merhaba arkadaşlar bende bundan tam 1 sene önce 22 haftalık kız bebeğimi spina bifida teşhisi nedeniyle aldırmak zorunda kaldım. İlk öğrendiğimde kesin kararlıydım asla dedim ne olursa olsun o benim evladımdı, Allahın verdiği bir lütuftu. Daha sonra hem doktorlar hem aile bireyleri aldırmam konusunda ısrar ettiler ve gebeliği sonlandırdık. Tarifi imkansız bir acı.. Karnınızda bir can taşıyorsunuz ve karşınızda oturan beyaz önlüklü biri size bebeğinizi öldürmeyi kabul ettiğinize dair bi kaç sayfa uzatıp imza atmanızı bekliyor... Attım. 1 gecede herşey olup bitiverdi. Benimle gelen anneler babalar bebeklerini alıp çıktılar, bense gözüm morg tabelalarında hıçkırarak çıktım hastaneden. Herkesten nefret ettim annemden babamdan kayınvalidemden hatta eşimden bile.. Yakınlarım arayıp geçmiş olsun demek istiyorlardı telefonlarına bakmıyordum. Çünkü artık herkes herşey benim için anlamsızdı. 1 ay patolojide kaldı bebeğim benimse gözüme uyku girmiyor yatak odasından dışarı çıkmıyordum. 1 ay sonra aldık kızımı Zeynep Sude'mi hastane hocası yıkayıp kefenlemişti. ben onu pembe elbiselerle hayal ederken kefenle aldım kucağıma..İlk ve son kez kucaklaştık, kokladım. İnanır mısınız o bez parçası resmen gül kokuyordu. Ben yatırdım kızımı toprağına, melek oldu benim yavrum. Aradan 1 sene geçti şimdi tekrar bir bebek düşünüyoruz. Çok korkuyorum.. Allah herkese sağlıklı sıhhatli evlatlar nasip etsin.
