Şu anda ki nickinizle açtığınız daha önceki paylaşımlarınızı da okudum. Bence psikolojik danışman bayanın yazdıklarını dikkate alın. Yaşadıklarınız gerçekten zor şeyler ve bunları yaşayıpta sağlıklı, düşünüp mantıklı kararlar almak herkesin harcı değil.
Aldığım maaş az vs. diye hayatınızı dramatize etmeyin. Asgari ücretle bir kaç çocuklu ev geçindiren aileleri düşününce geçiminizi sağlayacak kadar bir maaşınız var. Hele ki küçük bir ilçede yaşayacaksanız daha şanslısınız. Gereksiz harcamalar yapmayıp, planlarınızı düzgün yaparsanız rahat geçinirsiniz diye düşünüyorum.
Sizin yaşadığınız bütün zorluğu ailenizde yaşıyor. Hem kendilerinin, hem evlatlarının, hemde torunlarının yaşadıkları, belirsizlikler, gelecek günün endişesi inanın onların kafasında kurdukları belki sizinkinden de büyük. Hangi birine üzüleceklerini onlarda şaşırmıştır. Bir anne olarak evladım bu kadar zor şeyler yaşasa bende sağlıklı bir psikolojide olamazdım. Babanız defalarca boşan demiş anladığım kadarıyla ve siz her seferinde acabalar da kalarak, eşinize geri dönerek ailenizin de tepkisini almışsınız. Evlatlarına akıl veriyorlar, arkasında olduğunu hissettirmeye çalışıyorlar ama siz her seferinde gereksiz duygusal davranarak onları hayal kırıklığına uğratıyorsunuz. Doğal olarak bu durum onları da sinirlendiriyor. Bence babanızla aranızda çıkan tartışmaların sebebi bu. O yüzden onlara daha ılımlı yaklaşmanız ve empati kurmanız lazım. Tutarsızlıklarınızla anne ve babanıza da zarar veriyorsunuz. Sizde evlat sahibisiniz çok yönlü düşünün.
Açtığınız bir konuda eşiniz ve oğlunuzla bir lokantaya gittiğinizi masa da bu konuları konuştuğunuzu yazmışssınız. Çocuğunuzun yanında bunları konuşarak onun o büyük hayal dünyasında açtığınız yaraları düşünün. Ben huzurlu bir ailede büyüdüm. Anne, babam günlük yaşantının getirdiği ufak tefek tartışmalar dışında kavga etmezlerdi. Ama bir akşam birbirlerine bağırarak tartıştılar. Babam dayanamayıp önündeki sandalyeyi devirmişti. Hatırlarım bu ufacık şey bile benim günlerce ağlayıp, kötü rüyalar görmeme sebep olmuştu. Geceleri kalkıp birliktemi uyuyorlar birbirlerine sarılıyorlarmı diye çocuk aklımla kontrol etmiştim. Çocuklar olayları bizden daha fazla büyütür ve korkarlar. Lütfen onun yanında bu konuları konuşmayın, derdinizi kimseye anlatmayın. Bu şekilde onada zarar veriyorsunuz.
36 yaşında bir bayan olduğunuzu yazmışsınız yanlış anlamadıysam. 18-20 yaşında biri değilsiniz ki duygusal davranıp, yaptığınız tutarsızlıklarınıza bir kulp bulalım, hoş görelim. Ki o yaşlarda bile sizden daha bilinçli davranan, hayatını pozitif anlamda yönlendiren. değiştiren insanlar tanıdım. Normal bir insan karınca yuvasına bile basmaktan çekinirken "eşim" dediğiniz adam hamileyken bile size acımamış. Evladınıza psikolojik şiddet uygulamış, Babanızın, annenizin yaşına, fiziksel acizliğine acımamış. Hala nasıl olur da onun için iyi duygular besleyip, düzenli, sağlıklı bir yuva hayali kurabiliyorsunuz, tekrar tekrar denemeye çabalıyorsunuz ki. Yapılan eleştirileri şahsınıza değil yaptığınız hatalara yapılıyor. Lütfen bunun idrakına varın.
Kendiniz gibi düşünmeyin hatta, aynı şeyleri kız kardeşiniz yada çok sevdiğiniz bir akrabanız, arkadaşınız yaşıyor ve siz birebir şahit oluyorsunuz. O kişiyi karşınıza alıp hangi eleştirleri yapacaksanız, ne yapmasını söyleyecekseniz sizde onu yapın. Bu bile bir terapidir emin olun. Kulak ardı etmeyin ve uygulayın. Hatta yazın o kişiye. Sonra dönüp okuyun.
Bir an önce silkelenin, gerekirse bir uzmanla görüşün. Nasıl vücudumuzda ki organlarımız bozuluyorsa, onları ve vücuttaki tüm sistemi yöneten, yaşadıklarımızı kaydeden beynimizde yorulabilir. Bir bakım yaptırın ona. Hafifleyeceksiniz ve görmediğiniz yanlışlarınızı göreceksiniz. Daha kararlı, daha güçlü kararlar alacaksınız. Bu şekilde aldığınız kararlar ileride yaşayacağınız, alakasız bir konudaki en ufak bir zorlukta size hep yanlışmı yaptım dedirtecek. Çünkü ayaklarınız yere basmıyor, oraya buraya savruluyorsunuz. Hakkınızda hayırlısı olsun.