vs. dahil) annesiyle bile gitmiş olsa görüştüğü kişiye yazıyormuş şuraya gidiyorum, buraya gidiyorum diye.
O da “gidiyorum, yapıyorum” deme artık istersen demiş, terslemiş. Yani “ gidebilir miyim? Yapabilir miyim?” Demesini bekliyormuş. Ben bir şaşırdım. Yazması bile bir şey bana göre. Abartmadığı halde arkadaşımın Kıyafetlerine karışmalar falan.
Okuduğu kitaplara kadar karışıyormuş.
Arkadaşım da o ne dediyse kabullenmiş görünüyor, uyguluyor.
Üstelik daha aralarında ciddi bi şey yok.
Bunları anlatırken bi arkadaş daha var yanımızda hoşuna giderek dinliyor. “İşte erkek kıskanır, karışır falan” diyor. Anlatan arkadaşım da matah bir şeymiş gibi gülüyor, hoşuna gitmiş belli.
Ben de dayanamadım karışmamam gerekirdi belki ama dedim işte
“kendinizi daha ilk günlerden bu kadar ezdirmeyin kocan mı canım o senin benimsenmek hoş bir şey ama yine de çok abartmamak lazım” gibi şeyler söyledim esprili bir dille (ki koca bile olsa duracağı yerler olmalı bence).
Arkadaşım “sen bilmezsin, bu işlerden ne kadar anlıyorsun acaba” gibi şeyler geveledi. Böyle davranarak sevgilisine ve fikirlerine değer verdiğini göstermiş oluyormuş. Birbirlerini seviyorlarmış çünkü.
Bir anda tavrı değişti.
Bozuldum biraz. benim de düzenli bir ilişkim var. sen ne anlarsın diyerek birlikteliğime ayıp ettiğini düşündüm.
Diğer arkadaşım da çok romantik buldu, arkadaşımın her şeye müdahele eden sevgilisini.
“Sen de fazla başına buyruksun. Seninki kıskanmıyor demekki yoksa görürdük seni de.” dedi bana. Neye dayanarak söyledi bunu bilmiyorum; başıma buyruk olduğum kısmını yani. Oysa fazla dışarı bile çıkmam, sevmem. sevgilimle çıkıyoruz genelde.
Ayrıca Sevgilim her şeye karısan biri olmuş olsa bile benim çizgilerimi geçemez halbuki, öyle biriyle yapamam yani.
Öyle bir duruma düşsem sırf izin almayı gururuma yediremediğimden “gidebilir miyim? edebilir miyim?” dememek için evden çıkmam o kadar yani.
Sorun ben de mi sizce?
Her yaptığımı söylemeli miyim ki birlikte olduğum kişiye?
Hatta daha da ilerisi izin almak vs. Benim aklım iradem yok mu? Bu mu erkeklerin istediği?
Şehir dışına falan çıkmadığım sürece izin almıyorum. Çıktığım durumlarda da izin almak değil fikrini soruyorum. gitmemi istemediği zaman mantıklı gerekçeleri varsa üstelemiyorum veya o da bana eşlik ediyor.
gittiğim yeri haber veririm, yada konusuyor olursak gideceğim yeri söylerim sadece. İşte yarın suraya gidicem gibi. Laf arasında konuşuruz geçer yani. Bazen gideceğim yere o bırakırsa söylerim falan.
O da beni kısıtlamaz çünkü onun hoşlanmayacağı ortamlarda olmayacağımı bilir zaten. Ben de aynı şekilde.
Arkadaşım yorum bekleyerek anlattı bunları, itaatine alkış tutmamı bekledi sanırım.
Ben de fikrimi söyledim. Sonra da beni terslediler işte. Sanki ilişkisini kıskandığım için böyle şeyler söylemişim gibi sanrılara kapıldılar sanırım. Baktım kırıcı oluyorlar üstelemedim ama içime dert oldu işte. Özellikle de kıskandığımı düşünmesi.
Acaba ben mi anormalim?
Hadi evliler için izin falan neyse ama daha 2 aylık dönemde erkeğe sahibinmiş gibi davranmak ne kadar doğru acaba? Kadınlar bir eşya falan mı yani?
Sonra erkek egemen bi toplum işte.
Sevgilisi olanlar sorum size; hadi parti, gece gezmeleri vs. bi kenara da ablanıza abinize giderken de izin alıyor musunuz sevgilinizden?