- 25 Mart 2012
- 1.171
- 378
O kadar çok olay yaşandı ki uzatmayacağım.
Özet:
Erkek arkadaşımla sevgili olduğumuz ilk 1 ay boyunca aslında hayatında başka biri olduğunu öğrendim. Sonradan ayrılmış ama olan olmuş.
Öğrendikten sonra ayrıldım.
Bu manyak sapıklar gibi evimin önünde çadır kurdu. Saatlerce kapıdan gitmedi. Komşulara rezil oldum.
Kız kardeşini aradım. Abiniz bunu yapıyor dedim.
Kız kardeşi şirret çıktı. Sen abime bunu yapamazsın vs. dedi.
Ben de delirdim. Kardeşi ve annesi ile kavga ettik. (Ayrıntıya girmiyorum ama kız kardeşi bana çok hakaret ettiği halde ben hiç hakaret etmedim.)
Sonra bu manyak adam aylarca popomdan ayrılmadı. Kapıdan kovdum bacadan girdi. Ankara büyük şehirin bütün güllerini topladı. Park ve bahçeler müdürlüğü bence şu an onu arıyor.
Sonunda barıştık, ancak barışmadan önce ben ona "lanet olsun artık hayatımdan çık sütü bozuk herif!!!111" demiştim. Ettiğim tek hakaret buydu. Şans bu ya. Kadın bunu görmüş okumuş.
Şu an durum: Haliyle ailesi KE-SİN-LİK-LE beni istemiyor. Açıkçası ben de onları istemiyorum. Bunda hem kavgalarımız, hem bu hakaret hem de benim ateist olmam sebep. Onun ailesi muhafazakar. Bizim ailemiz ise değil. Babam da benim gibi ateisttir. Ve açıkçası ben ailemi asla ezdirmem.
E diyeceksiniz bu ilişki çoktaaaan ölmüş.
Zaten bu ilişkiyi devam ettiren tek şey çok fazla sevgi. Birbirimizi çok sevdik ama ilişkinin içine ettik.
Cevaplarınızı tahmin ediyorum, ama sizden duymak istiyorum. Beni kendime getirin.
Seven insan için ayrılık zor tabi. Bence senin ateist olmanla onun muhafazakar olmasının bi etkeni yok şu durumda.sonuçta herkesin seçimine saygı duyulmalı. Ben onun ailesinin o şekilde yaklaşımlarını hoş karşıkamadım.tuhaf yani.koca koca insanlar tatlı dille konuşabilirlerdi.ama nedense kimsede hoşgörü kalmamış. Allah sabır versin çok zor durumun. Keşke karşındakilerdr az biraz akşıbaşında insan olsalarmışşş..