Sıkıntı Bende Mı? Kotu anne miyim ben ?

demetc .!.:

Bir annenin görevi aslında onu hayata hazırlamaktır prenses muamelesi yapıp hiç bir iş gördürmeyip öğretmeyince kızı evlendiğinde ondan bundan iş bekliyor ve bütün hayatı bu şekilde başkalarına bağımlı geçiyor düşünün yetmiş yaşına gelmiş yemek yapmasını bilmiyor temizlik yapmıyor (çünkü hep annesi yaptı ve kardeşi yaptı) inanın böyle insan tanıyorum ve siz diyorsunızki keşke bu kadın zamanında annesinden temiz bir dayak yeseydi( şiddete karşıyım ama o an için gerçekten hak ettiği düşünüyorsunuz)belki böyle olmazdı diyorsunuz ben anne değilim ama çevrende anne olan arkadaşlarım var arkadasım kızını kesinlikle şımartmıyor iş gördürüyor ve görünüşte oğluna göre daha az seviyor oğlunu da şımartıyor daha çok seviyor neden böyle yaptığı sordum kız el kapısına gidince beni çok aramasın yoksa ben onu çok severim ama göstermem oğlumda el içine çıkacak çalışacak erkeklerin içinde olacak pasif sinik olmasın dedi bence çok haklı yeni nesil annelik bende beğenmiyorum çocuğa annecim yada babaysa babacım teyzeyse teyzecim diye hitap etmek bile doğru değil uzman açıkladı ismiyle hitap edin diye çünkü bireyselleştiriyor diğerleri sanki çocuk senin bir uzvunmuş gibi çocuk sana bapımlı oluyor öyle bir algı oluşturuyor düşünün hitapta bile böyleyse gerisini hesap edin

Genişletmek için tıkla...

QUEENofTURKEY .!.:

Ben de öyle değilim, olmak da istemem. Prenses yetiştirmiyorum. Bu dünyada prenses olmak zor. Ben ninja yetiştircem bu ülkeye inşaALLAH. Anca ona yarar. Ve bu yeni nesil ne olacak bilmiyorum :/

Genişletmek için tıkla...

Ccelik .!.:

Siz şimdi yüzde yüz doğru olduğuna inandığınız şeyleri söylemiş ve övgü beklemişsiniz iç vicdanınızı rahatlatmak için. Kimse zaten çocuğa fanusa koyan, insanlığını unutan, çocuğundan 1 adım önde gidip her zerreyi kontrol eden insanlara doğru demez değil mi?

3 aylıkken çocuğu bırakıp çalışmanızı gerektirecek olay benim yorumumda kilit nokta. Eşiniz yoktur, gelir sağlayabilecek bir aile büyüğünüz yoktur, çok zorda sefalet içinde kalmışsınızdır anlarım. Ama 6 ayı bile beklemeden işe başlamış olmak normal şartlarda asla doğru değil.

Ben ben ben diyen anneleride eleştiriyorum ayrıca. Hayatınıza kaldığınız yerden devam edemezsiniz. Yeni bir statünüz var; annelik. Her bakımdan size muhtaç olan bir çocuğun karşısına geçipte “e sen insansın da ben değil miyim?” diyemezsiniz. Özellikle ilk 2 yıl çocuğun annesine çok ihtiyacı var. Bu bağımlılık değil, ihtiyaç.

Velhasıl; siz başkalarını yermeyin. Kendi hayatınızı ve koşullarınızı değerlendirin. İç huzurunuz varsa kim ne derse desin devam edersiniz zaten bildiğinizi yapmaya.

Genişletmek için tıkla...

Mune .!.:

Bende de küçük çocuk yok büyüttüm, tecrübeli anne statüsündeyim :) annelik söz konusu olunca tabii kimse diğerinin anneliğine söz söylemesin, herkes evladı için en doğrusunu yapmaya çalışıyor, anneliğin tek doğrusu olmaz ama en iyi anne benim hayır benim, onlar kötü anne kavgası çıkıyor hep, oysa her anne kendi yavrusunun mükemmel annesidir.

Genişletmek için tıkla...

Mune .!.:

:))))
O ninjalık veya prenseslik biraz da çocuğun karakteriyle alakalı, çocukları yetiştirir, onlara kendi metodlarımızla yaklaşırken, naiflik, zerafet veya ne bileyim güçlü bir kimlik oluşturmaya çalışırken çocuğun karakterini hesaba katmıyoruz, ben ağaç tepesinden inmeyen, annelerin laf dinlemiyor, yaramaz, yıldım dediği çocuklardandım, benden asla bir prenses olmazdı, kardeşimse naif, sevimli tatlı kız çocuklarındandı, al biblo gibi oturt akşama kadar prensesim diye sev :) Neyse zaman geçti ikimizde evlendik, çocuklarımız oldu, benim kızım aynı teyzesi gibi naif, kardeşimin kızıysa tıpkı ben, yetiştirirken öyle sakınan bir anne de değildim, kardeşimse herşeyine dikkat ederdi, çocuklarımız bizim zıttımız oldu :)

Genişletmek için tıkla...

Çok tatlı anlatmışsın, gülümsedim valla :) haklısın abla ben de öyle ninjalardandım karakter ve yapı da önemli. Korkuyor insan hele de bu ülkede bir kız annesi olmak cidden korkutuyor. En azından zorluklara karşı, kötülere ve haksızlıklara karşı o prenseslerin içinden bi cadı çıksa bunu bilsem rahatlayacağım. Haksızlığa gelemese yeter. Uğraşacağız artık, prenses de olsa en azından hayata hazırlıklı olsa yeter valla

DenizinYosunKokusu .!.:

Onda haklısın,ilkokul çağında bir çocuk her yaptığı şey için alkış bekliyordu.Hadi küçük çocuklara yaparız da arada, büyüdükçe gerçek dünyaya geçiş yapmaları gerek.

Genişletmek için tıkla...

QUEENofTURKEY .!.:

Çok tatlı anlatmışsın, gülümsedim valla :) haklısın abla ben de öyle ninjalardandım karakter ve yapı da önemli. Korkuyor insan hele de bu ülkede bir kız annesi olmak cidden korkutuyor. En azından zorluklara karşı, kötülere ve haksızlıklara karşı o prenseslerin içinden bi cadı çıksa bunu bilsem rahatlayacağım. Haksızlığa gelemese yeter. Uğraşacağız artık, prenses de olsa en azından hayata hazırlıklı olsa yeter valla

Genişletmek için tıkla...

Mune .!.:

O hazırlıklı olmaları kısmında anne babaları olarak sizlere düşüyor iş, hayatın bir mücadele olduğunu, her istediğine mücadele etmeden erişemeyeceğini, hayatın evden ibaret olmadığını öğreteceksiniz.
Anne babasına karşı bile hakkını savunmayı, kendini ifade edebilmeyi, yeri geldiğinde tırnaklarını çıkartması gerektiğini sizlerden öğrenecek.

Bizler biraz da nerede hata yapıyoruz biliyor musun çocuk adına herşeyi düşünüp karar veriyoruz, 5-6 veya 7-8 yaşlar için demiyorum, mesela çocuk hangi liseye gideceğine kendi karar veremiyor, hangi mesleği seçmek istediği sorulmuyor, ne yiyip ne içeceğine, hangi okula gideceğine kadar herşeyi biz düşünüyoruz, ilkokula başlıyor A harfini yapmaktan yoruldu diye onun yerine ödevini biz yapıyoruz, açlığı tokluğunun kararı bile bize ait.

Oysa çocuk ödevini yapmadıysa bunun sonucunu yaşayarak görsün, acıkmadıysa yemesin, fen lisesine gitmek istemiyorsa gitmesin, hukukçu olmak istemiyorsa olmasın, çocukların arkasında olmalıyız ama çok müdahale etmeden, çocuk düşe kalka büyür tabiri vardır ya, çocuk da aynı bizim anneliği bebeğimizle öğrendiğimiz gibi kim olduğunu, gelecekte ne olacağını, hayattan ne istediğini deneme yanılmayla öğrensin, biz zaten temel eğitimlerini elimizden geldiğince veriyoruz, gerisini çocuk çabalayarak yapsın.

Genişletmek için tıkla...

dislektik_anne .!.:

15 aylık bir kızım var.3 aylıkken anneanneye bırakıp çalışmaya başladım.Oyunlar oynarız vs gelişimi güzel bir bebek aslında.Ama benim etrafında gördüğüm birşey var ve bu beni sorgulamaya itiyor ister istemez.yeni dönem annelerinde bir yavrum evlâdım hayatı ondan ibaret görme durumu mevcut. Evet evlâdım icin en iyisini yapmaya çalıştım şartlar dahilinde ama hiç olurum biterim diyen buldumcuk bir anne olmadım.Bagimli bir birey olmasını istemiyorum kızımın ilerde.Genelde serbest bıraktım ama saldım çayıra mevlam kayıra şeklinde değil kendimin de bir hayatım olduğunun çalışma şartlarımın zor olduğunun farkında olarak bu telkinle yaşıyorum.Fanusta büyümüyorum çocuğu.sizinde cevrenizde gördüğünüz böyle örnekler var mi doğru olanı mi yapıyorum yoksa ilgisiz anne miyim ben doğrularım çok birbirine girdi ve hep dogumdan önce kendimi şartlarım ben eleştirdiğim annelerden olmayacağım diye ve şimdi kafam ve vicdanım çok karisiyor

Genişletmek için tıkla...

QUEENofTURKEY .!.:

Harika yazmışsın abla. Benim kızım 3 aylık ben de becerirsem bunları istiyorum işte. Ama insan korkuyor, yapabilir miyim diyorum. O çocuk emanet ve yeri geldiği zaman bırakmamız lazım ki kendi hayatını yönlendirsin. Sahibi gibi davranmak istemiyorum. Hayırlısı olur inşaALLAH. Herkesin çocuğu için.

Genişletmek için tıkla...

QUEENofTURKEY .!.:

Çok tatlı anlatmışsın, gülümsedim valla :) haklısın abla ben de öyle ninjalardandım karakter ve yapı da önemli. Korkuyor insan hele de bu ülkede bir kız annesi olmak cidden korkutuyor. En azından zorluklara karşı, kötülere ve haksızlıklara karşı o prenseslerin içinden bi cadı çıksa bunu bilsem rahatlayacağım. Haksızlığa gelemese yeter. Uğraşacağız artık, prenses de olsa en azından hayata hazırlıklı olsa yeter valla

Genişletmek için tıkla...

Mune .!.:

Becerirsin neden beceremeyesin, anneler olarak şunu yapmamız lazım, anneliğimizi çocuğumuza göre güncelleyip tek doğru budur demeyeceğiz, çocuğumuzu büyütürken karşılaştığımız herhangi bir durumda olası diğer doğrulara da açık olacağız, birde kendimize kutsiyet yüklemeyeceğiz, ben kutsalım herşeyin en doğrusunu bilirim dedikçe hata yapma olasılığımız artıyor.
Çocuklarını arkasında görünmez gölge gibi olmak da fayda var ama düşüp de yardım edelim diye elini uzatmadıkça biraz bırakıp ne yaptıklarını gözlemlemek lazım.
Zaten daha doğduğundan itibaren vermek istediğiniz tüm eğitimleri çocuğa doğru aktarmışsanız zamanı gelince ne yapacağını biliyor, önceleri biraz emeklerler ama sonra yürümeyi öğrenecekler, bizler yürümeyi öğrenmedik mi:)

Genişletmek için tıkla...

Salonsalomanje .!.:

Bu konuda evrensel bir doğru mu var canım. Üstelik siz kendiniz gibi olmayan anneleri bu kadar eleştirirken ne diye kafanız karıştı o da manidar olmuş. Sanki birileri hayır sen mükemmel annesin onlar tü kaka desin diye konu açmış gibi yazmışsın...
Biri vardır annesiz büyümüştür anneden çok şiddet görmüştür bunun etkisiyle çocuğuna kendini daha değerli daha sevgi dolu hissettirme ihtiyacı duyar. Biri vardır annesinden ne gördüyse aynını uygular onu doğru kabul eder. Ama istisnai durumlar dışında sağlıklı hiç bir anne çocuğuna kötülük olsun diye bir davranışta bulunmaz diye düşünüyorum.
Bir de artık çocukları mutlu etmek için şeker falan getirmesek toplum olarak minik kuru yemiş paketleri hazorlasak bir meyveyi sarıp sarmalayıp hediye etsek süper olmaz mı ya bu kısım genel bir serzeniş olsun...

Genişletmek için tıkla...