- 3 Şubat 2016
- 310
- 437
- 103
- Konu Sahibi perimasali8
- #61
Ben de bazen aynen böyle hissediyorum. Herhangi bir konuda insan yeter diyemediğinden olsa gerek çöküyor. En sevmediğim laftır aslında "kafana takma".
Ama şöyle düşünmelisiniz bence. Saygısız, değer bilmez biriyle konuşsanız, size katacağı bir şey var mı? Aksine üzüntü veriyor. Kafanızda böyle düşünerek bitirirseniz, yüreğinizde bir süre sonra kabulleniyor. Kabullenmek zorunda kalıyor. Ayakları üzerinde durabilen her kadın kendisine layık gördüğü insanlarla arkadaşlık yapmalı. -kadın veya erkek-.
Bazen düşünüyorum; hayata bu tip durumlar için gelmiş olamayız. Tabiiki sınandığımızı ve imtihanda olduğumuzu biliyorum. O halde en doğrusunu mantığınız şimdi, şu konuyu okurken bile size fısıldıyor. "Saygı yoksa, sevgi kendine yer bulamaz."
Kendinizi dinleyin. Karanlık bir odada pencereden dışarıyı, karanlığı izlerken kendinize mutlu olmanın yolunu sorun.
Gönül isterki kalbin sevdiği adam düzelsin, özür dilesin, sonsuza kadar mutlu yaşansın. Ama belli bir yaşa gelmiş biri artık kendi doğrularıyla yaşar.
Bir söz vardır; "önce doğru bulunursa, yanlış olan anlaşılır, ama önce yanlış olan doğru sanılırsa gerçek olan asla bulunamaz. " Ana fikir bu.
Saygısızlığa, sevgisizliğe katlanmak neden? Şu dünya sevgiyle, hoşgörüyle dönerken. Sağlık olsun, gerisi Allahın izniyle düzelir.
kabullenmek istemiyorum sanırım 
öylelerine en iyi gol böyle atılır.
