zaten yok gibiydiler ki, ele güne karşı evlattım, kendim okudum,evlendim, ne zaman dara düşsem sırtlarını döndüler ama iş evlatlık yapmaya gelince beklentileri hiç bitmedi...önce konuşmaya çalıştım annem he he dedi geçti, kardeşim saçmalıyorsun dedi babamın zaten umru değil...en son ilk kez yeni bir miras geliriyle ilgili bir konuda sıkışık olduğum için hakkımı istedim diye şimdiye kadar kardeşimdir olsun diyerek sustugum ve halihazırda babamın zaten İzmir gibi yerde 2 lüx ev bi yazlık tapusunu üstüne yapmış , arabasını almış olduğu başıbozuk kardeşim bana dönüp sen zaten annemi üzüyorsun ne biçim evlatsın , hepimizin hakkını yiyorsun dedi...üzmemin sebebi de annemi günde 2 kez aramamammış.Kı yalan, maaşımın yarısını onlara hediyeye harcarım,çalışıyorum evliyim çocukluyum ama her tatilde her fırsatta yanlarına koşarım.... aaaa dedim ben 40 yıldır enayiymişim, sevilmemeyi bırak maddi manevi sömürmüşler beni haberim yokmuş, bunlar aile değil ki? niye üzüleyım, mirası da kafanıza çalın dedim , içim soğumadı ama artık sömüremiycekler, psikolojik olarak yıpratamıycaklar en azından