Bazen diyorumki acaba hatta bendemi benmi tuafim ailem dahil kimseyle anlasamiyorum sevilmiyorum diye dusunuyorum anne sevgisi nedirki hep hor görüldüm hep ezildim. dusunsenize acikinca baba acim demeye cekinen bi cocukdan bahsediyorum tabi simdi büyüdüm kendim anne oldum ama o eziklik halen var. Kendime güvenim sifir sanki hep bi hatta yapcakmisimda bana gülcekler dalga gececekler vs hissediyorum. abilerim hep daha cok sevilirdi ben kizim diye annem sevmezdi hatta sevmiyor beni. Birgün kizim bunu sever yapayim yok bunu alayim yok hep abilerime. onlara maddi manevi destek (ailemin durumu baya iyi) abilerim lux yasar bizde normal memur hayatti yasiyoruz. Sacimi oksayan yoktu hic, beslenme cantamda yoktu sabah uyandiran okula götürende kahvalti yapdiranda yoktu. Banyo yapdiran bile yoktu yani 7-10 günde bir yikardi beni artik kokardim kesin. Veli toplantisi vs hic birine gidilmiyordu. Aksama kadar disarda gezerdim arayip kizim nerdesin diyende yoktu. Kisin ceketsiz ciksam kimsenin umrunda degildi atki bere bot bunlar yabanci seyler benim icin. Bilemiyorum bendemi sorun var onlardami... birgün takdir edilmedim, abilerimin ne yuvasi ne meselegi nede isi var bende hepsi var ama birgün seninle gurur duyuyoruz diyen olmadi. kendimi cok yanliz ve kötü hissediyorum, abilerimde birgün arayip hatrimi sormaz annemgilde dek gelirsek normal konusuruz ama öyle bi kardeslik bagimiz yok. Fazlamiyim ben acaba bu dünyaya ailesinin bile sevmedigi birisi yani ne olabilirki. Hep görmemezlikden geldim ama artik doldum. Fark ettimki beni artik ailedende saymiyorlar yanimda bisey konusulmiyor abilerim hakkina bisey anlatilmiyor bana. bir sorun vs oluyorsa benim haberim olmuyor hic hatta bilerekde gizliyorlar...
Kusura bakmayin cok doluyum icimi dökmek istedim aglarken yazdim bide türkcem fazla iyi degil hattam varsa affedersiniz.
