Ben buldumcuk anneyim çünkü bebeğim 7 aylık ve onun bana ihtiyacı var, sevgime, ilgime, sürekli ona sevdiğimi söylememe. Ve her gören bebeğimin nasıl bu kadar mutlu bir bebek olduğunu soruyor. Çünkü biz mutluyuz ve o da öyle öğreniyor.
Mesela ben de 3 aylık bebeğimi bırakıp işe gitmezdim eğer açlıktan ölmüyorsam.
Ben de bunu eleştirebilirim. Çünkü 3 aylık bebek süt kuzusudur, annesinin kucağıdır onun yeri. 1 yaşına kadar annenin çalışmamasından yanayım.
Bebeğim için çalışmıyorum ve onu büyütmek en büyük arzum. Tabiki bu demek olmuyor ki kendimden ödün veriyorum!
Çünkü bakıcı ya da anneanne babaanne bebeğimi benim istediğim normlarda büyütmeyecek. Ona her istediklerini alacaklar, tv izletecekler, vermek istemediklerimi verecekler ve en önemlisi çocuk bir ayrılığa düşecek. Anne başka türlü davranıyor diğer kişiler başka türlü davranıyor? Peki bu çocuğun 0-3 yaş aralığında oturması beklenen kişiliği zedelenmeyecek mi?
Tabiki kadınlar çalışsın ama el kadar bebeği bırakıp da çalışmasın, önceden ona göre ayarlama yapsın ve öyle hamile kalsın. Sonuçta o bebeğe seçme şansı verilse annesini isterdi.
Ayrıca hastalık konusunda da pimpirikliyim evet. 21.yyda yaşıyoruz. Her yer mikrop kaynıyor. Enfeksiyon demek bir bebek içi ölüm bile demek. Bebeğin o enfeksiyonu nasıl atlatacağını bilemezsiniz. Bebeğim 5 gün hastanede yattı ve her yerini deldiler, bu benim için çok zordu. Tabiki grip olabilir buna lafım yok ama grip en basit hastalık. Arkadaşımın çocuğu 3 yaşında ve kreşten kaptığı grip salgını zaturreye çevirip çocuğu öldürdü. Bu kadar basit miydi yani? Evet ölüm Allahın emri ama eğer ben bir cana bakıyorsam ve doğurmaya karar vermişsem ona layıkıyla bakmak zorundayım. Benim ona hakkıyla bakıyor olmam onun ilerde “birey” olarak hiçbir işini yapmayacağı anlamına gelmiyor.
Çocuğuma çikolata vermem, veremem. Ben o küçücük bedenini zehirlemek istemiyorum ve kalkıp biri “amaaaaaan ne olcak ya” derse sizce bu bana saygısızlık değil mi? Ve o çocuğa “ikili oynama” mantığını kazandırmaz mı? Böyle biri yalana da başvurmaz mı?
Hiçbir anne (kötü anneler hariç) çocuğunun kötülüğünü istemez. Ve ben bebeğime çok değer veriyorum, ona her gün insanları hayvanları sevmesini aşılıyorum çünkü ben onu seviyorum ve o da sevmeyi öğreniyor. Sevilmeyi de öğreniyor.
Kendi başına her işini yapması gerektiğini tabiki de öğreteceğim çünkü ben de eşim de anne babalarına bağımlı kişiler değiliz, kendi kararlarını verebilen hür insanlar olduk hep ve çocuğumuz da öyle olmalı.
Çocuğumu sevmek, onunla fazla(!) ilgilenmek neden yanlış olsun? Alerjisi var mı diye 3 gün kuralını uygulamak, şeker komasına sokmak istememek ve istediği bir şeyi almak neden yanlış olsun?
Ben çocuğuma hayır demek istemiyorum ona evet ya da hayırı farklı yollardan anlatmak istiyorum.
Bebeğim neyin olup neyin olmayacağını daha farklı yollardan öğrenmesi lazım.
Sokakta parkta orda burda anneleri görüyorum ağızlarından çıkan “hayır, olmaz, bak bi daha yaparsan gelmeyiz, almam”!
düşünsenize sizce böyle bir anne mi çoçuğa verim verecek? Bence böyle bir anne verim veremez çünkü çocuğa sürekli olumsuzluk aşılıyor. Negatiflik yayıyor.
Ama bu demek değil ki istediği her şeye “Evet” desin! Hayırın deme biçimi vardır her zaman.
Şimdi siz buraya konu açtınız ya orda burda “bak kucağa alıştırma, bak o kadar yüz verme, bak mikrop kapsın, bak mama ver ya da verme, bak bu çocuğun üstüne çok düşmüşsün yürüyemiyor vs vs” diyen kadınlardan ne farkınız var ki?
En iyi anne siz değilsiniz, ben de değilim! herkesin yetiştiği kültür çok farklı. Çocuğumun ilerde insanlara hayvanlara doğaya saygılı sevgili bir birey olmasını istiyorum ve bizim gibi bir ebeveyn olmasını istiyorum, bu sebeple kendi doğrularıma göre yetiştiriyorum.
Asıl her şeye hayır diyen ebeveynler ilerde özgüven problemi olan, evliliğinde mutsuz bireyler yetiştiriyorlar.
Üzgünüm ama öyle. Evlat her şeydir. Hiç olmazsa benim her şeyim.
Annem 60 yaşında ve anneannemden nefret eder çünkü nazlı olmasın diye hiçbir istediği yapılmamış, çünkü küçücük yaşında bırakıp çalışmaya gitmiş çünkü bir bebek istemiş annem ve anneannem kızmış almamış/ bunlar çocukluk çağında olmuş ama zaten çocukluk çağındakiler insanın bütün hayatını etkilemez mi?
Ona göre ister eveti daha çok ister hayırı daha çok bilen çocuklar yetiştirin ama yaşlı teyzeler gibi kimsenin çocuk yetiştirme tarzını eleştirmeyin.
En müthiş anne siz değilsiniz. En müthiş anne bebeğini kendi doğrularına göre yetiştiren annedir ve en iyi insan da annenin yetiştirme tarzına karışmayan insandır.
Daha çok yazardım da bitanecik bebeğim uyanmaya başladı, 7 aylık olmasına rağmen kendi başına uyuyabiliyor, yere attığı oyuncakları kendisinin alması gerektiğini biliyor. Çünkü onu severken bilmesi gereken şeyleri asla atlamıyorum.
Her şey sevgiyle çözülür. Fazla sevme şımarır, fazla üstüne düşme nazlı olur demekle olmuyor.
çünkü bebeğime 6 yılda anca sahip oldum. (Allah nasip etti) Çok acılar çektim. Yaşamayan bilemiyor maalesef. Allahım kimseye de yaşatmasın. 20 yıl sonunda çocuğu olan bir arkadaşım var ve ona kalkın da “ama o kadar sevme, her şeyi yapma, serbest bırak, hasta olsun, bık bık” deyin. 
hani bir anneyi eleştirmek istediğinizde milyonlarca şey bulursunuz. Ama gözünüzü seveyim gerçekten ilgili annelere b.k atmayın. İlgilenmeyenlere de atmayın. Size ne?
