Ben ıkıncı paragrafta neden boyle dusundugumu ızah ettım.
Tamamı ıle cevremde gordugum-duydugum olaylardan etkılenmemden kaynaklanıyor.
Zıra, esımden yana suphem yok.
Fakat hıc bır zaman mumkunatı yok manasına da gelmıyor bu.
Ben her vakıt her olumsuzlugu dusunen bırıyım.
Gunun bırınde ıhtımal cercevesınde olan vakalarla karsılasırsam,
tepkımın ne sekılde olması gerektıgını bugunden dusunurum.
He, o gun gelır kontrolumu kaybederım ayrı mesele.
Fakat zaten mevzu bu degıl.
Esıme guvenıyor muyum? Evet!
Sevıyor muyum? Evet!
Sevılıyor muyum? Evet!
Oyleyse sorun ne dıyeceksınız?
Bende yıne benım takıntılarım dıyecegım.
Sız her gece su endıse ıle uyuyor musunuz?
'Ya yarın sabah annemın olum haberını alırsam?'
Ya da,
her telefonununuz caldıgında,
'kesın evdekılere bır sey oldu' dıye panıkle acar mısınız telefonu,
karsınızdakı kısı dahı nefes alıs-verısınızden anlar mı anormal halde oldugunuzu.
Esım ıcın bahsettıgım durumda bunun gıbı bır sey.
Sadece her an kotu bır olay basıma gelecekmıs gıbı yasıyorum.
Bu duydugum, okudugum habere gore anlık degısıyor.
Benımkı bır tur psıkolojık sorun belkı, ustesınden gelmeye gayret edıyorum.
Eskıye nazaran daha ıyıyım.
Ben bır sure, evlendıgım ınsanın bır gece benı oldurecegını dusunerek evlenmek dahı ıstemedım.
O vakıt bu tur haberler okumustum.
Etkılenıyorum, elımde degıl.
Fakat kımseye hayatı zından etmıyorum, kendımden baska.
Bılmıyorum, anlatabıldım mı?
