nerden başlayayım anlatmaya bilmiyorum.
Öyle kötüyüm ve çaresizim ki.
Geçen sene dereceyle üniversiteyi kazanmıştım. İstanbula gidecektim, yıllardır istediğim şehirde istediğim bölümü okuyacaktım. Öyle mutluydum ki. Annem ve babamın yüzündeki gururu her gördüğümde daha da mutlu oluyordum.
İlk başlarda her şey güzeldi. Yeni bir çevre yeni arkadaşlar.. bir erkek arkadaşım da vardı çok seviyordum.
Ama uzun sürmedi. Tam final haftamdı ders çalışıyordum elimi gözüme bir attım bir sürü kirpik elimde. Aynı zamanda kaşlarım da dökülüyodu. Bir kaç hafta sonra cildim de dökülmeye başladı. Derim resmen elime geliyordu ve acı biber sürülmüş gibi yanıyordu.
Kaç doktora gittim, neler denedim. Denemediğim ilaç kalmadı ki zaten doktorlar tedavisi yok sadece kortizonla baskilayabiliriz dediler.
24 saat yanan bir surat düşünün. Bunu yazarken bile buz koyarak yazıyorum. Ve ben bu acıyı 6 aydır yaşıyorum.
Kendime özgüvenimi kaybettim. O kadar çirkin duruyorum ki kaşlarım kirpiklerim cilt döküntülerinden dolayı kepekli gibi duruyor.
Modern tıbba inancımı zaten kaybettim.
bu hastalıktan nasıl kurtulacagim. Sifa allahtandir diyip dua ediyorum ama rahatlatamiyorum kendimi. Okulu birakip ailemin yanina donmeyi dusunuyorum. Yurt hayati ayri bir bunaltiyor beni. Hic degilse orda ailem var. Bir taraftan bunu da yediremiyorum kendime universite hayatini yasayamamak o kadar koyuyor ki. Keske kanser falan olsaydim hic degilse ölüp kurtulurdum diyorum bazen. Böylesi her gunum acı dolu psikolojim zaten yerlerde. Ne olur bana bir şey deyin.
