- 5 Ağustos 2022
- 693
- 874
- 23
- Konu Sahibi Nevisahsinamunhasirr
- #1
( İÇ DÖKME)
Merhaba hanımlar ben ailem tarafından çocukluğumdan beri sevildiğimi hissetmeden büyüdüm. Kalabalık bir aileyiz ama ortanca olmamdan kaynaklı mıdır nedir hep tartaklanan, dayak yiyen, her işe koşturulan bir çocuk oldum. Küçükken de haksız bir durum içinde olduğumun farkındaydım ve bunu yüksek sesle dile getirdiğimde uyumsuz olmakla, kıskanç olmakla suçlandım hep. Ve aileme mecbur olduğum için bu sağlıksız ortama da katlanmak zorunda kaldım ama çok küçük yaşlardan beri evi terketme arzusundaydım. 18ime gelince üniversiteye gittim ve ailemle de bağımı büyük oranda koparmıştım senede 1 ya da 2 kere görüşüyordum bu yüzden ne kadar üzülsem de göz görmeyince daha katlanılır oluyordu. (Şunu da ekleyeyim evden ilk kez çıkıp 15 saat uzaklıkta bir şehre tek başıma gidip üni kaydı, yurt bulma, yerleşme gibi tüm işleri kendim yapmıştım diğer kardeşlerime yapılanın aksine ailem benimle gelip destek olmamıştı.) Velhasıl türlü haksızlıklara maruz kaldım bi ara hiç görüşüp konuşmadım ama sevgi, ilgi eksikliğini her zaman hissettim ve hep üzüldüm. Her seferinde salak gibi kendimi sevdirmeye biraz olsun ilgi görmeye çalıştım
(ESAS KONU)
Şuan geldiğim noktada 27 yaşında, evli, evi, parası olan ve ailesine hiçbir mecburiyeti, ihtiyacı olmayan biriyim. Ama benden esirgenenlerin kardeşlerime altın tepside sunuluyor olması canımı çok yakıyor bu duyguyla baş edemiyorum. Dün kardeşime yapılacak bir şeyi duydum o kadar zoruma gitti ki gece sürekli kafamın içinde konuşmaktan, hesaplaşmaktan uyuyamadım. Buna kıskançlık demeyin lütfen kardeşlerimle bir derdim yok her şeyin en iyisine, en güzeline sahip olmalarını, mutlu olmalarını isterim. Üzüldüğüm onlara gösterilen çabanın bana gösterilmemesi. Bu değersizlik hissi beni içten içe yiyor ve her aklıma geldiğinde gözlerim doluyor.
Tavsiyeniz varsa dinlemeye hazırım.
Baştan şunu da söyleyeyim ailemle tamamen bağımı kesip görüşmemeye hazır olup olmadığımdan emin değilim bu bana iyi gelmeyebilir.
Merhaba hanımlar ben ailem tarafından çocukluğumdan beri sevildiğimi hissetmeden büyüdüm. Kalabalık bir aileyiz ama ortanca olmamdan kaynaklı mıdır nedir hep tartaklanan, dayak yiyen, her işe koşturulan bir çocuk oldum. Küçükken de haksız bir durum içinde olduğumun farkındaydım ve bunu yüksek sesle dile getirdiğimde uyumsuz olmakla, kıskanç olmakla suçlandım hep. Ve aileme mecbur olduğum için bu sağlıksız ortama da katlanmak zorunda kaldım ama çok küçük yaşlardan beri evi terketme arzusundaydım. 18ime gelince üniversiteye gittim ve ailemle de bağımı büyük oranda koparmıştım senede 1 ya da 2 kere görüşüyordum bu yüzden ne kadar üzülsem de göz görmeyince daha katlanılır oluyordu. (Şunu da ekleyeyim evden ilk kez çıkıp 15 saat uzaklıkta bir şehre tek başıma gidip üni kaydı, yurt bulma, yerleşme gibi tüm işleri kendim yapmıştım diğer kardeşlerime yapılanın aksine ailem benimle gelip destek olmamıştı.) Velhasıl türlü haksızlıklara maruz kaldım bi ara hiç görüşüp konuşmadım ama sevgi, ilgi eksikliğini her zaman hissettim ve hep üzüldüm. Her seferinde salak gibi kendimi sevdirmeye biraz olsun ilgi görmeye çalıştım
(ESAS KONU)
Şuan geldiğim noktada 27 yaşında, evli, evi, parası olan ve ailesine hiçbir mecburiyeti, ihtiyacı olmayan biriyim. Ama benden esirgenenlerin kardeşlerime altın tepside sunuluyor olması canımı çok yakıyor bu duyguyla baş edemiyorum. Dün kardeşime yapılacak bir şeyi duydum o kadar zoruma gitti ki gece sürekli kafamın içinde konuşmaktan, hesaplaşmaktan uyuyamadım. Buna kıskançlık demeyin lütfen kardeşlerimle bir derdim yok her şeyin en iyisine, en güzeline sahip olmalarını, mutlu olmalarını isterim. Üzüldüğüm onlara gösterilen çabanın bana gösterilmemesi. Bu değersizlik hissi beni içten içe yiyor ve her aklıma geldiğinde gözlerim doluyor.
Tavsiyeniz varsa dinlemeye hazırım.
Baştan şunu da söyleyeyim ailemle tamamen bağımı kesip görüşmemeye hazır olup olmadığımdan emin değilim bu bana iyi gelmeyebilir.
öyle yapmaya çalışıyorum
