- 10 Haziran 2016
- 271
- 98
- 28
- 28
- Konu Sahibi Gizemlikiz90
- #1
18 yasindayim ağustosta 19 olcam. Ama hic hayat bana cazip gelmiyor,simdi üniversite sınavına hazirlaniyorum. Ama hayata dair ne olanim ne umudum var. Okul hayatim boyunca ezilen biriydim. Baskalariyla kendimi sürekli kiyaslar aglardim. Halada öyleyim. Hani bi ise girip calisican evlencen cocuk derdi gecim derdi derken kendini unutuyo insan yetisicem diye. Sonra yaslaniyosun ve ölüyosun. Hayat bu kadar mi? Bana diyolar sen bu yaşlarında enerjik olcan diye ama hiiiic enerjim yok. Çevremde arkadasim yok denecek kadar az. Pek görüşmem kimsyle. Sevdigim cocuk beni istemedi, arkadaslarim arasinda surekli dislaniyodum onlar her ne kadar inkar etsede, bide kilo sorunlarim bas gosterip bununla alakali ağır ithamlarda bulunanlar olunca hepsi yikti beni. Hani iyi biriyim sevilmeyecek istenmeyecek kadar kotu biri degilimki ben. İçime ata ata anlatacak kimsemde yok. Birine anlatsam 'niye benim icimi karartiyosun bu kadar karamsar olma' diyor. Cok kafaya takarim oyle böyle değil. Okul bitti bu yil evde oturuyorum sinava calisiyorum işte. Bazen sinirimden agliyorum, olmek icin yalvariyorum. Sonra sakinlesiyorum. Bosuna yaratilmisim gibi, dualarim kabul olmuyor gibi hissediyorum cunku ecelimle oleyim istiyorum. İntihar dusuncelerini saymiyorum bile. Simdi diceksiniz doktora git diye. Doktor falan istemiyorum. Doktor falan anlamaz ki beni ben kendimi zor anlarken.Sadece içimi dokmek istedim. Teşekkürler.