İyi geceler diliyorum hepinize kızlar.
Buraya gelip de okuyan herkesin ne derdi varsa bir an evvel biter, sıkıntılarından kurtulur inşallah..
Ben 28 yaşında başından bir evlilik geçen bir kadınım. Boşandıktan uzun bir sure boyunca ciddi anlamda bir görüştüğüm olmadı, sadece vakit geçirmek için arkadaş gibi konuştuğum insanlar oldu. Ta ki.. aile baskısı olunca ben de ciddi anlamda bunalmaya başladım, onların bana uygun gördüğü insanla görüşmemek için direndim, en sonunda arkadaşımın bir arkadaşıyla gorusmek istedim.
Bu adam daha önce hiç evlenmemiş 6 yıldır hapishanede olan biri, pandemiden dolayı uzun bir zaman daha burda kalacak, ama şuan 4 yılı daha var tamamen beraat etmesine. Yani yaklaşık 1 senedir burda, başta gorusmekten çekindim sonra bir çay içmekten birsey olmaz düşüncesiyle arkadasimla birlikte gittik ve muhabbet o kadar güzel geçti ki ben bile şaşırdım. Onu tanımaya başladıkça aşık olduğumu farkettim (o da kısa sürede çok bağlandı). Anneme mevzuyu açtım o da insanlık hali her insanın başına gelir oyle seyler kızım diye anlayış göstermişti. Ama mevzu babama kadar gelince, babam cok büyük tepki gösterdi, olmaz ben arkanda değilim, bizi silersin ozaman dedi. Hatta bu mevzuyu amcamlar geldiginde de konuştular ve nihayetinde herkes bana cephe aldı. Sabıkalı bir adamla ömür geçirmeyi nasıl düşünürsün sen onla hiç konuşma bile dediler. Hem sen evlilik yaşamışsın o daha evlenmemiş ilerde sorunlar olur bosver dediler. Ablamla da konuştuk o da olumsuz düşündüğünü söyledi..
Ben de nihayetinde uzun uzun düşünüp, madem kimse istemiyor, çok zor olacak madem, bende en iyisi bitireyim ve unutayım dedim. Dün konuştuk ve olmayacağını söyledim, o da bi hayal kırıklığı yaşamasına rağmen peki dedi..
Kızlar lütfen söyleyin bana, aldığım karar doğru mu ilerde pişman olurmuydum? Veya tam tersi zamanla hersey hallolur muydu? ...
Buraya gelip de okuyan herkesin ne derdi varsa bir an evvel biter, sıkıntılarından kurtulur inşallah..
Ben 28 yaşında başından bir evlilik geçen bir kadınım. Boşandıktan uzun bir sure boyunca ciddi anlamda bir görüştüğüm olmadı, sadece vakit geçirmek için arkadaş gibi konuştuğum insanlar oldu. Ta ki.. aile baskısı olunca ben de ciddi anlamda bunalmaya başladım, onların bana uygun gördüğü insanla görüşmemek için direndim, en sonunda arkadaşımın bir arkadaşıyla gorusmek istedim.
Bu adam daha önce hiç evlenmemiş 6 yıldır hapishanede olan biri, pandemiden dolayı uzun bir zaman daha burda kalacak, ama şuan 4 yılı daha var tamamen beraat etmesine. Yani yaklaşık 1 senedir burda, başta gorusmekten çekindim sonra bir çay içmekten birsey olmaz düşüncesiyle arkadasimla birlikte gittik ve muhabbet o kadar güzel geçti ki ben bile şaşırdım. Onu tanımaya başladıkça aşık olduğumu farkettim (o da kısa sürede çok bağlandı). Anneme mevzuyu açtım o da insanlık hali her insanın başına gelir oyle seyler kızım diye anlayış göstermişti. Ama mevzu babama kadar gelince, babam cok büyük tepki gösterdi, olmaz ben arkanda değilim, bizi silersin ozaman dedi. Hatta bu mevzuyu amcamlar geldiginde de konuştular ve nihayetinde herkes bana cephe aldı. Sabıkalı bir adamla ömür geçirmeyi nasıl düşünürsün sen onla hiç konuşma bile dediler. Hem sen evlilik yaşamışsın o daha evlenmemiş ilerde sorunlar olur bosver dediler. Ablamla da konuştuk o da olumsuz düşündüğünü söyledi..
Ben de nihayetinde uzun uzun düşünüp, madem kimse istemiyor, çok zor olacak madem, bende en iyisi bitireyim ve unutayım dedim. Dün konuştuk ve olmayacağını söyledim, o da bi hayal kırıklığı yaşamasına rağmen peki dedi..
Kızlar lütfen söyleyin bana, aldığım karar doğru mu ilerde pişman olurmuydum? Veya tam tersi zamanla hersey hallolur muydu? ...
