Ben yaptığım iyilikleri insanların gözüne sokmam.
Tarzım değil. Hem etik de değil.
İyi ya da kötü her şeyi abartmam. Gerek yok.
İnsan hayatı bunlardan ibaret değil.
Bir tek ben acı çekiyormuşum gibi davranmam. Hayatı alt üst olmuş insanlar var. Onları düşünür utanırım.
Yalnız bu benim iste. Karşımda ki tip bu değil.
İyi kötü her şeyi abartan, yaptığı iyilikleri milletin gözüne sokmaya çalışan, olumsuz olan her şeyi büyütüp sorun eden, sonra da çok iyi şeyler düşünüyormuşta aslında ama sonuç kötü oluyormuş gibi konuşan.
İyilik, kötülük meselesi degilse de insani huzursuz edip, doğru düzgün mutlu bir yaşam sevinci bırakmayan.
Mesele benim üzülmem kırılmam değil ki,
Mesele kendi çocuklarını bile kırıp döküyor olman. Kendi hırsından dolayı gözünün bir sey görmemesi.
Kendi egosal sorunun.
Birinin eksikliğini bir diğeriyle gidermeye çalışman.
...
Ben böyle birine sarılıp doya doya ağlamak istiyorum.
Konuşmadan, benim halimden anlayacak bir arkadaşa nasıl ihtiyacım var.
Ben nasıl doldum.
Annemi de nasıl özledim.