- 9 Kasım 2020
- 225
- 227
-
- Konu Sahibi esmerkadin
- #1
Merhaba arkadaşlar..Okuyup yazanlara teşekkür ederek başlamak istiyorum.
Öncelikle ben bekar bir insanım ve ailemle yaşıyorum yaşım 19.Uzun süredir tahammül seviyem hiç kalmadı o yüzden bunları kimseye anlatamadığım için buraya yazıp derdimi dökmek istedim.Belki benim gibi insanlar vardır..Desteğe gerçekten ihtiyacım var.Her halime çok şükür Allahım ama bazen kaldıramıyorum.
Biz dört kardeşiz ve en büyükleri benim.Diğerleri benden küçük biri liseye gidiyor ,diğeri orta son ,sonuncu da ortaokula başladı bu sene.Annem çok yoruluyor ve bu yüzden çoğu zaman hatta hemen hemen her gün bulaşık toplama işi bende oluyor.Kardeşlerim sadece masayı toplarsa topluyor ha bir de dağıtmaya gelince dağıtırlar ve pek faydaları olmaz.Benden 3 yaş küçük kardeşim zoraki elini bulaşığa değer.Hep ben de anlayacağınız.Bu durumdan yakındım neden hep yapıyorum falan diye bazen sinirlenirim bağırırım ve bundan dolayı bazen yapmam.
Evde anneme karşı en anlayışlı insanım diyebilirim.Bunlar dışında söylemek istediğim o kadar çok şey var ki kimseyi bunaltmamak için özet geçeceğim kısaca.
Küçüklüğümden beri sevgisiz bir ortamda büyüdüm.Küçüklüğümde hatırladığım şeylerden birisi annem çocuk doğurdukça ben hep yenge,dayı,hala,anneanne gibi yerlerde kalırdım.Mecburiyetten.Daha sonrasında benimle çok ilgilenildiğini bile hatırlamıyorum.Küçükken hep anne ve babama karşı "Mutluluk parayla satın alınamaz" diye karşı gelirdim ağlardım..Çünkü sevgi hissedemezdim.Mutluluk nedir bilmiyordum o yaşlarımda.Babam sadece maddi olarak yanımızdadır.Dedemden sevgi görmediği için bize de sevgi gösteremez.Kısaca maddiyat olarak yanımızda.Annemde her anne gibi yemek,çamaşır,ütü..Bunları yaptığı için bizimle ilgilendiğini düşünüyor ama öyle değil işte.
Annem bir gün olsun karşısına alıp benimle sohbet etmiş bir insan değildir.Babamda aynı şekilde bir kez bile sarılmadım.Ya da bir kez olsun oturup ailecek sohbet ettiğimiz olmamıştır.Hep diyorum kendime ileride anne olursam çocuklarımla hep ilgileneceğim diye.Çünkü ailem tarafından sevgisiz büyümüş olmam bana çok ders verdi.
Annelik sadece yemek yapmak değil babalık da sadece para vermek değil bana göre..O kadar çok isterdim ki benimle ilgilenilmesini.Ha annem yemek konusunda her zaman aç kalır ama bizi mutlaka doyurur ve bize kıyafet alır kendine kıyafet vs. çok az alır hatta hiç almaz...Annem kendine fazla bir şey almıyor yani .Hep bize alır ama benim istediğim bu değildi hiç bir zaman..İlgi,şefkat göstermek çok zor bir şey olmamalı
Çocuklarının arasında annem en çok erkek kardeşimle ilgilenir.Onu sever,onunla oynar..Tek erkek kardeşim var ve en küçüğü.Bizim aileyi az çok anlamış olmalısınız ki erkek çocuğa düşkünlük çok fazla.Babam ve annem en çok ve hep erkek olanla ilgilenirler..Hiç bir zaman benimle öyle ilgilenen annem ve babam olmadı.Babam harçlık verdiyse tamamdır.Annem de karnımızı doyurduysa,çamaşırlarımızı yıkayıp ütülediyse tamamdır...
Evlatlarının arasında en anlayışlı olanı benimdir.Evin temizliğinde her zaman yardımcı olurum.Ama kardeşlerim asla yardımcı olmaz.Hep bi oflarlar.
Bir gün olsun sevgi hissedemedim..Annem babama çok düşkün biridir.Fakat babam evde o gün yok diyelim bizimle çok nadir gezmiştir annem.Genellikle babam olmadığı zaman covid öncesinden bahsediyorum o gün arkadaşlarına gider.Bizimle oturup çok vakit geçirmez.
Sorun ben miyim diye düşünüyorum..Kendi arkadaşlarımla oturup sohbet edebilen biriyim ama genellikle annem başkalarıyla muhabbet etmeyi seviyor.Bizimle değil.Kısaca sevgi hissedemedim hiç bir zaman.
Ailem çok baskıcı bir insandır ve küçüklüğümden beri annem çoğu zaman bağıran biriydi..Bu yüzden özgüvensiz büyüdüm ben.Hala öyleyim..Özgüvenli bir insan değilimdir..Annem her zaman başkalarıyla kıyasladı beni.Boyum kısadır ve çocukluğumda boyumla dalga geçerdi.Boyumla bir derdi varmış gibi beni endokrine götürürdü..Kısa olmak benim suçum muydu? HAYIR GENETİKTİ BUNU BİR TÜRLÜ ANLAYAMADI ANNEM!
Başkalarıyla kıyaslandığım ve küçümsendiğim için özgüvensiz büyüdüm.Annem gerçekten kalbimi hep kırdı...Tamam bende bazen bağırıyorum kırıyorum ama ben ilgisiz büyüyen bir çocuk oldum çok yıprandım melankolik büyüdüm resmen mutsuzdum..
Annem küçümseyici laflar kullandıkça kardeşlerimde öyle şeyler öğrendi.Ve kardeşlerim bana abla gibi değilim de sanki 5 yaşında çocukmuşum gibi davranıyorlar.Abla demiyorlar benimle hep dalga geçiyorlar.Küfür ve argo kelimeler kullanıyorlar.Her şeyime karışıyorlar.
Erkek arkadaşım var ve telefonla konuştuğum zaman erkek arkadaşıma saygısızca davranıyorlar..Çok üzülüyorum ve utanıyorum!!!
Benden 3 yaş küçük olan çok aksi ve bana erkek arkadaşım var diye çok ağır kelimeler kullanıyor ors... gibi.
Çok zoruma gidiyor....
3 kardeşim de beni sevmiyor.Bazen onları uyarıyorum,iyilikleri için konuşuyorum ama bana verdikleri karşılık "Kes,sanane" gibi kelimeler oluyor..
Kardeşlerime oturup sırlarımı anlatmak isterdim ama 3 yaş küçük olana anlattığım zaman hemen gidiyor anneme yetiştiriyor bu yüzden asla ona derdimi anlatamam...Çok garip bir insan her şeyi anneme yetiştiren,çocuk,saçma sapan davranan bir kardeş..
Anlayacağınız evde hep eziliyorum..Annem ses çıkarmıyor babam desen bağırır kızar ama sonuç yine aynı yine benimle dalga geçiliyor yine küçümseniyorum yine kardeşlerim tarafından hakaretlere maruz kalıyorum...
Annemde ailesi tarafından yarası olan bir insan tamam belki bu yüzden ilgi gösteremiyor ama ya babam?? Hiç bir zaman maddi olarak bizden para sakınmadı ama sevgisiz bir babaydı.İlgi göstermedi..
Mutsuz ve sevgisiz bir ortamda büyüdüm..
Bugün annem iki bulaşık topluyorsun dedi küçümseyerek.Bende ders çalışmak yerine bulaşık topluyorum dedim bir gün toplamıyım da mutfağın halini gör dedim.Bugün toplamadan gidicem dedim.Öyle de yaptım.Sonra mutfağı toplamış gelmiş bana "Mutfağı topladım" dedi ve güldü alay eder gibi...
Keşke anlasa ne kadar üzüldüğümü,sevgisiz büyüdüğümü keşke hissetse..
Annem bir kere karşısına alıp beni konuştu o da psikiyatriye gittiğim gün elimde antidepresanla eve geldiğim gündü..Nedenlerini sordu.İlk defa.
Antidepresan kullanma nedenim okb(takıntı) hastasıyım.
Belki aranızda benim gibi sevgisiz büyümüş insanlar vardır ama bu sitede büyük çoğunluk annelerden oluşuyor.Demek istediğim şu ki lütfen çocuklarınızla sohbet edin,ilgilenin,onları sevginizden mahrum bırakmayın..Yoksa benim gibi sevgisiz hissedip çocukluk dönemlerinde özgüvensiz olurlar ve içine kapanık olurlar.Her zaman ilgili olun ve asla küçümsemeyin..
Ben içine kapanık biriyim ve bunun sorumlusu ben değilim..Ben de böyle olmak istemezdim ama sevgi hissetmemiş bir çocuktum.
Artık tahammül edemiyorum aileme..
Bu kafayla nasıl devam edeceğim onu da bilmiyorum çok mutsuzum..
Siz bu durumda olsanız napardınız?
Yazım hatalarım varsa şimdiden kusura bakmayın..Bir de bazı yerleri tekrarlamış olabilirim okb rahatsızlığımdan ötürü çok tekrarlama yapıyorum.
Öncelikle ben bekar bir insanım ve ailemle yaşıyorum yaşım 19.Uzun süredir tahammül seviyem hiç kalmadı o yüzden bunları kimseye anlatamadığım için buraya yazıp derdimi dökmek istedim.Belki benim gibi insanlar vardır..Desteğe gerçekten ihtiyacım var.Her halime çok şükür Allahım ama bazen kaldıramıyorum.
Biz dört kardeşiz ve en büyükleri benim.Diğerleri benden küçük biri liseye gidiyor ,diğeri orta son ,sonuncu da ortaokula başladı bu sene.Annem çok yoruluyor ve bu yüzden çoğu zaman hatta hemen hemen her gün bulaşık toplama işi bende oluyor.Kardeşlerim sadece masayı toplarsa topluyor ha bir de dağıtmaya gelince dağıtırlar ve pek faydaları olmaz.Benden 3 yaş küçük kardeşim zoraki elini bulaşığa değer.Hep ben de anlayacağınız.Bu durumdan yakındım neden hep yapıyorum falan diye bazen sinirlenirim bağırırım ve bundan dolayı bazen yapmam.
Evde anneme karşı en anlayışlı insanım diyebilirim.Bunlar dışında söylemek istediğim o kadar çok şey var ki kimseyi bunaltmamak için özet geçeceğim kısaca.
Küçüklüğümden beri sevgisiz bir ortamda büyüdüm.Küçüklüğümde hatırladığım şeylerden birisi annem çocuk doğurdukça ben hep yenge,dayı,hala,anneanne gibi yerlerde kalırdım.Mecburiyetten.Daha sonrasında benimle çok ilgilenildiğini bile hatırlamıyorum.Küçükken hep anne ve babama karşı "Mutluluk parayla satın alınamaz" diye karşı gelirdim ağlardım..Çünkü sevgi hissedemezdim.Mutluluk nedir bilmiyordum o yaşlarımda.Babam sadece maddi olarak yanımızdadır.Dedemden sevgi görmediği için bize de sevgi gösteremez.Kısaca maddiyat olarak yanımızda.Annemde her anne gibi yemek,çamaşır,ütü..Bunları yaptığı için bizimle ilgilendiğini düşünüyor ama öyle değil işte.
Annem bir gün olsun karşısına alıp benimle sohbet etmiş bir insan değildir.Babamda aynı şekilde bir kez bile sarılmadım.Ya da bir kez olsun oturup ailecek sohbet ettiğimiz olmamıştır.Hep diyorum kendime ileride anne olursam çocuklarımla hep ilgileneceğim diye.Çünkü ailem tarafından sevgisiz büyümüş olmam bana çok ders verdi.
Annelik sadece yemek yapmak değil babalık da sadece para vermek değil bana göre..O kadar çok isterdim ki benimle ilgilenilmesini.Ha annem yemek konusunda her zaman aç kalır ama bizi mutlaka doyurur ve bize kıyafet alır kendine kıyafet vs. çok az alır hatta hiç almaz...Annem kendine fazla bir şey almıyor yani .Hep bize alır ama benim istediğim bu değildi hiç bir zaman..İlgi,şefkat göstermek çok zor bir şey olmamalı
Çocuklarının arasında annem en çok erkek kardeşimle ilgilenir.Onu sever,onunla oynar..Tek erkek kardeşim var ve en küçüğü.Bizim aileyi az çok anlamış olmalısınız ki erkek çocuğa düşkünlük çok fazla.Babam ve annem en çok ve hep erkek olanla ilgilenirler..Hiç bir zaman benimle öyle ilgilenen annem ve babam olmadı.Babam harçlık verdiyse tamamdır.Annem de karnımızı doyurduysa,çamaşırlarımızı yıkayıp ütülediyse tamamdır...
Evlatlarının arasında en anlayışlı olanı benimdir.Evin temizliğinde her zaman yardımcı olurum.Ama kardeşlerim asla yardımcı olmaz.Hep bi oflarlar.
Bir gün olsun sevgi hissedemedim..Annem babama çok düşkün biridir.Fakat babam evde o gün yok diyelim bizimle çok nadir gezmiştir annem.Genellikle babam olmadığı zaman covid öncesinden bahsediyorum o gün arkadaşlarına gider.Bizimle oturup çok vakit geçirmez.
Sorun ben miyim diye düşünüyorum..Kendi arkadaşlarımla oturup sohbet edebilen biriyim ama genellikle annem başkalarıyla muhabbet etmeyi seviyor.Bizimle değil.Kısaca sevgi hissedemedim hiç bir zaman.
Ailem çok baskıcı bir insandır ve küçüklüğümden beri annem çoğu zaman bağıran biriydi..Bu yüzden özgüvensiz büyüdüm ben.Hala öyleyim..Özgüvenli bir insan değilimdir..Annem her zaman başkalarıyla kıyasladı beni.Boyum kısadır ve çocukluğumda boyumla dalga geçerdi.Boyumla bir derdi varmış gibi beni endokrine götürürdü..Kısa olmak benim suçum muydu? HAYIR GENETİKTİ BUNU BİR TÜRLÜ ANLAYAMADI ANNEM!
Başkalarıyla kıyaslandığım ve küçümsendiğim için özgüvensiz büyüdüm.Annem gerçekten kalbimi hep kırdı...Tamam bende bazen bağırıyorum kırıyorum ama ben ilgisiz büyüyen bir çocuk oldum çok yıprandım melankolik büyüdüm resmen mutsuzdum..
Annem küçümseyici laflar kullandıkça kardeşlerimde öyle şeyler öğrendi.Ve kardeşlerim bana abla gibi değilim de sanki 5 yaşında çocukmuşum gibi davranıyorlar.Abla demiyorlar benimle hep dalga geçiyorlar.Küfür ve argo kelimeler kullanıyorlar.Her şeyime karışıyorlar.
Erkek arkadaşım var ve telefonla konuştuğum zaman erkek arkadaşıma saygısızca davranıyorlar..Çok üzülüyorum ve utanıyorum!!!
Benden 3 yaş küçük olan çok aksi ve bana erkek arkadaşım var diye çok ağır kelimeler kullanıyor ors... gibi.
Çok zoruma gidiyor....
3 kardeşim de beni sevmiyor.Bazen onları uyarıyorum,iyilikleri için konuşuyorum ama bana verdikleri karşılık "Kes,sanane" gibi kelimeler oluyor..
Kardeşlerime oturup sırlarımı anlatmak isterdim ama 3 yaş küçük olana anlattığım zaman hemen gidiyor anneme yetiştiriyor bu yüzden asla ona derdimi anlatamam...Çok garip bir insan her şeyi anneme yetiştiren,çocuk,saçma sapan davranan bir kardeş..
Anlayacağınız evde hep eziliyorum..Annem ses çıkarmıyor babam desen bağırır kızar ama sonuç yine aynı yine benimle dalga geçiliyor yine küçümseniyorum yine kardeşlerim tarafından hakaretlere maruz kalıyorum...
Annemde ailesi tarafından yarası olan bir insan tamam belki bu yüzden ilgi gösteremiyor ama ya babam?? Hiç bir zaman maddi olarak bizden para sakınmadı ama sevgisiz bir babaydı.İlgi göstermedi..
Mutsuz ve sevgisiz bir ortamda büyüdüm..
Bugün annem iki bulaşık topluyorsun dedi küçümseyerek.Bende ders çalışmak yerine bulaşık topluyorum dedim bir gün toplamıyım da mutfağın halini gör dedim.Bugün toplamadan gidicem dedim.Öyle de yaptım.Sonra mutfağı toplamış gelmiş bana "Mutfağı topladım" dedi ve güldü alay eder gibi...
Keşke anlasa ne kadar üzüldüğümü,sevgisiz büyüdüğümü keşke hissetse..
Annem bir kere karşısına alıp beni konuştu o da psikiyatriye gittiğim gün elimde antidepresanla eve geldiğim gündü..Nedenlerini sordu.İlk defa.
Antidepresan kullanma nedenim okb(takıntı) hastasıyım.
Belki aranızda benim gibi sevgisiz büyümüş insanlar vardır ama bu sitede büyük çoğunluk annelerden oluşuyor.Demek istediğim şu ki lütfen çocuklarınızla sohbet edin,ilgilenin,onları sevginizden mahrum bırakmayın..Yoksa benim gibi sevgisiz hissedip çocukluk dönemlerinde özgüvensiz olurlar ve içine kapanık olurlar.Her zaman ilgili olun ve asla küçümsemeyin..
Ben içine kapanık biriyim ve bunun sorumlusu ben değilim..Ben de böyle olmak istemezdim ama sevgi hissetmemiş bir çocuktum.
Artık tahammül edemiyorum aileme..
Bu kafayla nasıl devam edeceğim onu da bilmiyorum çok mutsuzum..
Siz bu durumda olsanız napardınız?
Yazım hatalarım varsa şimdiden kusura bakmayın..Bir de bazı yerleri tekrarlamış olabilirim okb rahatsızlığımdan ötürü çok tekrarlama yapıyorum.