Suskunluğum enayiliğimden mi?

Evet hanımlar... bir ilişkinin bitiminde karşı taraf bana çok büyük bir ayıp yaptıysa o andan sonra karşı tarafa tek bir kelime bahşetmeden yok oluyorum. Arasalar da yazsalar da cevap vermiyorum.

Bir önceki ilişkimde çok ciddi bir ihanete uğradığımı iletişimi kestikten aylar sonra öğrendim. İletişim önceden benim isteğim üzerine kesilmişti, öğrendikten sonra da karşı tarafa gidip saymadım sövmedim.

Son ilişkimde ise bitiş arefesindeki uzun sessizliğimin üzerine, karşı taraf bir sorun olup olmadığını sordu. Bense bunun konuşmasını yüzyüze yapabilmeyi, sokakta karşılaştığımızda en azından birbirine selam verebilen iki kişi olabilmeyi dilemiştim. Kendisine sorun olduğunu ve bunu yüzyüze konuşmak istediğimi söyledikten 2 gün sonra, geçmişte adının geçtiği bir kişiyle ve sevgili olduğu bilinen bir çiftle birlikte (4’lü), bir program yaptığına denk geldim.
Yine olağanca enayiliğimle/hanımefendiliğimle hiçbir şey demeden bu defteri kapattım. Sonra da karşı taraf aradı açmadım, reddettim.

Bu günlerde içimde bir çirkef kız uyandı. Sen bu kafayla git bakalım daha nelere layık görüleceksin dedi. Bir düşündüm... gerçekten, hep sessiz sessiz gidiyorum. İstedikleri ortamı tam da bu karaktersizlere bırakarak, istedikleri anda yok oluyorum. Ha, bu adamların yüzüne tükürsen ne tükürmesen ne, ama cidden, yapılması gereken bu mu? Aynı ortamı paylaşıyoruz, ben duruşumdan ödün vermemek için sayıp sövmüyorum ama, karşı taraf fütursuzca buna sebep saygısızlığı yapabiliyor. Siz affedilmez hatalar karşısında nasıl tavırlar sergiliyorsunuz?

Sizce bu tarz suskunluklar asalet mi yoksa enayilik mi?

Enayilik değil o asalet. Adilerin şerefsizlerin seviyesine inmemişsin. Tam tersini düşün. Adam senin aldatmış. Aldatan insan kesinlikle sevmiyordur kaybetme korkusu yoktur. Bu adama gittin saydın döktün içini. Nolurdu?adamın kafasında bir ampul mu yanacakti vay ben ne yaptım dye? Bak beni nasıl sevmiş nasıl kahrolmus dye sevinecekti. Ya da diğerleri... emin ol ne dersen de söylediklerin karşındakinin akıl süzgecinden geçtikten sonra ona varıyor. Senin vermek istediğin mesaj doğrudan ulaşmıyor ve böyle insanlara karşı en iyi cevap cevapsız kalmak nötr olduğunu hissettirmek giderken kendini düşürmemek. Neden bu kadar yazdım çünkü benim de gidişlerim aynıdır. Çok muhakamesini yaptım içimde ben de. Acaba rezil etse miydim yüzüne tükürse miydim tüm yaptıklarını dye ama sonra iyiki yapmadım diyorum hala kendime saygım var kendimle gurur duyuyorum

Çok beğendiğim bir sözle cevap vermek istiyorum:
"Mütevazi yaşamak en büyük şöhrettir,
Sen susarsın asaletin konuşur!.."

Mesela günlük hayatta çevremizde de, buradaki forumlarda da, anlatılan bazı olaylar karşısında kadınlar öyle cevaplar veriyor öyle yorumlar yapıyor ki “onu doğduğuna pişman ederdim” “onu rezil ederdim” “bana öyle bişeyi hayatta yapamaz” minvalinde, kendimi bazen çok pasif biri gibi hissediyorum bu cevval kadınları görünce. Acaba bu pasiflik, iyi niyet, kaliteli duruş ve rezil olmayacaklarını bilmenin rahatlığı mı bu şerefsizlere bunu yapma özgürlüğünü hissettiriyor diye düşünüyorum.

Bi vicdan azabıyla değil de başına gelenler karşısında bir daha böyle şeyler yaparken 2 kere düşünsün diye aklımdan geçenler. Yoksa nerde onlarda o mertlik, o yürek....