- 23 Mayıs 2007
- 3.705
- 1.993
- 723
2 senelik evliydik, tecilini bozdurup gitti.
Maddi olarak zorluk çekmedim çok şükür, çalışıyordum kazanıyordum. Allah'tan çocuk yoktu.
Aklı evvellerin "bi çocuk yap sana yoldaş olur" sözlerine uyup çocuk yapmadık.
Eşim aklım sende kalmasın ya annenler de yada bizimkilerde kal dedi.
Kırmadım, canım kimde isterse orada kaldım, ama evlendikten sonra insan hiç bir yere sığamıyor.
Tek sıkıntım evimde kalmadım, oturmadığım evin kirasını düzenli ödedim, zira eşyalarımı koyacak yerim yoktu.
Kimde kaldıysam mutlaka her ay alışveriş yaptım.
Şartlar öyle gerektirdiği için katlanmak durumundaydım, gidebileceğim bir yer olsaydı sık sık giderdim.
Ama maalesef öyle olmadı. 1 aylık askerken yemin töreni için gittim.
1,5 ay sonra o dağıtıma geldi. Boluya gitti, ilk hafta sonu hemen ziyaretine gittim.
Benden 3 gün sonra bölgeye gittiler. 3 ay Şırnak oradan sonra 6 ay Kuzey Irak.
Bu süreçte hayati bir durum olmadıkça izin kullanma durumu yoktu.
6 ay uyumadım desem yeridir, gece ulaşabiliyordum ancak ve saatler sürüyordu. sabaha karşı uyuyup sabah işe gidiyordum.
Son 2 ay Boludaydı ve ondan sonra her hafta sonu gittim.
Velhasıl öyle böyle geçti. Çok özledim ama direndim, hiç omuzlarımı eğmedim hep dik durdum.
Şükürler olsun kimseye de muhtaç olmadım.
Üstünden 8 yıl geçti. Ve ben hiç pişman değilim, iyi ki o süreci yaşamışım. Çok şey katıyor insana.
Tabi bizim yaşlarımızın da etkisi var bu durumda.