Merhaba. 30+ yaşında ünv mezunu çalışan bekar bir kadınım. Hiçbir zaman evlenecek birini aramadım, olursa olur olmazsa canım sağolsun modundayım. Son 4-5 yıldır etraftan eş dostla haber gönderiyorlar görücü gelmek için. (Ki ben görücü usulüne karşıyım) Gelecek olanlar da hep lise mezunu işçi vs. (Bunu küçümsemek için yazmadım sorun annemin tutumu) Annem sanki kız tarafı değilmiş de oğlanın annesiymiş gibi oğlanı bana yamamaya çalışıyor. Yok evi varmış, yok şöyle iyiymiş böyleymiş falan filan. Zoruma gidiyor artık insan çocuğunu en iyisine en güzeline layık görmez mi? Bir de kız tarafı üstelik. Utanmasa biz istemeye gidelim diycek. Tamam padişah torunu istemiyoruz da en azından kendi dengim biriyle evlenmek isterim evlenceksem. Bir de ben anlamıyorum eskiden millet ünv mezunu kızı istemeye gitmezdi çekinirdi vermezler zaten diye. Kusura bakmayın ama bu cüret artık benim sinirimi bozuyor. Okumuş gelin istiyorsanız oğlunuzu okutsaydınız arkadaş. Ne değişti anlamıyorum yaşımdan dolayı mı bu cesaret ya da artık ünv okumanın değerinin kalmamasından mı?