Biz annemle genelde arkadaş gibi konuşuruz. Çoğu şeyimi anlatırım ona. Bunların arasından bir tane istisna oldu. Geçmişte bir tane kısa sayılacak ilişkim olmuştu ama bu ilişkiyi anneme söylememiştim hatta saklamıştım çünkü bu kişi annemin tanıdığı ve pek onaylamayacağını bildiğim biriydi. İlişkimiz süresince de annemin haklı olabileceğini gördüm çünkü kötü şeyler yaşadım. Maalesef kullanıldım (cinsellik anlamında değil, maddiyat vb konularda) ve bunlar benim baya ağırıma gitti. Neyse sonuçta bu ilişki bitti ve bir hissim de kalmadı. Buraya kadar sorun yok. Ama bu olaylar benim çok içime oturmuştu, baya aptallıklar yapmıştım çünkü. Normalde annemle dertleşmek isterdim ama bu konuya ne kadar kızacağını düşündüm ve anlatamadım. Çünkü annem böyle kullanılma gibi konularda çok hassastır. Sonra bir gün sohbet arasında bu yaşadıklarımı Ayşe diye bir arkadaşım yaşamış gibi anneme anlattım. Bakalım ne tepki verecek diye merak ettim. Tahmin ettiğim gibi annem Ayşeye kızdı. O akıllı bir kız değil mi, neden kendini kullandırtmış bu kadar dedi. Buna benzer şeyler söyledi hep. Sonra daha baya konuştuk bu konuyu. Annem tahmin ettiğim gibi tepkiler verdi. Şimdi sorun şu ki ben normalde yalana hiç alışkın değilim ve sevmem, anneme böyle bir konuda yalan söylediğimden ötürü içim içimi yiyor. Keşke annem gerçeği bilse diyorum, halbuki o da gençliğinde hatalar yapmış ama şimdiki hali çok hoşgörüsüz maalesef. Anneme gerçeği açıklamak ve beni olduğum gibi hatalarımla sevmesini istiyorum ama korkuyorum da. Fazla uzatmadan sormak istiyorum, benim yerimde olsaydınız ne yapardınız?