Ailesiyle normal şartlarda sohbet eden biri değilim zaten kaldı ki bunları oturup konuşmak..
Ahh! Asla benim kocişim, minnoşum yapmaz diyenlerden olmadım ama buna ihtimal vermem. :))
Merhabaaaalaaaaarrrr!
Nasılsınız efenim?
Off.. Size değişen hayatım ve benliğimden biraz bahsetmek istiyorum..
7 yıldır süregelen bir ilişkim var. Acısıyla, tatlısıyla, anne-baba sorunlarıyla geçen.
Diğer konumdan da belki hatırlanır ama kısaca bahsetmek isterim.. Daha evlenmeden, iş resmiyete dökülmeden o kadar itici ki o kadar komik şeyler yaşandı ki. Şu an gülüyorum evet ama haksızlığa zamanında ses çıkarmadığım ve hakkı olmayan insanların bana yaptıkları muameleyi düşündükçe sinirlerim tavan yapıyor, elim ayağım buz oluyor.
Böyle konular yaşandıktan sonra ilişkimde huzursuz bir hava hakim oldu. Zira benim bitmeyen öfkem, onun bu olaylardan sıkılması gibi.
En küçük bir şey de konuyu oraya getirmeye ve isyan etmeye başladım. ( Biliyorum, iğreeanç bir şey yaptığım..)
Ama bunun da bir sebebi vardı.. Olmaz olur muydu hiç? Benim o “delikanlı, yiğit, millete “Aslan” olan sevgilim” ailesine kuzuydu. Başlarda bir şey söylemedi. Bekledi galiba. Zaten öyle büyük sıkıntılar yaşamadık sadece babasının bir hareketi hariç. Genel olarak ailesinin saçma bir şekilde oğullarını kıskanmalarıydı problem.
Sonradan sonraya sert konuşmalar yapmış olmalı ki inanılmaz bir geri dönüş..
Sonra da görüşmedik pek zaten. Kendime bile saygımı yitirmeye başladığım ortamlarda pek bulunmamaya başladım. Hayatımda ilk defa böyle şeyler yaşadım tecrübe oldu bana, sağlam bir tecrübe.
Şimdi ise travma gibi bir şey oldu ben de. Konular bitti, kapandı, ortalık duruldu ben durulamadım. Durup durup sarıyorum sevgilime. Böyle sinirsen vücudum titriyor. Öfke patlaması yaşıyorum, bazen konuyu bilerek hoop oraya getirip lafımı söylüyorum.
Tamam çok itici bir davranış kabul ediyorum ve normalde zaten böyle biri değildim. Bu öfke kontrolü, sakin kalma, eski konuları tekrar tekrar açmama ve insanları, yaşanılanları çok da takmama konusunda öneri istiyorum..
Özellikle eşini bile takmayan cool üyelerimizden..
Galiba anlatamadım.
Sanki karşımda sevgilim varmış gibi hissettim ve beni tam anlayan bir yorum olmuş öncelikle teşekkürler.
Mesela zihniyetleri değiştiyse tatmin olursunuz.
Dediğim gibi ailesiyle zaten mesafeliyim ve işim dolayısıyla şehir dışında yaşayacağız sık görüşmek pek olası değil. Belki de söylediğiniz gibi, ileride yine böyle durumlar olur ve erkek arkadaşım baştaki tavrını sürdürürse diye düşünüp kendimi kuruyorum.
Galiba. Öyle de denilebilir yani. Çünkü amaçsız biçimde yaşanılan bu durumlar beni gerdi ve üzdü.
(şaka tabi ki)
Söyledikleriniz daha önce aklımdan da geçen şeylerdi. Şimdi daha detaylı düşüneceğim ve büyük ihtimal tekrar öfkem katlanacak. :)
İnanamıyorum.. Sanki her şeyi anlamış, hissetmiş gibisin. Dondum kaldım şu an.hımmm bence sen sevgiline söyle, bize o yazsın, ona öyle taktikler veririz ki peşinde koşarsın
yani gerçekten küçücük dahi olsa içinde kalan bir beklentin olmadıysa ne diyeceğimi bilemedim
belki o kriz anlarında "ya yarın ölürse" diye düşünebilirsin, bu bazen tavsiye edilen bir yöntemdir insanın kendini dizginleyip, karşısındaki kişiye karşı duygularını hatırlaması için
Geçmiş durumlar için bir şey yapamam ama şimdi bir sorun oluyor mu canını sıkacak diyor susup kalıyorum ama sonra tekrar başlıyorum.
Problem belki de olaylara zamanında müdahale etmemesindendir. Madem bıçak gibi kesilebiliyordu, o kadar etkiliydi vaktinde konuşsaydı da işler büyümeseydi, böyle haksızlıklar yaşamasaydım düşüncesi olabilir. Sonuçta geç gelen adalet adalet değildir.
Evet, okuyorum. Tam olarak sorunum ilk yazdığınız paragraf. Neden zamanında etmedi? Neden? Kendisine soruyorum bilmiyorum ben de pişmanım ne olduğunu bile anlayamadım diyor.
