Size de hic oluyor mu? Mesela bir erkek arkadasiniz var ve ona yapisip kaliyorsunuz, sebep de ondan baska birini bulamayacaginizi dusunuyor musunuz? Onun gibi birini veya ondan daha iyisini bulamayacaginizi dusunup o kisiye yapisip kaliyor musunuz? Kendimden nefret ediyorum bazen cok mu gurursuzum? nasil asilabilir?
Sent from my iPhone using Kadınlar Kulübü
Ben bu durumu dibine kadar yasadim. Su anda bosanmak uzere oldugum esimle 9 sene once tanistik ve cikmaya basladik. Cikis o cikis. Evliligimizin son anina kadar arayan, af dileyen, yalvaran, kabullenen, degismeye calisan, suclanan, boyun egen, ozur dileyen hep ben oldum. Bu da beni onun gozunde degersizlestirdi.
Fakat evlilik oyle bir sey ki pembe gozlukler cikiyor, hayat tum ciplakligiyla karsina dikiliyor. Iste o zaman ben ne yaptim diyor insan.
Evimden ayrilali 3 ay oldu. Toplamda 9 aylik evliyim. 6 aylik gelinken bosanmak isteyen bir adam tarafindan hayal kirikligina ugratildim.
Cunku vajinismustum, 6 aydir onunla sevisemiyordum. Bu ona hayir demekti.
Cunku yaptiklari ikimizi de etkiliyordu, susamiyor, yanlis yaptigini ima ediyordum. Bu ona itiraz etmekti.
Cunku hicbir sey hayal ettigim gibi olmamis, esim ve ailesi tarafindan ihmal edildigim, onemsenmedigim icin mutsuz bir hale gelmistim. Bu onun gozunde haddim olmayan bir tepkiydi.
Ve olmadik bir nedenden, sonradan da itiraf ettigi uzere sirf burnum surtsun, yeniden ona yalvarayim diye bosanmak istedigini soyledi. Sirf bana degil... Evden gitmemi saglayip ailesine haber vererek pekistirdi bu durumu.
Uzatmak istemiyorum; su uc ayda cok agladim. Esimle yeniden birlesme ihtimalimiz dogdu, sirf annem bosanma isi cikinca esime verdigi borc parayi tahsil etti diye ailesi kinlesmis bize, esim ailem seni istemiyor, onlari ezip gecemem dedi.
Dua ederek, Rabb'ime yalvararak cok zor bir uc ayin ardindan cok sukur atlattim o zavalli hallerimi. Simdi esimi sevdigimi filan hissetmiyorum. Sadece feci ofke doluyum.
Ve kendime kiziyorum. Bu zamana kadar ona bulunmaz hint kumasi muamelesi yapip onu gereksiz buyuttugum icin. Kendimi kuculttugum, kucuk gordugum, kucuk hissettigim ve kucuk gosterdigim icin.
Halbuki ondan bir kere gercekten vazgecseydim beni kaybetme korkusunu tadacak, ayagini denk alacakti.
Bosanma isi ciddilesince bana sunu soyledi: "Seni kaybetmekten ilk kez korkuyorum. Hic inanmiyordum bitecegine."
Inandirmak lazim canim. Yol yakinken degerini belirle. Kimse vazgecilmez degil. Oyle olsaydi 9 sene sonunda ben vazgecemezdim.
Kimse de yok aklimda, hayatimda. Belki de bir daha olmayacak, kismet. Ama eskiden yalniz kalmaktan korkan o kiz yok artik. Zira o cok deger verdigin insan sana kendini degersiz hissettirdigi surece bir gun oluyor yeter be diyorsun.
Keske ben bu tepkiyi imzayi atmadan once verseydim.
Bana Allah yeter...
