- Konu Sahibi Oyledeguzel
-
- #1
Demin bir konuda özgüven sorununu okuyunca sabahtan beri aklımda olan bi derdimi açmak istedim.
Benim sevgisiz bir babam vardı.
Annem ise babamla çatışmalarından, evliliğinin dertlerinden ne benimle ne kardeşimle ilgilenemedi çok.
Babam çalışmadığı için annem sırtlandı evin yükünü çoğu zaman.
Biz kardeşimle ortalıklarda büyüdük gibi birşey.
Hani sokaklarda kaldırım kenarlarında yırtık üstbaş kirli el yüzle oturan çocuklar görürsünüz ya hah işte onlardandık biz.
Çok şükür ikimizde çalışmaya başladık da annem de babam da rahat ettiler.
Babamı emekli ettik falan maddi sıkıntı kalmadı ama, manevi sıkıntılar diz boyu.
Öyle bir boşvermişlik ve sevgisizlik ki şimdi kiminle karşılaşsam bir panik sevilmeyeceğim diye.
Hayır sevilmek içinde çabalamıyorum.
Hani çalıkuşu var ya tam onun gibiyim.
Biri bunu farkedecek diye hırçınlaştıkça hırçınlaştım.
Sevdiklerimi kırıyorum bile bazen ve inanır mısınız aklımdaki şu "zaten bir gün hayatımdan çıkacak"
Annem için bile böyle diyorum bazen.
Oysa ölüm var dünyada reva mı bu sevdiklerime.
Diğer yandan bazen de dengesizleşip kendimi sevdirmek için yapılmayacak şeyler yapoıyorum.
Bir telaş bi stres ki sormayın gitsin.
Özetlersem sevilmeyi bilmiyorum bunu nasıl yapacağım hiç bir bilgim de yok...
Ne güzel insanlar var özenli ve naif.
Ben ise bazen bencillik bile yapıyorum bu yüzden..
Benim sevgisiz bir babam vardı.
Annem ise babamla çatışmalarından, evliliğinin dertlerinden ne benimle ne kardeşimle ilgilenemedi çok.
Babam çalışmadığı için annem sırtlandı evin yükünü çoğu zaman.
Biz kardeşimle ortalıklarda büyüdük gibi birşey.
Hani sokaklarda kaldırım kenarlarında yırtık üstbaş kirli el yüzle oturan çocuklar görürsünüz ya hah işte onlardandık biz.
Çok şükür ikimizde çalışmaya başladık da annem de babam da rahat ettiler.
Babamı emekli ettik falan maddi sıkıntı kalmadı ama, manevi sıkıntılar diz boyu.
Öyle bir boşvermişlik ve sevgisizlik ki şimdi kiminle karşılaşsam bir panik sevilmeyeceğim diye.
Hayır sevilmek içinde çabalamıyorum.
Hani çalıkuşu var ya tam onun gibiyim.
Biri bunu farkedecek diye hırçınlaştıkça hırçınlaştım.
Sevdiklerimi kırıyorum bile bazen ve inanır mısınız aklımdaki şu "zaten bir gün hayatımdan çıkacak"
Annem için bile böyle diyorum bazen.
Oysa ölüm var dünyada reva mı bu sevdiklerime.
Diğer yandan bazen de dengesizleşip kendimi sevdirmek için yapılmayacak şeyler yapoıyorum.
Bir telaş bi stres ki sormayın gitsin.
Özetlersem sevilmeyi bilmiyorum bunu nasıl yapacağım hiç bir bilgim de yok...
Ne güzel insanlar var özenli ve naif.
Ben ise bazen bencillik bile yapıyorum bu yüzden..