Tecrübelerşm sayesinde uzmanlaştığım konum.
Benim çocuk büyütmekten tek anladığım, biz ebeveynler onlara eşlik edebiliriz ama huylarını değiştiremeyiz.
2 tane çocuğum var 2 buçuk yaş ve 15 aylık.
Biri çok mızmız.
Her şeyi olay, günde herhalde 3 4 saatini ağlayarak geçiriyor.
İstemediği bir şeyi yaptıramazsınız, istediği olana kadar da saatlerce fenalık geçirene kadar ağlayabilir, kusabilir, kendini hasta edebilir ve bize yapışık.
Elimi tutmadan yürümez dışarıda, kucağımdan inmez.
Diğeri yani küçük olan aşırı yaramaz ama derdini anlatır ve laf dinler.
Düşer kalkar hasta olur, farketmezsiniz bile.
İnadı tutar ağlar 2 dk, ilgisini hemen başka bir şeye çekerim unutur.
Düşersin annecim in derim iner, ama öbürü çıkar bu sefer.
Çünkü büyük olan daima olay ister, zıtlaşmayı sever.
İkisini de ben aynı şekilde büyütüyorum.
Birinde otoritem var zorluğu çok ama kendisi zor değil, diğeri ise Allah sabır versin böyle bir çocuk yok.
Ömür törpüsü mü desem, tımarhanelik eder insanı mı desem bilemedim.
Dolayısıyla, biz ancak hayat yolunda eğitim ve öğretim verebiliriz ama karakterlerini asla şekillendiremeyiz.
Öyle doğuyorlar çünkü.
O sebeple tavsiyelermiş, kuramsal yaklaşımlarmış, ben şöyle yaptımlarmış hikaye.
Yapacağı varsa yapar, o kadar.