yani zaten sen çevrene sözünü dinletebilen bi insansın her yerde mutlu olabilirsin beni fazla kimse takmadığından çok huzursuz yaşıyorum....ve senin gibi insanlra da hep özenmişimdir:)
cnm işte bende tıpkı senin gibiydim üniversiteye gidince aştım kendiimi. o zamanlar kendimi hep ezik görürdüm üniversite 1 .sınııfn ilk yarısı çok kötü geçti sonra kendime arkadaşlar edinmeye başladım onularla yurda çıktım derken samimi olduk. yapman gereken tek şey başlangıç. kafana göre birini buldunmu gerisi gelir. lise hayatın nasıldı o zaman varmıydı samimi olduğun arkadaşların
vardı 3-4 tane ama burda herkes burnu tavanda geziyor ortamdan çok hoşlanmadım.soğuk bi ortam.ne bileyim belki de ben ısınamadım peki sen nasıl açıldın.birden mi karar verdin?
mesela ben bişey söylerken acaba karşımdaki nasıl düşünür,ya bu ne diyo der mi,konuşmalarımı samimi bulmaz mı diye aklımdaki bu bütün hesaplaşmalardan konuşmaya çalışınca ortaya saçma sapan kekeleye kekeleye sözcükler çıkıyor ve bu yüzden de insanlar beni ciddiye almıyo diye düşünüyorum.bi de çok iyi bildiğim bişe dahi olsa söylerken kesin emin olarak söyleyemiyorum .güvensiz insanlarla da kimse arkadaş olmak istemiyor anladığım kadarıyla ......
bunları aşabilecek miim bilmyorum!!!
tabiki aşacaksın yaşın kaç senin bide hiç sevgilin oldumu merak ettim ?
benim lisedede samimi olduğum arkadaşlarım vardı ama özgüven eksikliği yaşıyordum senin gibi ortamlarda rahat edemezdim halada hemen alışamıyorum değişik ortamlara zaten normaldir yani. ben birden açıldım evet.. baktım herkes grup kurmuş bende içinde olduğum grupta kendimi dışlanmış hissediyordum o yüzden daha kendi halinde insanları buldum. bakma sen bende dışardan havalı görünürüm ama hiç öle değilimdir. sende havalı görünceksin kendine güvenin tam olacak bir kere. sonra kocaman sınıf yüzlerce öğrenci içinde elbet yalnız olan yada samimi olan birileri vardır önce gözlemle sonra yanaş. sakın konuşurken çekinme. önemli olan olduğun gibi olmansır. mesela ben safımdır pat diye söylerim söyleyeceğimi. insanlar beni böyle seviyor. ne zaman ne söyleyeceğim diye düşünüp durursan olmaz arkadaş edinemezsin. gerekirse psikoloğa git o daha çok yardımcı olur sana gitmekten çekinme sakın bnde gitmiştim. fotokopicide sıra beklerken yada kantinde karşılaşınca sohbet etmeye çalış anladığım kadarıyla tıp okuyorsun siizn dersler ağırdır en basit olan konu derslerdir derslerden aç konuyu mesela. 10 dakikalık sohbet sizi yakınlaştırır zaten.
Okurken 4 sene yurtty kaldim.ilk iki sene urdumun binasi kücüktü.26 kisi bir banyo tuvaleti kullandik.son iki sene yurdumuz yeni binasina gecti.ve inanilmaz rahat ettim...benim kide vakif yurduydu..yani polis yuduydu...tabiki yurttada cesitli sikintilar oluyor ama ben yurtta kaldigima pisman degilim..ara sira simariklik yapip baba eve cikayim mi derdim..Rahmetli babam izin vermemisti..ama iyi de olmus..yalniz kizkardesimde iki üc sene yurttta kaldi..sonra inanilmaz baskilar yaparak eve cikti..ama sonradan coook ama coook üzüldü...ben son deredce uysal ve herkesle kolay gecinebilen bir insanim..o yüzden yurt benim icin cok eglenceliydi..odamdan sikilinca baska odalardaki arkadaslarima giderdim..eger yapabilirim diyorsan yurt bence her zaman daha iyidir...
ya kızlar artık yeni insanlarla tanışmak isteyemez oldum çünkü acaba tanışsak bi iki muhabbetten sonra bana nasıl bi kazık atar görünce selam vermez mi ben sonra bu niye böle yaptı diye düşünmekten kafamı yorar sonra da kendimi sıkıntıya sokar mıyım diye düşünmekten istek fian da kalmıyor sizin karşınızdaki kişiye bunları yapabilmeniz için nası biri olmalı o acaba ben de o özellikler var m ı diye bakçam artık!!!
ben de babamı yeni kaybettim ve boşluğu bişeylerle doldurmaya çalışıyorum arkadaş mesela dersler çok sıkıyor beni .kendimi veremiyorum doğru dürüst.uğraşacak şeyler konuşcak birilerini arıyorum yoksa bu kadar takmazdım kafayı yemek üzereyim açıkçası...yeter bıktım yaşamaktan diye bağırmak istiyorum!!!
Babami 4.sinifta kaybettim..yasadigin üzüntülerini derinden anliyabiliyorum..babam benim her seyimdi.rehberimdi her seyden önce...yolumu kaybettim..canimi kaybettim..yurtta bir sürü insan var..benim oda arkadaslarim sagolsun.babmdan bir ay önce yan odadaki arkadasim babasini kaybetmisti...icim acimisti..ayni seyleri bir ay sonra ben yasadim.yurttlarad biri olmazsa baska biri mutlaka olur..anladigim kaadriyla tipta okuyorsun..allah kolaylik versin..yinede seni cok etkilemek istemem ama ben yalnizligida sevmedigim icin bana daha iyi geldi yurt.hayatim boyunca sadece bir tek gün yalniz kaldim evde. cok sükür Allahima..
üniversite hayatım boyunca en doğru yaptığım şey YURDA ÇIKMAK oldu.. vakif evinde kalıyordum bende aynı sorunları yaşadım... o tarz evlerde huzuru bulmak istiyorsan ya çok yalaka olacaksın yada çok umursamaz.... ve sana şunu söyleyim en samimi arkadaşlıklarımı yurtta kurdum hala da görüşürüz......
gerçekten çok sıkılıyorum,boğuluyorum burada ölmek istiyorum bazen bazen diyorum ki hadi bitsin gidelim artık bu ruh hali içersinde ders çalışıyorum . ben en büyükleriyim kardeşlerime anneme karşı sorumluluklrım var bu yüzden anca sınıfta bari kalmayayım die uğraşıyorum sonra bu durumlara da mı düştüm diye kendime üzülüyorum .şu taktığım dert ettiğim şeye bak diye kendime kızıyorum.gelirken buraya babama söz verdim geçiş yapcam diye,1 ay öncesinden sınava çalışmaya başladım ist dan eve geldim kütüphaneye girdim hemen ders çalışcam benim geçiş yapmam lazım. bu ne her geldiğimde ağlıyorum.hem babamı gururlandırmak hayatımda yaşadığım en müthiş şeydi.gitti...akşam haber geldi.gitti..ben bittim.mahvıldum.babamdan sonra artık yoktum zaten yokum.
cnm benim üniversite okumamı babam çok istiyordu. aynen bende babamı gururlandırmak istiyordum. tesadüfe bakki üniversiteyi kazandıktan 2 ay sonra babamın kanser oldğunu öğrendik 1. sınıfım boyucna babm tedavi gördü daha 2. sınıfa başlamadan babamı kaybettim bende. yurttaki ilk dönemim çok zordu. hatta en yakın arkadaşım bile bana katlanamaz olmuştu. okulu bırakmak istedim annem müsade etmedi nerdeyse bütün derslerimden kaldım. bak seninde baban vefat etmiş başın sağolsun acını çok iyi anlıyorum acım hala tazedir benimde üzerinden 9 sene geçmesine rağmen. hani sen bana demiştin ya nasıl aştın kendini nasıl insanlarla samimi oldun diye babamı kaybedince anladım ki hayat çok boş. ya asosyal olup sadece ders çalışcaktım yada sosyal olup okula devam edecketim. ben sosyal olmayı yani arkadaşlarımla vakit geçirmeyi seçtim çünkü hep ağlıyordum krizlere griyordum artık kimse yanımda yoktu bende dedim ki kndime babam ölmüş gerisi bahane. ölümden acı ne varki şu hayatta. biri söylediğim bi lafa alınmış, biri beni dışlamış umrumda değildi. hayatın tadıını çıkarmak kafamı dağıtmam lazımdı. derken yurtta günler güzelleşmeye başladı. benim sana diiyebileceğim tek şey sosyalleşmen olur .
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?