Hiç sevmem, evin tek kızıyım, ne odamı ne de bir eşyamı paylaştım büyürken. Böyle yetiştim, paylaşmayı sevmiyorum arkadaş olay bu. Ne isterim ne veririm, insan kendine yetmeyi bilecek. Hele şu kıyafet alışverişini bir türlü anlamıyorum. Giymediklerimi falan arada annem bana sorar, ihtiyacı olana verir, kime gittiğini bile bilmem. Fakat zaten onları çoktan gözden çıkarmışımdır, o giysilerden ya sıkılmışımdır ya da aldığımdan beri hiç giymemişimdir. O sebeple bunu saymıyorum fakat şu ödünç işi sinirimi zıplatıyor. yoksa o gün de kürklü ceket giyme arkadaş ya. Bu kadar mı önemli? Hem senin olmayan şeylerle ortada kırıtmak, caka satmak da nesi? Hem ben çekinirim de elbisenin başına iş gelse üzülürüm yerine alabilirsem ne ala, bazı şeyleri bazen alamıyorsun da. Mağaza üretmiyor, bedeni kalmıyor, geçen sezonun ürünü vs.
Benim olan benimdir, o nedenle vermem arkadaş, bu bir ahlaki sorun değil. Sadece bir tercih.
Valla işin aslı pek kimseye iyilik yaradığını da görmedim şimdiye kadar, yaptığın cömertlik de yanına kar kalıyor çoğu zaman. Ben giderim özene bezene 10 aksesuarcı gezer, sırf seviyor diye müzik kutusu alırım, o gider bana son dakikada 5 tllik bir şal alır gelir.