Merhaba arkadaşlar, şu an kafam çok karışık.. birileri ile konuşup içimi dökmek kafamı rahatlatmak istiyorum.
Ben iki yıllık evliyim ve eşimin ailesi ile hiç anlaşamıyorum. Kayınvalidem beni hiç istemedi ve hep ayırmaya çalıştı. Ne kayınvalidem ile ne görümcem ile ne de eşimin halası ile anlaşabiliyorum. Daha doğrusu hepsinden nefret ediyorum. Özellikle kv'min telefonda sesini duymak bile tüylerimin diken diken olmasına üşümeme kalbimin hızlıca atmasına ve sinirlenmeme yetiyor. Eşimde bana yapılan haksızlıkların farkında ve çoğunlukla bana hak veriyor. Ancak ben onların konusu açıldığında ya da onlardan birinin sesini duyduğumda sinirleniyorum. Sinirlenmem de eşim ile aramda tatsızlıklara hatta bazı durumlarda şiddetli tartışmalara bile neden olabiliyor. En son dün akşam tartıştık ve hala daha kötüyüz. Sanırım ben bir ömür onun ailesini kabullenemeyeceğim. Onların davranışlarını kabul etmek de pek mümkün değil, dedikodu, yalan, entrika hepsi onlarda... benim yetiştiğim ortam ile onlar çok farklı ve konuşmaları davranışları o kadar basit o kadar yanlış ve o kadar yapmacık ki inanın dayanamıyorum. Sürekli eşimi kullanmaya çalışmalar, onu azarlar gibi konuşmalar, yalan söylemeler, eşime hak etmediği gibi davranmalar.. Ne bileyim ya bana yanlış geliyor.
Onlar konusu hiç açılmadığı, onların sesini duymadığım zamanlar o kadar mutluyuz ki ohhh be diyorum iyi ki var.. Ama onlar işin içine girince nefret duygusu daha ağır basıyor ve bu nedenle de 2 gün iyisek 3. günü kötü oluyoruz. eee insan da düşünmeden edemiyor. Bir ömür boyu böyle mi gidecek sürekli bir kavga, gerilim durumu falan.. İşte kavga ettiğimiz zamanlarda da ayrılmak sanki en iyisi gibi geliyor. Hani derler ya hep üzüleceğine bir kez üzül. Ama kıyamıyorum da çok da seviyorum. Boşandığımızı varsaydığımı düşünüyorum sanki nefes alamıyorum yapacak hiçbirşeyim kalmıyor...
Nasıl yapmalı nasıl düzeltmeli....
Ben iki yıllık evliyim ve eşimin ailesi ile hiç anlaşamıyorum. Kayınvalidem beni hiç istemedi ve hep ayırmaya çalıştı. Ne kayınvalidem ile ne görümcem ile ne de eşimin halası ile anlaşabiliyorum. Daha doğrusu hepsinden nefret ediyorum. Özellikle kv'min telefonda sesini duymak bile tüylerimin diken diken olmasına üşümeme kalbimin hızlıca atmasına ve sinirlenmeme yetiyor. Eşimde bana yapılan haksızlıkların farkında ve çoğunlukla bana hak veriyor. Ancak ben onların konusu açıldığında ya da onlardan birinin sesini duyduğumda sinirleniyorum. Sinirlenmem de eşim ile aramda tatsızlıklara hatta bazı durumlarda şiddetli tartışmalara bile neden olabiliyor. En son dün akşam tartıştık ve hala daha kötüyüz. Sanırım ben bir ömür onun ailesini kabullenemeyeceğim. Onların davranışlarını kabul etmek de pek mümkün değil, dedikodu, yalan, entrika hepsi onlarda... benim yetiştiğim ortam ile onlar çok farklı ve konuşmaları davranışları o kadar basit o kadar yanlış ve o kadar yapmacık ki inanın dayanamıyorum. Sürekli eşimi kullanmaya çalışmalar, onu azarlar gibi konuşmalar, yalan söylemeler, eşime hak etmediği gibi davranmalar.. Ne bileyim ya bana yanlış geliyor.
Onlar konusu hiç açılmadığı, onların sesini duymadığım zamanlar o kadar mutluyuz ki ohhh be diyorum iyi ki var.. Ama onlar işin içine girince nefret duygusu daha ağır basıyor ve bu nedenle de 2 gün iyisek 3. günü kötü oluyoruz. eee insan da düşünmeden edemiyor. Bir ömür boyu böyle mi gidecek sürekli bir kavga, gerilim durumu falan.. İşte kavga ettiğimiz zamanlarda da ayrılmak sanki en iyisi gibi geliyor. Hani derler ya hep üzüleceğine bir kez üzül. Ama kıyamıyorum da çok da seviyorum. Boşandığımızı varsaydığımı düşünüyorum sanki nefes alamıyorum yapacak hiçbirşeyim kalmıyor...
Nasıl yapmalı nasıl düzeltmeli....