Sizce Bu Hayat Yaşamaya Değer mi?

Gizemlikiz90

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
10 Haziran 2016
271
98
28
28
18 yasindayim ağustosta 19 olcam. Ama hic hayat bana cazip gelmiyor,simdi üniversite sınavına hazirlaniyorum. Ama hayata dair ne olanim ne umudum var. Okul hayatim boyunca ezilen biriydim. Baskalariyla kendimi sürekli kiyaslar aglardim. Halada öyleyim. Hani bi ise girip calisican evlencen cocuk derdi gecim derdi derken kendini unutuyo insan yetisicem diye. Sonra yaslaniyosun ve ölüyosun. Hayat bu kadar mi? Bana diyolar sen bu yaşlarında enerjik olcan diye ama hiiiic enerjim yok. Çevremde arkadasim yok denecek kadar az. Pek görüşmem kimsyle. Sevdigim cocuk beni istemedi, arkadaslarim arasinda surekli dislaniyodum onlar her ne kadar inkar etsede, bide kilo sorunlarim bas gosterip bununla alakali ağır ithamlarda bulunanlar olunca hepsi yikti beni. Hani iyi biriyim sevilmeyecek istenmeyecek kadar kotu biri degilimki ben. İçime ata ata anlatacak kimsemde yok. Birine anlatsam 'niye benim icimi karartiyosun bu kadar karamsar olma' diyor. Cok kafaya takarim oyle böyle değil. Okul bitti bu yil evde oturuyorum sinava calisiyorum işte. Bazen sinirimden agliyorum, olmek icin yalvariyorum. Sonra sakinlesiyorum. Bosuna yaratilmisim gibi, dualarim kabul olmuyor gibi hissediyorum cunku ecelimle oleyim istiyorum. İntihar dusuncelerini saymiyorum bile. Simdi diceksiniz doktora git diye. Doktor falan istemiyorum. Doktor falan anlamaz ki beni ben kendimi zor anlarken.Sadece içimi dokmek istedim. Teşekkürler.
 
Doktor seni niye anlamasın, doktorun işi bu. Seni anlamak. Sağlam bir psikolog bulsan harika gelir.
Ve evet, bu hayat yaşamaya değer. Ben de evlenip geçim derdine girip sonra yaşlanıp ölmeyi istemiyorum. O yüzden dünyayı dolaşmak gibi bir hayalim var. Düşünsene, dünya senin bulunduğun yerden kaç kat büyük. Yapabileceğin ne kadar çok şey var. Tanıyabileceğin ne çok insan var. Dünyadaki insanlar çevrendekiler kadar kötü değiller ki.
 
Hayatinda ne kadar negatif sey yada olay varsa aklini oraya vermisin.... elbet güzel günlerinde olmusdur ve olucakta :) onlari düsün ...
 
Yaş daha 19.En çok da şimdi yaşamaya değer.Kendinizi bu kadar dış dünyadan soyutlamazsanız hayatı gerçekten seversiniz
 
18 yasindayim ağustosta 19 olcam. Ama hic hayat bana cazip gelmiyor,simdi üniversite sınavına hazirlaniyorum. Ama hayata dair ne olanim ne umudum var. Okul hayatim boyunca ezilen biriydim. Baskalariyla kendimi sürekli kiyaslar aglardim. Halada öyleyim. Hani bi ise girip calisican evlencen cocuk derdi gecim derdi derken kendini unutuyo insan yetisicem diye. Sonra yaslaniyosun ve ölüyosun. Hayat bu kadar mi? Bana diyolar sen bu yaşlarında enerjik olcan diye ama hiiiic enerjim yok. Çevremde arkadasim yok denecek kadar az. Pek görüşmem kimsyle. Sevdigim cocuk beni istemedi, arkadaslarim arasinda surekli dislaniyodum onlar her ne kadar inkar etsede, bide kilo sorunlarim bas gosterip bununla alakali ağır ithamlarda bulunanlar olunca hepsi yikti beni. Hani iyi biriyim sevilmeyecek istenmeyecek kadar kotu biri degilimki ben. İçime ata ata anlatacak kimsemde yok. Birine anlatsam 'niye benim icimi karartiyosun bu kadar karamsar olma' diyor. Cok kafaya takarim oyle böyle değil. Okul bitti bu yil evde oturuyorum sinava calisiyorum işte. Bazen sinirimden agliyorum, olmek icin yalvariyorum. Sonra sakinlesiyorum. Bosuna yaratilmisim gibi, dualarim kabul olmuyor gibi hissediyorum cunku ecelimle oleyim istiyorum. İntihar dusuncelerini saymiyorum bile. Simdi diceksiniz doktora git diye. Doktor falan istemiyorum. Doktor falan anlamaz ki beni ben kendimi zor anlarken.Sadece içimi dokmek istedim. Teşekkürler.
Doktor çok güzel anlar canım bende 19 yaşındayım aynı şeyleri bende yaşıyorum hissediyorum benimde dost diyebilceğim sayılı insanım bide tek dayanağım sevgilim var annem babam bana git kendini öldür haplar orda diyen sonrasında canım cicim yapan insanlar olduğu için kimseden görmediğim desteği sevgilimden hayat arkadaşımdan gördüm. Hasta insan doktor istemez anlayamaz hasta olduğunu, git yinede bir görün zamanla çok faydasını görürsün.
 
Doktor sana tedavi uyguliycak arkadaş olmiycak. Önce doktora git basla tedavine. Bu gurur kırıcı değil her insanın böyle dönemleri olabilir.
Dostum olmadığı zamanlarda kendi kendime sarılıp uyurdum. Yatmadan önce tanrıyla sohbet ederdim. Sadece dua etmezdim hem de onunla konuşup içimi dokerdim. Bu çok güç veren bisiy. Kendi kendime filmler açıp izlerdim ve kendi kendime kitaplar okurdum. Bı sure sonra yalnızlığa o kadar çok alışmıştım ki insanlar onlarla konuşmak istemedigimi düşünmeye başlamışlar. Sonradan zaten hayat farklı yöne evrildi. Bazı ortamlara girdiğinde eskisi gibi olmuyor hicbisiy. Her daim yalnız olmiycaksin bunu kendine hep hatırlat. Yalniz bir birey olarak yaşamayı basarman bunu kendine ispatlaman gerek ki günün birinde seni üzen birileri olduğunda onlara bağımlı hissedip gidemeyen mecbur olan taraf olma
 
Doktor sana tedavi uyguliycak arkadaş olmiycak. Önce doktora git basla tedavine. Bu gurur kırıcı değil her insanın böyle dönemleri olabilir.
Dostum olmadığı zamanlarda kendi kendime sarılıp uyurdum. Yatmadan önce tanrıyla sohbet ederdim. Sadece dua etmezdim hem de onunla konuşup içimi dokerdim. Bu çok güç veren bisiy. Kendi kendime filmler açıp izlerdim ve kendi kendime kitaplar okurdum. Bı sure sonra yalnızlığa o kadar çok alışmıştım ki insanlar onlarla konuşmak istemedigimi düşünmeye başlamışlar. Sonradan zaten hayat farklı yöne evrildi. Bazı ortamlara girdiğinde eskisi gibi olmuyor hicbisiy. Her daim yalnız olmiycaksin bunu kendine hep hatırlat. Yalniz bir birey olarak yaşamayı basarman bunu kendine ispatlaman gerek ki günün birinde seni üzen birileri olduğunda onlara bağımlı hissedip gidemeyen mecbur olan taraf olma
Ben zaten sürekli yalniz biriydim. Okulda oglen yemek yerken tektim, avm ye giderken, alisverise cikarken, sinemayad kendi basima gittim. Kendi basima yapinca daha cok zevk vermeye basladi sanki. Buda beni biraz soyutladi.
Dipnot; mesela iyi yanlarimdan bakarsak ben en cok ingilizce hikayeler kitaplar okumayi cok seviyorum. En en cok ne yapmak derseniz bu yurtdışında tatil derdim. Dil ve para gerek tabiki. Tabiki insanız ama bu dunya o kadar cok kötü bi yerki sadece sana kendin yardim edersin başkası edemez.
 
Ben zaten sürekli yalniz biriydim. Okulda oglen yemek yerken tektim, avm ye giderken, alisverise cikarken, sinemayad kendi basima gittim. Kendi basima yapinca daha cok zevk vermeye basladi sanki. Buda beni biraz soyutladi.
Aktivite arkadaşlığı toplulukları var. Sosyal sorumluluk etkinlikleri var. Bu ortamlardaki insanlar humanisttir hemen alışırsın. Araştır istersen
 
Aktivite arkadaşlığı toplulukları var. Sosyal sorumluluk etkinlikleri var. Bu ortamlardaki insanlar humanisttir hemen alışırsın. Araştır istersen
hayir istemem oyle ortamlari, yadirgadigimdan değil de dusunmuyorum..
hayatimda bazi kisilere cok anlam yukledim cok takildim kaldim sanirim oda var
 
hayir istemem oyle ortamlari, yadirgadigimdan değil de dusunmuyorum..
hayatimda bazi kisilere cok anlam yukledim cok takildim kaldim sanirim oda var
O halde yalnızsin diye üzülmemelisin. Ben evren için işe yarar bı insan olmak için vakıflarda gonulluydum. Suskundum ve insanlar sağolsun bana karşı çok iyiydiler. Şimdi gitti sosyopatligim. İlaç Alman gerek. İntihar dusunuyosun ilaç şart! Ve dediğim gibi evde bu düşüncelerle bogusmaktansa bir amaç için eyleme gecmelisin
 
18 yasindayim ağustosta 19 olcam. Ama hic hayat bana cazip gelmiyor,simdi üniversite sınavına hazirlaniyorum. Ama hayata dair ne olanim ne umudum var. Okul hayatim boyunca ezilen biriydim. Baskalariyla kendimi sürekli kiyaslar aglardim. Halada öyleyim. Hani bi ise girip calisican evlencen cocuk derdi gecim derdi derken kendini unutuyo insan yetisicem diye. Sonra yaslaniyosun ve ölüyosun. Hayat bu kadar mi? Bana diyolar sen bu yaşlarında enerjik olcan diye ama hiiiic enerjim yok. Çevremde arkadasim yok denecek kadar az. Pek görüşmem kimsyle. Sevdigim cocuk beni istemedi, arkadaslarim arasinda surekli dislaniyodum onlar her ne kadar inkar etsede, bide kilo sorunlarim bas gosterip bununla alakali ağır ithamlarda bulunanlar olunca hepsi yikti beni. Hani iyi biriyim sevilmeyecek istenmeyecek kadar kotu biri degilimki ben. İçime ata ata anlatacak kimsemde yok. Birine anlatsam 'niye benim icimi karartiyosun bu kadar karamsar olma' diyor. Cok kafaya takarim oyle böyle değil. Okul bitti bu yil evde oturuyorum sinava calisiyorum işte. Bazen sinirimden agliyorum, olmek icin yalvariyorum. Sonra sakinlesiyorum. Bosuna yaratilmisim gibi, dualarim kabul olmuyor gibi hissediyorum cunku ecelimle oleyim istiyorum. İntihar dusuncelerini saymiyorum bile. Simdi diceksiniz doktora git diye. Doktor falan istemiyorum. Doktor falan anlamaz ki beni ben kendimi zor anlarken.Sadece içimi dokmek istedim. Teşekkürler.
bence kilo vermenle bu iş çözülecek gibi. bir de üniversite kazanarak. mümkünse iyi bir bölüm olsun.
 
Son ergenlik dönemi krizi. Şu an kötü düşüncelere takilmayı iyi bir üniversiteye yerleşmelisin. Benim çocukluğum şu anki orta yaşımdan daha problemliydi. Çünkü hayatımdaki şeyleri kontrol edemiyordum geleceğimi etrafımdakileri ailemi daha bir çok şeyi. Ama her sey yavaş yavaş oldu. Önce üni de biraz güven kazandım mesleğe geçince daha sınırlarımın ötesine geçmeye başladım. Ve aradan yıllar geçti ben gerçekleşmesini istediğim pekçok şeyi gerçekleştirdim. Ha başka sıkıntılar oluyor ama bu baş edemeyeceğin türde değil çünkü zorlukları aşmaya başladığında ben neler atlattım bunu da atlatırım motivasyonunda oluyorsun. Bence hayata bu kadar negatif bakma ve gençlik dönemi hayal etme dönemidir hayallerini parlat. Bir defter günlük filan tut gerçekleşmesini istediğin şeyler diye. Benim senin yaşlarında okuduğum bi kitap vardı çok etkilemişti dipte hissettiğim zamanlarda. Olumlu Düşünmenin Gücü - Norman Vincent Peale diye. klasik bi new age kitabı ama o ruh halinde insana bişeyler katabiliyor.
 
Doktor nasil anlamsin ki ben bile anliyorum buradan senin sorununu?

Bazi seyler tek basina atlatilmiyor.Gecer sandigin seyler gecmiyor karakterin haline dönüsüyor.Buna izin verme.

Profesyonel destek al.Simdi en yakin hastanedeki psikolog veya psikiyatri arastirmaya basla.
 
18 yasindayim ağustosta 19 olcam. Ama hic hayat bana cazip gelmiyor,simdi üniversite sınavına hazirlaniyorum. Ama hayata dair ne olanim ne umudum var. Okul hayatim boyunca ezilen biriydim. Baskalariyla kendimi sürekli kiyaslar aglardim. Halada öyleyim. Hani bi ise girip calisican evlencen cocuk derdi gecim derdi derken kendini unutuyo insan yetisicem diye. Sonra yaslaniyosun ve ölüyosun. Hayat bu kadar mi? Bana diyolar sen bu yaşlarında enerjik olcan diye ama hiiiic enerjim yok. Çevremde arkadasim yok denecek kadar az. Pek görüşmem kimsyle. Sevdigim cocuk beni istemedi, arkadaslarim arasinda surekli dislaniyodum onlar her ne kadar inkar etsede, bide kilo sorunlarim bas gosterip bununla alakali ağır ithamlarda bulunanlar olunca hepsi yikti beni. Hani iyi biriyim sevilmeyecek istenmeyecek kadar kotu biri degilimki ben. İçime ata ata anlatacak kimsemde yok. Birine anlatsam 'niye benim icimi karartiyosun bu kadar karamsar olma' diyor. Cok kafaya takarim oyle böyle değil. Okul bitti bu yil evde oturuyorum sinava calisiyorum işte. Bazen sinirimden agliyorum, olmek icin yalvariyorum. Sonra sakinlesiyorum. Bosuna yaratilmisim gibi, dualarim kabul olmuyor gibi hissediyorum cunku ecelimle oleyim istiyorum. İntihar dusuncelerini saymiyorum bile. Simdi diceksiniz doktora git diye. Doktor falan istemiyorum. Doktor falan anlamaz ki beni ben kendimi zor anlarken.Sadece içimi dokmek istedim. Teşekkürler.

Ergenlik bunalımı. Bir eğitimciyim ben. Senin gibi öğrencilerim hep oluyor. Yalnız kalmışsın biraz, sınav stresi de yüklenince üzerine hissettiklerin çok normal. Hepimiz geçtik bu zamanlardan, inan bana.

Arkadaş çevren biraz acımasızmış, fakat sanma ki her yer böyle. Seni anlayan insanlarla da karşılaşacaksın. Tavsiyem durumun varsa biraz dershaneye ya da kurslara falan git, ders için değil, ortam değişikliği olur hem de sınava hazırlanırken yalnız olmadığını hissedersin.

Evet, haklısın evlenip çocuk yapıp yaşlanıp öleceğiz. Herkes böyle. Madem illaki bir amaç arıyorsun bireysel bir neden arama. İnsanlara iyilik yaparak gör yaşamın güzelliğini. Sağlıcakla kal.
 
bence kilo vermenle bu iş çözülecek gibi. bir de üniversite kazanarak. mümkünse iyi bir bölüm olsun.
Benim üniversite kazanmakla geçmedi istediğim yer istediğim bölüm oldu ilk 5 bindeydim maalesef hayatta olumlu gelişmeler olsada bu duygular doktor desteği almadan geçirmesi zor şeyler
 
Benim üniversite kazanmakla geçmedi istediğim yer istediğim bölüm oldu ilk 5 bindeydim maalesef hayatta olumlu gelişmeler olsada bu duygular doktor desteği almadan geçirmesi zor şeyler
ben üniversiteyi iyi bölümü iyi bir mesleği olsun diye kazanmasını istedim zaten. psikolojik tedavi eşittir para. ama kilo vererek de kendini mutlu edebilir. yepyeni biri olmanın verdiği özgüven başkadır
 
Doğru söylüyorsunuz işte gençlik aklı benim maalesef :)
valla ben 27 yaşındayım aslında ben de senin gibi düşünüyorum, yani iş eş çocuk derken hayat uçup gidiyor, değer mi diyorum bazen. ama kendini toplumdan ve şartlardan afaroz edersen de daha mutsuz oluyorsun.
 
Back
X