Günaydın . 27-28 yaşlarındaykz, 1,5 yıldır evliyiz ve Yakın tarihte duruşmamız var anlaşmalı olarak boşanıyoruz. Muhtemelen önceden gidip beklerim sonra o gelir. Kafamda senaryolar var. O senaryolarda bazen hiç yüzüne bile bakmıyorum . Bazen yanıma oturursa başımı omuzuna koyuyorum bazende hiç bırakmayacakmışım gibi sarılıyorum daha bir çok ihtimal var acaba o ne yapacak konuşacak mı helallik vs isteyecek mi yoksa bir kenarda duruşmanın başlamasını mı bekleyecek...1 aydır hiç konuşmuyoruz engellemiştim.Evi boşalttık ailelerimize döndük. Aslında kötü ayrıldık ama onu son kez göreceğim için heyecanlanıyorum. Hiç üzülmüyordum ama şuan yavaş yavaş ciddiyetini anladım ve depresyona giriyorum sanırım. Evimi çok özlüyorum, onu çok özlüyorum. En kötü anlarımızda bile şu ankinden daha mutlu ve huzurluydum.
O da beni özlüyor mudur?
(boşanmamızın bir çok nedeni var yani boşanın diyebileceğiniz konular barışmanın oluru yok yani)
Peki siz neler yaptınız o son gününüz de ağladınız mı onun önünde yada hiç arkanıza bakmadan gittiniz mi ? O neler hissetti acaba..
Anliyorum zor ama boşanacak kadar evinizi dağıtacak kadar bitişe geldiyseniz ve karşı taraf bir adim atıp bir sey yapmıyorsa kendinize eziyet etmenin mantığı yok.Cocuklarim olmasaydi o duruma geldiğim adamla barismazdim.Hayat size 2.sans veriyor madem(önünüze duran eş yoksa) itiraz etmeyin belki cok daha iyi olacaksiniz.
