sosyal fobi, kendine güven sorunu

eftelya .!.:

Merhaba bayanlar,ben 36 yaşında iyi bir üniversiteyi bitirip master yapmış,evli,eşini seven bir bayanım.Dışardan bakılınca iyi standartlarda yaşayan hatta başkalarının gıpta edeceği bir hayatı yaşıyor gözüküyorum ama durum hiçte öyle değil. Benim ezelden beri topluluk önünde konuşma fobim var,ilk lisede başladı,normalde lider yapıda özgüveni yüksek ilgiyi üzerine çeken biriyim ama böyle bir fobim var ve kurtulamıyorum.Hiçbirşeyim yokken hocanın hoşlandığım çocuk önünde sözlüye kaldırması ve ilk kez sesimin titremesiyle bu fobimin temelleri atıldı.Çok enteresan çünkü öncesi ben kendim göz önünde olmayı seven,herşeye parmak kaldıran aktif rol almak isteyen biriydim böyle bir korkum hiç yoktu.Ve ilk başarısızlığım sonrası yavaş yavaş böyle bir korkum doğmaya başladı.İnsan içine çıkamayan sorunlu biri değilim ama mesela deseler şu kadar kişi önünde şarkı söyle yada konuşma yap bunu yapamam.Yıllar geçti evlendim,iyi bir işim oldu ve sonra çok daha global bir firmaya geçtim ve şuanki iş yerimde çalışmaya başladım.İyi bir fakülte bitirmeme rağmen şuan çalıştığım pozisyona şans eseri girdim yani benzer bölüm bitirdiğim için burda çalışıyorum,ingilizcem vs old için kabul edildim ama sonra burdaki insanlar çok daha iyi bölümleri bitirdiğinden eziklik hissetmeye başladım.benim gibiburaya çok uymayan fakültelerden gelen ve özgüvenli tipler var ama ben Odtu Boğaziçili daha iyi bölüm bitirmişlerin arasında kendimi iyice aşağıda görmeye başladım.Global girma olduğu için ara ara sunumlar yapmam eğitimler vermem gerekiyor,bir yandan hırslı bir yapıya sahibim ve herkesin çalışmaya can attığı bu firmadan ayrılmak istemediğimden kendimce yöntemler bulup bu korkulu görevleride yapmaya çalıştım.Yöntemlerim sunum öncesi yatıştırıcı hap içmek hafif alkol almak gibi şeylerdüşünün alkolden nefret etmeme rağmen sırf işim için sırf insanlar içinde sesim titremeden rezil olmadan sunumumu yapayım diye bunlara katlandım.Amaartık bu işin bir sonu olması gerektiğini düşündüğümden bir dönem psikiyatriste gittim anında bana antidepresan yazdı ama istediğim gibi sorunuma derinlere inmedi ve ben birkaç ay kullandım ve bir baktımki herşeye gülen yapay biri oldum çıktım..Bana yapay bir özgüven verdi bu haplar.Eşime iş sorunlarımdan aldığımı söyledim,o fobimin olduğunu bilmiyor ve kendide iyi bir firmada çalışıyor ve inanılmaz özgüvenli lider ruhlu biri,onun gözünde küçülmek istemedim.Bir gün beni uyardı o hapları bırakmam gerektiğini hamilelik vs durumunda sorun çıkaracağını ve sağlığımı bozacağını söyledi,gözümün önünde hapları çöpe attı ve bınlara ihtiyacın yok dedi...ben sonra kendi güçsüzlüğüme kızıp hapları tamamen bıraktım.Ama bu sorunum bu yaşımda hala benle baraber,işin kötüsü iş yerinde en samimi arkadaşlarımın istifalarıyla yalnız kaldım,özgüveni aşırı yüksek kızlara iyice sinir oldum,toplantılarda onlar şakırken ben hep pasif kaldım daha çok bilgi birikimim olmasına rağmen...Bu hayatta küçük gibi görülen bu sorunum yüzünden hep gerilere gittim, kendimi göstermek istediğim durumlarda hep pasif kalmak zorunda kaldım.İşin kötüsü hayatımdada hep ezik kişilerin yanında kendimi iyi hissetmeye başladım, kendimden üstte gördüğüm kızlara iyice sinir olmaya başladım ve asosyalleşmeye başladım..Eskiden çok esprili şakacı rahat biriyken gitgide kendi kabuğuma çekilmeye başladım.Oysaki gerçek kişiliğim bu değil, içten kahkahalar attığım gülme krizlerine girdiğim günler çok uzaklarda kaldı,hep kontrollüyüm ve boğumak üzereyim,bu iş yerinden çıkıp küçük bir firmada belki kendimi çok daha iyi hissederim ama bir taraftan elimdekileri bırakmanın enayilik olduğunu düşünüyorum.Dışardan bakılınca yakışıklı iyi kariyerli bir eşle evli, villada oturan,altında arabası olan güzel biriyim,kimse içimde ne yangınlar yandığını bilmez ama içime bakarsanız iyice korkağın biri oldum...Böyle problemi olup bunu yenen varmıdır acaba? Sizlere içimi açmak istedim,derdimi paylaşırsam belki derman bulurum dedim,önerilerinizi bekliyorum kızlar

Genişletmek için tıkla...

♥gözyaşı♥;32358735 .!.:

Sen sanırım psikiyatr bölümüne gitmişsin ilaçsız tedavi istiyorsan psikologa baş vurman gerekiyor diye düşünüyorum.
Onlar ilaçsız konuşarak tedavi etmeye çalışıyor çünkü.
Başkalarının kendine olan öz güvenini düşünme aman bana ne de geçiştir..
Zira seni bu sorunlara iten hırsın ..
Hırslı olmak hiç bir zaman fayda vermez ben böyle de mutluyum de ve hırslarından sıyrılmaya bak..
Ne kadar hırs yaparsan yapamadıkların için o kadar vesveseye kapılacaksın.
Şu an ki halinle yetinmeye ve mutlu olmaya bak, başkalarının hayatlarına takılma..

Genişletmek için tıkla...

eftelya .!.:

Çok haklısın, bunları bende biliyorum, hayata bakış açımı değiştirmeye çok çalışıyorum ama başaramıyorum...Zaten sosyal fobi mükemmelliyetçi insanlarda daha çok ortaya çıkarmış. Burada prezentabl tipleri gördükçe kendi kusurlarımı iyice büyütüyorum.Birde yetiştirme meselesi sanırsam çünkü benim ailem çok baskıcıydı, hatırlarım annem gezmeye gittiğimizde günlerde falan orada sesiniz çıkmayacak diye tembihlerdi ve bizim çıtımız çıkmazdı,kız kardeşimde çok ama çok zeki olmasına rağmen çok iyi bir fakülyeti bitirmesine rağmen iş hayatında istediği başarıyı yakalayamadı, hattabu sebepten evlenemedi diyebilirim. Yine belki ben ona göre daha şanslıyım en azından eşimi buldum fakat kardeşim utangaçlıktan ne işve ne cilve yapamadığından erkeklerle iletişim sorunu yaşıyor ve yaşı 34 e geldi Ne garip bir hayatta yaşıyoruz bir zamanlar ağır başlı kızlar tercih edilirken şimdi erkekler aktif, tatlı dilli, sempatik ve onu baştan çıkaracak kızlar arıyor....Kardeşim güzel, iyi eğitimli hatta oldukça entellektüel tam bir kitap kurdudur kuzum yaa o kadar kültürlü ve eğitimli olmasına rağmen evlenemedi işte...dediğim gibi aile baskıcı olmayacak, çocuğunkendini ifade etmesine olanak sağlayacak...Bize birşey soruldumu bizden önce annem cevaplardı,annem dünya tatlısıdır çok ama çok fedakar bir annedir ama sonuçta ilkokul mezunu ve bizi büyütürken şuanki bilinci yoktu...Bir gün kısmet olurda çocuğum olursa onu çok ama çok rahat yetiştireceğim...Ben çektim o çekmesin yaa İş hayatıda böyle, devlette çalışsam sorun olmazdı ama özelde hep aktif ve prezentabl, sempatik girişken tipler kazanıyor, benim gibi işini iyi yapan ama ciddi gözüken tiplere çok yer yok anlayacağın...psikolog konusuna gelecek olursak bir ara onada gittim, bana iş dışında kulüplere sosyal ortamlara gir kendine hedefler koy,konuşma yapacağım şunu yapacağım falan diye, korkunun üzerine git, iş yerindede düzelirsin dedi...Ama vakitsizlikten yapamadım....Hatta psikoloğun verdiği çok güzel bir örnek vardı, köpekten niye korkarsın bilin açtında ısıracağını düşündüğün için ama bunu bilmezsin (ısırmamış ise) ona rağmen şartlı düşünceyle kaçarsın dedi, bu olaylardanda kaçma,üstüne git, insanların heyecanı ses titremesi falan sandığın kadar ilgi çekmez dedi...Ama ben rezil olup karizmamın sarsılmasındansa yatıştırıcı ilaçla heyecanlanmadan sunumlarımı yapmayı tercih ettim, o duruma düşmeyi kendime yediremedim..hep egom yüzünden, hep mükemmelliyetçiliğim yüzünden...Birde tip olarak kendimi beğenmişlik gibi olmasın ama ilgi çeken güzel ve fit biriyim...İnsanların gözü üzerimde, sanırımkendimi haddinden fazla önemsiyorum, azcık alçak gönüllü olsam bunlar olmayacak...Bu iş yerinde üzerime kibir sindi, hasetlik fesatlık, kıskançlık, hırs, tüm bu kötü duygulardan arınmayı çok istiyorum....özelde çalışmak insanı çok yıpratıyor maalesef birde diyeceksinki kendini değiştir rezil olma riskini al ama olmuyor işte, ben burda yıllarca çalışan şef konumundayım yaş gelmiş 36 ya, yeni mezun şımarık bir eleman bile rahatça sunum yaparken benin kemdime güvenli duruş sergilemem gerekiyor...Yaşım küçük olsa yeni mezun olsam heyecanlansam sesim titresede bu kadar önemsemezdim, konumumda çok zorluyor beni ağaç yaşken eğilir diye boşa dememişler, çocuğu özgüvenli yetiştireceksin yada sorunu varsada erkenden sorunu çözmesini sağlayacaksın başka yolu yok

Genişletmek için tıkla...