Herkese selamm, aklıma takılan bir konu var sizin de fikirlerinizi almak ve farklı bakış açıları kazanmak istediğim için başlık açıyorum :)
Biz eşimin işi sebebiyle 3 yıllığına yurt dışına taşınacağız. Gideceğimiz ülke Çin, uçakla 10 saat ve ailelerimiz bu süreçte bizi ziyarete hiç gelmeyecekler. Hem vize problemi var hem de benim annemin uçak fobisi var.
Ben normalde çalışan bir insanım ama eşimden ayrı kalmak istemediğim için işi bırakacağım.
Biz bu yurt dışı işi olmadan hemen önce çocuk düşünmeye başlamıştık. Neredeyse 30 yaşındayım. 3.5 yıllık evliyiz. Eğer bu planımızı ertelersek ve geri döndüğümüzde çocuğumuz olursa ben en erken 34 yaşımda anne olmuş olacağım. Çevremde herkes tahammül seviyesinin o yaşlarda çok azaldığını ve çok zorlanacağımı söylüyor. Döndüğümde çocuk yaparsak işe de çok uzun zaman ara vermiş olacağım nerden baksanız 5 yıl. Bu özel sektör için çok çok uzun bir süre. Yani her türlü o 3 yıllık arada çocuk yapmamız çok mantıklı gibi duruyor, hemen gider gitmez değil de 1-2 yıl sonra bile olsa döndüğümde hemen iş bakmaya gidebilirim annem bakım konusunda yardımcı olur.
Ama bi yandan da hiç desteksiz çocuk bakmak, tamamen yabancı bir ülke, dilini kültürünü hiç bilmiyoruz (ben dil kursuna yazılacağım ama sonuçta yabancıyım her türlü), ne bileyim hayattan soğuyacak kadar zorlanır mıyım acaba. Eşim ev işinde bana yardımcı olur, çocuk bakımında da destek olur tabi ama ben yeni anne olucam o da yeni baba. İkimiz de sudan çıkmış balığa döneceğiz. Eşimle bunları konuşuyorum ben her türlü sana destek olurum günlerce işe uykusuz gidebilirim vs diyor ama uzaktan davulun sesi hoş geliyor böyle konuşması kolay şimdi
Bir yandan çok mantıklı geliyor gelen giden yok çocuğu şöyle tut böyle yap diyen teyzeler yok, gereksiz ziyaretçiler yok diyorum, bir yandan da aman boşver gez toz kocanla rahat rahat, dönünce annen yanında olur herkes artık 35'ten sonra çocuk düşünüyor zaten diyorum.
Siz olsanız ne yapardınız, bana verebileceğiniz öneriler var mı?
Biz eşimin işi sebebiyle 3 yıllığına yurt dışına taşınacağız. Gideceğimiz ülke Çin, uçakla 10 saat ve ailelerimiz bu süreçte bizi ziyarete hiç gelmeyecekler. Hem vize problemi var hem de benim annemin uçak fobisi var.
Ben normalde çalışan bir insanım ama eşimden ayrı kalmak istemediğim için işi bırakacağım.
Biz bu yurt dışı işi olmadan hemen önce çocuk düşünmeye başlamıştık. Neredeyse 30 yaşındayım. 3.5 yıllık evliyiz. Eğer bu planımızı ertelersek ve geri döndüğümüzde çocuğumuz olursa ben en erken 34 yaşımda anne olmuş olacağım. Çevremde herkes tahammül seviyesinin o yaşlarda çok azaldığını ve çok zorlanacağımı söylüyor. Döndüğümde çocuk yaparsak işe de çok uzun zaman ara vermiş olacağım nerden baksanız 5 yıl. Bu özel sektör için çok çok uzun bir süre. Yani her türlü o 3 yıllık arada çocuk yapmamız çok mantıklı gibi duruyor, hemen gider gitmez değil de 1-2 yıl sonra bile olsa döndüğümde hemen iş bakmaya gidebilirim annem bakım konusunda yardımcı olur.
Ama bi yandan da hiç desteksiz çocuk bakmak, tamamen yabancı bir ülke, dilini kültürünü hiç bilmiyoruz (ben dil kursuna yazılacağım ama sonuçta yabancıyım her türlü), ne bileyim hayattan soğuyacak kadar zorlanır mıyım acaba. Eşim ev işinde bana yardımcı olur, çocuk bakımında da destek olur tabi ama ben yeni anne olucam o da yeni baba. İkimiz de sudan çıkmış balığa döneceğiz. Eşimle bunları konuşuyorum ben her türlü sana destek olurum günlerce işe uykusuz gidebilirim vs diyor ama uzaktan davulun sesi hoş geliyor böyle konuşması kolay şimdi
Bir yandan çok mantıklı geliyor gelen giden yok çocuğu şöyle tut böyle yap diyen teyzeler yok, gereksiz ziyaretçiler yok diyorum, bir yandan da aman boşver gez toz kocanla rahat rahat, dönünce annen yanında olur herkes artık 35'ten sonra çocuk düşünüyor zaten diyorum.
Siz olsanız ne yapardınız, bana verebileceğiniz öneriler var mı?
hiç bir akraba yokken gelen giden yokken karışan eden yokken rahat rahat çocuğa bakabilirsiniz. 
Böyle bir şey yaşamamış olsam kimseye ihtiyaç duymazdım. Karı koca gayet bebek büyütebilir. Aksine kayın aile insanı sinir ediyor o süreçte. Yalnız olmak çok güzel
