Merhaba bayanlar,ben 36 yaşında iyi bir üniversiteyi bitirip master yapmış,evli,eşini seven bir bayanım.Dışardan bakılınca iyi standartlarda yaşayan hatta başkalarının gıpta edeceği bir hayatı yaşıyor gözüküyorum ama durum hiçte öyle değil. Benim ezelden beri topluluk önünde konuşma fobim var,ilk lisede başladı,normalde lider yapıda özgüveni yüksek ilgiyi üzerine çeken biriyim ama böyle bir fobim var ve kurtulamıyorum.Hiçbirşeyim yokken hocanın hoşlandığım çocuk önünde sözlüye kaldırması ve ilk kez sesimin titremesiyle bu fobimin temelleri atıldı.Çok enteresan çünkü öncesi ben kendim göz önünde olmayı seven,herşeye parmak kaldıran aktif rol almak isteyen biriydim böyle bir korkum hiç yoktu.Ve ilk başarısızlığım sonrası yavaş yavaş böyle bir korkum doğmaya başladı.İnsan içine çıkamayan sorunlu biri değilim ama mesela deseler şu kadar kişi önünde şarkı söyle yada konuşma yap bunu yapamam.Yıllar geçti evlendim,iyi bir işim oldu ve sonra çok daha global bir firmaya geçtim ve şuanki iş yerimde çalışmaya başladım.İyi bir fakülte bitirmeme rağmen şuan çalıştığım pozisyona şans eseri girdim yani benzer bölüm bitirdiğim için burda çalışıyorum,ingilizcem vs old için kabul edildim ama sonra burdaki insanlar çok daha iyi bölümleri bitirdiğinden eziklik hissetmeye başladım.benim gibiburaya çok uymayan fakültelerden gelen ve özgüvenli tipler var ama ben Odtu Boğaziçili daha iyi bölüm bitirmişlerin arasında kendimi iyice aşağıda görmeye başladım.Global girma olduğu için ara ara sunumlar yapmam eğitimler vermem gerekiyor,bir yandan hırslı bir yapıya sahibim ve herkesin çalışmaya can attığı bu firmadan ayrılmak istemediğimden kendimce yöntemler bulup bu korkulu görevleride yapmaya çalıştım.Yöntemlerim sunum öncesi yatıştırıcı hap içmek hafif alkol almak gibi şeyler
düşünün alkolden nefret etmeme rağmen sırf işim için sırf insanlar içinde sesim titremeden rezil olmadan sunumumu yapayım diye bunlara katlandım.Amaartık bu işin bir sonu olması gerektiğini düşündüğümden bir dönem psikiyatriste gittim anında bana antidepresan yazdı ama istediğim gibi sorunuma derinlere inmedi ve ben birkaç ay kullandım ve bir baktımki herşeye gülen yapay biri oldum çıktım..Bana yapay bir özgüven verdi bu haplar.Eşime iş sorunlarımdan aldığımı söyledim,o fobimin olduğunu bilmiyor ve kendide iyi bir firmada çalışıyor ve inanılmaz özgüvenli lider ruhlu biri,onun gözünde küçülmek istemedim.Bir gün beni uyardı o hapları bırakmam gerektiğini hamilelik vs durumunda sorun çıkaracağını ve sağlığımı bozacağını söyledi,gözümün önünde hapları çöpe attı ve bınlara ihtiyacın yok dedi...ben sonra kendi güçsüzlüğüme kızıp hapları tamamen bıraktım.Ama bu sorunum bu yaşımda hala benle baraber,işin kötüsü iş yerinde en samimi arkadaşlarımın istifalarıyla yalnız kaldım,özgüveni aşırı yüksek kızlara iyice sinir oldum,toplantılarda onlar şakırken ben hep pasif kaldım daha çok bilgi birikimim olmasına rağmen...Bu hayatta küçük gibi görülen bu sorunum yüzünden hep gerilere gittim, kendimi göstermek istediğim durumlarda hep pasif kalmak zorunda kaldım.İşin kötüsü hayatımdada hep ezik kişilerin yanında kendimi iyi hissetmeye başladım, kendimden üstte gördüğüm kızlara iyice sinir olmaya başladım ve asosyalleşmeye başladım..Eskiden çok esprili şakacı rahat biriyken gitgide kendi kabuğuma çekilmeye başladım.Oysaki gerçek kişiliğim bu değil, içten kahkahalar attığım gülme krizlerine girdiğim günler çok uzaklarda kaldı,hep kontrollüyüm ve boğumak üzereyim,bu iş yerinden çıkıp küçük bir firmada belki kendimi çok daha iyi hissederim ama bir taraftan elimdekileri bırakmanın enayilik olduğunu düşünüyorum.Dışardan bakılınca yakışıklı iyi kariyerli bir eşle evli, villada oturan,altında arabası olan güzel biriyim,kimse içimde ne yangınlar yandığını bilmez ama içime bakarsanız iyice korkağın biri oldum...Böyle problemi olup bunu yenen varmıdır acaba? Sizlere içimi açmak istedim,derdimi paylaşırsam belki derman bulurum dedim,önerilerinizi bekliyorum kızlar
düşünün alkolden nefret etmeme rağmen sırf işim için sırf insanlar içinde sesim titremeden rezil olmadan sunumumu yapayım diye bunlara katlandım.Amaartık bu işin bir sonu olması gerektiğini düşündüğümden bir dönem psikiyatriste gittim anında bana antidepresan yazdı ama istediğim gibi sorunuma derinlere inmedi ve ben birkaç ay kullandım ve bir baktımki herşeye gülen yapay biri oldum çıktım..Bana yapay bir özgüven verdi bu haplar.Eşime iş sorunlarımdan aldığımı söyledim,o fobimin olduğunu bilmiyor ve kendide iyi bir firmada çalışıyor ve inanılmaz özgüvenli lider ruhlu biri,onun gözünde küçülmek istemedim.Bir gün beni uyardı o hapları bırakmam gerektiğini hamilelik vs durumunda sorun çıkaracağını ve sağlığımı bozacağını söyledi,gözümün önünde hapları çöpe attı ve bınlara ihtiyacın yok dedi...ben sonra kendi güçsüzlüğüme kızıp hapları tamamen bıraktım.Ama bu sorunum bu yaşımda hala benle baraber,işin kötüsü iş yerinde en samimi arkadaşlarımın istifalarıyla yalnız kaldım,özgüveni aşırı yüksek kızlara iyice sinir oldum,toplantılarda onlar şakırken ben hep pasif kaldım daha çok bilgi birikimim olmasına rağmen...Bu hayatta küçük gibi görülen bu sorunum yüzünden hep gerilere gittim, kendimi göstermek istediğim durumlarda hep pasif kalmak zorunda kaldım.İşin kötüsü hayatımdada hep ezik kişilerin yanında kendimi iyi hissetmeye başladım, kendimden üstte gördüğüm kızlara iyice sinir olmaya başladım ve asosyalleşmeye başladım..Eskiden çok esprili şakacı rahat biriyken gitgide kendi kabuğuma çekilmeye başladım.Oysaki gerçek kişiliğim bu değil, içten kahkahalar attığım gülme krizlerine girdiğim günler çok uzaklarda kaldı,hep kontrollüyüm ve boğumak üzereyim,bu iş yerinden çıkıp küçük bir firmada belki kendimi çok daha iyi hissederim ama bir taraftan elimdekileri bırakmanın enayilik olduğunu düşünüyorum.Dışardan bakılınca yakışıklı iyi kariyerli bir eşle evli, villada oturan,altında arabası olan güzel biriyim,kimse içimde ne yangınlar yandığını bilmez ama içime bakarsanız iyice korkağın biri oldum...Böyle problemi olup bunu yenen varmıdır acaba? Sizlere içimi açmak istedim,derdimi paylaşırsam belki derman bulurum dedim,önerilerinizi bekliyorum kızlar
