Ah biri çıksa beni gerçekten anlayan.
Ben zamanla açılırım arkadaşım. Hatta sana bağlıyım. Belki pıtırcık değilim mesafeliyim ama içtenim, değer veririm, önem veririm. Bunu gülerim anlarsın, nezaket gösteririm anlarsın, düşünürüm anlarsın, iletişim kurarım anlarsın, daha ilerisi sinirlenebiliyorsam o da anlamlıdır.
Ben günlük hayatta belki gerekmedikçe çok konuşmam bazı konularda, bir nedeni de zamanında anlaşılmamış kırılmışımdır. Ama bunun olgunluk derecesiyle ilgisi yok. Ciddi biriyim ama sürekli bunu göstermiyorum işte, ya da anlatmıyorum.
Derinim ben biraz.
İki aynı sanılan olaylarda farklı ayrıntılar varsa aynı tepkileri veremem.
Benimle bir iki yıl tanışıp "artık tanıyorum seni yaa" denince gülüyorum, niyetim kötü değil bunu bilseniz tamam aslında ama davranışsal olarak tanımıyorsunuz çünkü biliyorum, çünkü ben kendimi tamamen açamıyorum, adım adım. Söyleyince de laf kalabalığı yapıyorum kendimi övüyorum ya da ben kendi şahsımı öyle "sanıyor" oluyorum. Nereden uyduruyorlarsa. İşte herkesin algısına kolay kolay giremiyorum maalesef anlatmaya kalkınca hele. Bu yüzden eskisine oranla daha çok susuyorum ama yine de yoruyorsun beni hayat. Ah ah. İlla standartlaşmalı mıyım herkes gibi.
Gerçekten o ilgili an gelmediğinde ve bir olaya uzun süre hiç maruz kalmadığımda tepkilerimi görmediğinizde tanımış sayılmazsınız. Ve bana gerçekten rahatlık vermelisiniz.