Başlık ve konu ne kadar alakasız.Terapi gibi geliyorsa yazın bize okuruz
neyi ne kadar söylerler bilmem ama müslümanlığın kadınları 2. plana attığı bir gerçek kimse kendini kandırmasın mirastan bile payımız yarım ki geçen sene bu konuda çok mücadele vermek zorunda kaldım medeni kanun hakkımı tam verirken sırf dine göre pay yarımdır diye bana yarım pay verilmeye çalışıldı yani diyeceğim o ki arkadaşların haklı olduğu yerler var.
Hemen hemen benzer durumdaymışız.
En büyük avantajın sınıf arkadaşların tarafından seviliyor olman . Yeni bir gruba girmek çok zor değil canım . Kendini sevdirirsen eminim iyi insanlar da vardır seni aralarına alacak
Nasıl bu hale geldik anlamıyorum.Her şey iyi gibiydi.Sözde çok iyi arkadaştık.Ta ki üniversite 3 e gelene kadar.Hocalar çok severdi bizi.Örnek gösterirlerdi.Belki de onların gerçek yüzlerini görememişimdir.Sürekli hep kendilerini en iyi olarak görürlerdi ama ben öyle değildim.Sınıftaki diğer kişileri küçümserlerdi.Hiç bu bölüme göre değiller derlerdi.Sadece biz varız ilgilenen derlerdi.İkisi inançsızdı.Saygı duyarım ancak müslümanlık hakkında o ikisi sözde çok şey bildiklerini ve bizim bazı gerçekleri görmediğimizi,bu dinin kadını aşağıladığından bahsederlerdi sürekli.Diğer ikisi inançlıydı ancak takmıyorlardı.Ben ise dışa vurmazdım ve içten içe çok sinirlenirdim.Benim de bir şey bilmediğimi söylerlerdi bazen.Ve 2,5 senenin sonunda artık bu olaylara tahamül edemedim bir sinirle kavga ettik başka olay bahane edildi biraz.Onun üzerine kavga ettik.Ondan sonra teker teker hepsi beni sildi.Bende onları sildim.Başta biraz üzülmüştüm ancak şu an daha iyiyim.Şu an tek derdim yalnızlık arkadaş açısından.Sınıfta sevilen güler yüzlü birisiyim.Herkesle yeniden iyi dostluk kurabilirim ancak herkesin belirli grupları var ve ben kendimi tek hissediyorum.Sizce ne yapmalıyım.Tek mi takılmalıyım.Yoksa kafama göre birilerini mi bulmalıyım.Artık bu olaydan sonra nasıl iyi dostluk kurarım bilemem.Siz olsanız neler yapardınız.Buraya yazmak bana terapi gibi geliyor.Şimdiden teşekkürler.
Çok benzer bir durumu ben de yaşadım. Üniversite ikinci sınıftayken en yakın arkadaşımın sürekli küçük düşürmeye çalışmaları, alaycı tavırları, beraber gitmeye karar verdiğimiz yerler için gitmekten vazgeçtiğini söyleyip sonra başka bölümlerden arkadaşları gitmesi vs. derken iyice dolmuştum. En son bir olayda patladım. O hiç beklemiyordu tabii, başka arkadaşım yoktu ya nasılsa, mecburen barışacağımı düşünüyordu. Ama benim hiç öyle bir niyetim yoktu, yapmadım da. Başladım okulda tek başıma takılmaya, önceden sadece selamlaştığım ya da biraz muhabbetimin olduğu insanların ön ve arka sıralarına oturuyordum, herkesle derslerden olsun, günlük olaylardan olsun sohbet ediyordm. Dedim ki kendime, kötü arkadaşla ızdırap çekeceğime tek başıma rahat ederim, hiç ezik durmadım. Evet herkesin belli bir grubu olmuş oluyor; ama güler yüzle, muhabbetle hiç de yalnız kalmazsın. Biri kantine çağırır giderken, ya da sen alırsın eline çayı oturabilir miyim diye izin alır katılırsın aralarına. Birine dersle ilgili bir şey sorarsın, birinin sorduğu bir soruya, yapamadığı ödevine yardım edersin, yavaş yavaş bir de bakmışsın ki bir sürü yeni insanla kaynaşmışsın. Ben üniversiteden mezun oldum ve gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki, hayatımın en güzel yılları, o arkadaşımla aram bozulduktan sonraki üniversite yıllarımdı. Hala en yakın arkadaşlarımdan biri olan kişiyle o olaydan sonra arkadaş oldum(aynı sınıftaydık). Yine aynı sınıftan, bir kısmıyla halen görüştüğüm bir sürü yakın arkadaş edindim, kızlı erkekli kocaman bir gruba dahil oldum ve üniversite yıllarımın geri kalanını da arkadaşsızlık, yalnızlık nedir bilmeden geçirdim. Sana tavsiyem; dik dur, daima gülümse (ki zaten güler yüzlüymüşsün), herkesle selamlaş, eğer ortada esprili bir muhabbet ya da derslerle ilgili bir konu varsa sen de dahil ol, daima sıcak davran. Uzun süre yalnız kalmayacağına inanıyorum. Ve unutma, arkadaşsız kalmak bile yanında huzursuz ve mutsuz hissettiğin arkadaşlarla(ki onlara arkadaş denir mi bilemem) olmaktan iyidir.
Başkalarını yermeden önce özeleştiri yapsan arkadaş sıkıntına çözüm bulabilirdin..
Sen inançlısın- onlar inançsız- inançlı olanı da "takmıyormuş"
Allah Allah..
Bunun kararını sen mi verirsin Allah mı canım önce bir bunu düşün istersen.
Müslümanlık kadınları 2.plana atıyor ama durum şu ;
Peygamberin yaşadığı zamanlarda kadınların hiç bir hakkı olmadığı için bu kurallar getirildi.
Bu kuralların geliştirilmesi gerekiyordu ama olmadı.
O yüzden arkadaşlarının haklı olduğu noktalar var evet.
Müslümanlık hoşgörü dini, madem bu kadar dert oldu sana ateist olmaları.
Doğru yolu göstermek de bir erdemdir.
Sende bu olgunluk yoksa aynı şeyi başkalarından da bekleme bence..
Sanırım sen beni anlamadın.Derdimi de.Ben arkadaş sandığım insanlarla sadece din konusu yüzünden ayrılmadığımı defalarca belirttiğim halde,neden sadece sizin gözünüz orayı görüyor anlamadım.Başta da yazdığım gibi inançlı-inançsız herkese saygım sonsuz.Beni ilgilendirmez.Lakin ben o arkadaşlara saygı gösteriyorsam onlarda benim dinim hakkında konuşurken saygı göstermek zorundalar.Sadece bu konu yüzünden ben arkadaşlığımı Bİ-TİR-ME-DİM. Kaç kere söyleyeceğim bu anlamayan arkadaşlara.Sadece din konusunda saygısız kalmakla kalmayıp,günlük hayatta da insanların fikirlerine saygı duymayan insanları nasıl haklı görüyorsunuz anlamış değilim.Onarın inançsız olmaları da beni ilgilendirmez.Beni ilgilendiren yeri ise bana saygı duymamalarıdır.Doğru yolu göster demişsiniz.Ben o kadar çok bahsettim ki onlar beni susturuyordu.Dinlemek bile istemiyorlardı.Ben bu insanlardan saygı görmüyorsam elimden geleni yaptığım halde,o zaman bende onları dinlemek zorunda değilim bu durumda.
Nasıl bu hale geldik anlamıyorum.Her şey iyi gibiydi.Sözde çok iyi arkadaştık.Ta ki üniversite 3 e gelene kadar.Hocalar çok severdi bizi.Örnek gösterirlerdi.Belki de onların gerçek yüzlerini görememişimdir.Sürekli hep kendilerini en iyi olarak görürlerdi ama ben öyle değildim.Sınıftaki diğer kişileri küçümserlerdi.Hiç bu bölüme göre değiller derlerdi.Sadece biz varız ilgilenen derlerdi.İkisi inançsızdı.Saygı duyarım ancak müslümanlık hakkında o ikisi sözde çok şey bildiklerini ve bizim bazı gerçekleri görmediğimizi,bu dinin kadını aşağıladığından bahsederlerdi sürekli.Diğer ikisi inançlıydı ancak takmıyorlardı.Ben ise dışa vurmazdım ve içten içe çok sinirlenirdim.Benim de bir şey bilmediğimi söylerlerdi bazen.Ve 2,5 senenin sonunda artık bu olaylara tahamül edemedim bir sinirle kavga ettik başka olay bahane edildi biraz.Onun üzerine kavga ettik.Ondan sonra teker teker hepsi beni sildi.Bende onları sildim.Başta biraz üzülmüştüm ancak şu an daha iyiyim.Şu an tek derdim yalnızlık arkadaş açısından.Sınıfta sevilen güler yüzlü birisiyim.Herkesle yeniden iyi dostluk kurabilirim ancak herkesin belirli grupları var ve ben kendimi tek hissediyorum.Sizce ne yapmalıyım.Tek mi takılmalıyım.Yoksa kafama göre birilerini mi bulmalıyım.Artık bu olaydan sonra nasıl iyi dostluk kurarım bilemem.Siz olsanız neler yapardınız.Buraya yazmak bana terapi gibi geliyor.Şimdiden teşekkürler.
Kendini bu kadar mükemmel görüyorsan konu açıp fikir sormanın lüzumu yok.
Belki tek derdin inançları olmayabilir ama yazdığın konu tamamen onların inançları üstüne.
Bir de sen bu kadar "beni ilgilendirmez, saygı duyuyorum" vs desende hiç de saygı duyuyormuşsun gibi gelmedi.
Madem senin dini inancına, kafa yapına uymuyor 3 yıl boyunca "samimi" arkadaş olman garip..
Sen onlara saygısız derken benim düşünceme karşı bile saygı duymaman da ayrı bir ironi.
ben de üniversite 2. sınıfa kadar çok severdim bi arkadaşımı. aynı evdeydik, hocalar ayrılmaz kanka derdi bizeçok şeyler paylaştık, ama sonra bazı sorunlar oldu.. ben öyle arkadaş meraklısı da değildim bi tane olsun tam olsun diyenlerdendim.. ve onla küsünce tek kaldım.. 2 yıl boyunca tek takıldım.. tabi arkadaşlarım vardı ama onun gbi samimisi olmadı.. bazen rüyamda görürüm sarılırız falan. evlemiş tebrik mesajı attım , teşekkür etti.. ne bileyim belki bi gün barışırız:26: size tavsiyem eğer arada çok kaldıramayacağınız bi durum yoksa barışın, ama benimki gbi kaldırılamayacak bişeyse tek takılmak bazen yanındaki kuru kalabalıktan daha iyidir
4 kişilerdi.Ben biriyle kavga ettim bir gün.Anneme bir yere gelmişti benimle beraber.O konu üzerinde çok tartıştık o kişiyle.Kısacası bana göre anneme saygısızlık yapmıştı.Ondan biraz zaman geçti.Ben o kişiyle sözde konuşmayacaktım.Ancak baktım dedim küs kalmak olmasın.Bari ona yakın olan diğer arkadaş sandığım insanla konuşmak istedim.O da demesin mi;"sen başta hani hiç görmek bile istemiyorum yüzünü demiştin bize,neden yardım istiyorsun ki bizden" gibilerinden laf etti ve başka şeyler de söyledi.Sonrartık dedim bana bunları söyleyen insan zaten yanında olmamı istemiyordur.Sırf vicdan yaptım ki bir kişi yüzünden diğerlerinden olmayım diye.Ancak keşke yapmasaymışım. Zaten beni çoktan gözden çıkarmışlar.Şu an iyi ki de çıkarmışlar diyorum.Tabi aralardaki saygısız konuşmalar,din konusu olsun başka konularda olsun onlarda cabası.Şu an benim vicdanım rahat.Elimden geleni yaptım suçlu olmadığım halde ancak yine de suçlu duruma düştüm.Böyle arkadaşlardan kurtulduğuma sevindim bile.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?