- 16 Haziran 2014
- 554
- 459
- Konu Sahibi yalnizkus_
- #1
Merhaba arkadaşlar yaşadığım buhrana anlam veremiyorum psikologla konuştum ama yeterli olmadı ilaçların yan etkisini kaldıramayacağım içinde psikiyatriste görünemiyorum. Derdim tahammülsüzlük ve sinir bozukluğu. Masabaşı çalışıyorum güzel bir işim var aslında iş yerinde kendime zaman ayırıp kitapta okuyabiliyorum ama çok fazla sorumlulukları var ve çok fazla insanla muhattapsın. Çok soru soruyorlar, detaylara kadar inip her şeyi ayrıntılarıyla açıklamanı bekliyorlar. Tüm bunlarla uğraşırken bir de bilgisayar üzeri yaptığım işlemlerde aksaklıklar olduğunda kabak başıma patlıyor bu durumda nadir de olsa yaşandığında uzun bir süre kötü bir etki bırakıyor çünkü mükemmelliyetçiyim ve her şeyi çok fazla takıyorum.
Mükemmeliyetçi olan yalnız ben de değilim müdürlerim de her şeyi kusursuzca yerine getirmemi bekliyorlar yanlışa tahammülleri yok çünkü benim yaptığım yanlışlık onlarında başını yakıyor. Çaycımızın raporlu olduğu günlerde çay servisini benden bekliyorlar bazen arkadaşları geliyor onlara da servis yapıyorum gocunduğum bir durum değil ama bunları benim görevimmiş gibi görmeye başladılar bazen emir verir gibi konuşuyorlar ve çok ağrıma gidiyor. İleri derece excel vs bilgisayar programları kullanıyorum yabancı dilim var başka yerde iş bakmayı düşündüm ama evimi de değiştirmem gerekir ki babam evden taşınmamı istemiyor. Müdürler de sanırım bundan yüz buluyor. Seçtiğim mesleğe yönelik pişmanlıklar duyuyorum zamanında daha çok çalışıp tıp ya da hukuk gibi bölümlere yerleşmediğim için hüzün duyuyorum.
Bir de aile durumu var ki annemde yorgun evde hiçbir şey yapmıyor artık anlayışla karşılıyorum iş çıkışı eve gidip yorgun argın yemek hazırlıyorum, evi temizliyorum ve oldukça titiz olan anneme yaptığım temizliği asla beğendiremiyorum bir de bunun için tartışıyoruz. Sürekli misafir çağırıyor, akrabaları geliyor fakat bunun için tek laf söylesem teyzelerinin/yengelerinin evi tabiki gelecekler sen akrabalarımı beğenmiyor musun, babanın akrabalarına böyle değilsin gibisinden çıkışıyor halbuki babamın akrabaları senede bir gelir ya da gelmez.
Neyse uzatmak istemiyorum daha fazla bunun gibi o kadar çok şey var ki yazınca birçoğunu unuttum geriye kiminize göre küçücük sebepler kaldı. Tüm bunlar beni yalnızlaştırdı. Sadece kendimle kalmak istiyorum, kulağımda kulaklıkla ya da elimde kitap bomboş bir odada tek başıma saatlerce ya da günlerce zaman geçirmek istiyorum. En ufak bir soruna, kavgaya, tartışmaya tahammülüm kalmadı ama çalışmam ayaklarım üzerinde durmam gerektiğini de biliyorum. Tüm bunlar beni sinirli, dalgın, içine kapanık bir insan yaptı yakın zamana kadar böyle biri değildim. İşin içinden nasıl çıkacağımı bilmiyorum. Derdime ne kadar çözüm önerisi gelebilir bilmiyorum ama içimi dökmek, konuşmak istedim. Herkese şimdiden teşekkür ederim.
Mükemmeliyetçi olan yalnız ben de değilim müdürlerim de her şeyi kusursuzca yerine getirmemi bekliyorlar yanlışa tahammülleri yok çünkü benim yaptığım yanlışlık onlarında başını yakıyor. Çaycımızın raporlu olduğu günlerde çay servisini benden bekliyorlar bazen arkadaşları geliyor onlara da servis yapıyorum gocunduğum bir durum değil ama bunları benim görevimmiş gibi görmeye başladılar bazen emir verir gibi konuşuyorlar ve çok ağrıma gidiyor. İleri derece excel vs bilgisayar programları kullanıyorum yabancı dilim var başka yerde iş bakmayı düşündüm ama evimi de değiştirmem gerekir ki babam evden taşınmamı istemiyor. Müdürler de sanırım bundan yüz buluyor. Seçtiğim mesleğe yönelik pişmanlıklar duyuyorum zamanında daha çok çalışıp tıp ya da hukuk gibi bölümlere yerleşmediğim için hüzün duyuyorum.
Bir de aile durumu var ki annemde yorgun evde hiçbir şey yapmıyor artık anlayışla karşılıyorum iş çıkışı eve gidip yorgun argın yemek hazırlıyorum, evi temizliyorum ve oldukça titiz olan anneme yaptığım temizliği asla beğendiremiyorum bir de bunun için tartışıyoruz. Sürekli misafir çağırıyor, akrabaları geliyor fakat bunun için tek laf söylesem teyzelerinin/yengelerinin evi tabiki gelecekler sen akrabalarımı beğenmiyor musun, babanın akrabalarına böyle değilsin gibisinden çıkışıyor halbuki babamın akrabaları senede bir gelir ya da gelmez.
Neyse uzatmak istemiyorum daha fazla bunun gibi o kadar çok şey var ki yazınca birçoğunu unuttum geriye kiminize göre küçücük sebepler kaldı. Tüm bunlar beni yalnızlaştırdı. Sadece kendimle kalmak istiyorum, kulağımda kulaklıkla ya da elimde kitap bomboş bir odada tek başıma saatlerce ya da günlerce zaman geçirmek istiyorum. En ufak bir soruna, kavgaya, tartışmaya tahammülüm kalmadı ama çalışmam ayaklarım üzerinde durmam gerektiğini de biliyorum. Tüm bunlar beni sinirli, dalgın, içine kapanık bir insan yaptı yakın zamana kadar böyle biri değildim. İşin içinden nasıl çıkacağımı bilmiyorum. Derdime ne kadar çözüm önerisi gelebilir bilmiyorum ama içimi dökmek, konuşmak istedim. Herkese şimdiden teşekkür ederim.
kpssden yüksek puan aldım ama bölümde alım az. İyi bir üniversiteden halkla ilişkiler reklamcılık mezunuyum
