Ben 8 yaşında tek çocuk annesi olarak kendi fikrimi söyleyeyim. Bence kesinlikle ikinci kardeş olmalı ve yaşları yakın olmalı. Çocuğunuz 4 yaşındaysa tam zamanı, daha da fazla geciktirmemelisiniz.
Oğlum 4 yaşlarındayken bana devamlı söylüyordueşimin akrabaları, hatalı buluyordum. Eşim çok istiyordu karşı çıkıyordum. Oğlumu büyüttüm, İngilizce öğretmeniyim, biraz mesleğimi yaptım, formasyon filan aldım. Ben mutlu olmalıyım ki, çocuğumu mutlu edeyim diye inanıyordum. Maddi sıkıntımız vardı, bir ev ve iki araba aldık bu süreçte çok şükür. Oğlum 6 yaşına gelince çocuk istedim ve olmadı.Oğlum evliliğinin 3. Ayında hamile kaldığım için şaşırdım tabi. Şimdi işi bıraktım, 2,5 yıldır çocuk için uğraşıyorum.
Ev ve araba iki çocuktan sonra da olabilirdi. Ne ev, ne de araba bir çocuk etmiyor ne yazık ki.
Çok önemli biriktirelim dediğim parayı tüp bebek merkezlerinde harcıyorum çatırÇünkü çok yüklü meblağlar ve hep peşin isteniyor.
En büyük sebebim de oğlumun bir kardeşi olması.
Çocuk 4-5 yaşlarındayken pek anlaşılmıyor ama 7 yaşına geldiğinde bakıyorsun ki yalnız büyüyen bir çocuk. Çocukluğundan çok şey eksik kalıyor. Oyunu eksik kalıyor, gülüşmeleri eksik kalıyor, kardeş kıskançlığı, rekabeti, bağlılığı gibi ona çok şey katacak duygulardan eksik kalıyor.
Bazı çocuk yaramaz kardeşi, benimkiisi çok arıyor. Yanında hiç bahsetmediğim halde. Tüp bebek tedaVilerimi hiç bilmiyor. Olmaldığında üzülmesini istemiyorum. Ama etrafımız hala, dayı, amca çocuklarıyla çevrili. Onlarda gördüğü için kendinde olmayan eğlencenin onlarda olduğunu görüyor. Ve bir kardeş çok istiyor.
Devamlı onlara gitmeyi planlıyor, her kapı çaldığında onların gelmesini istiyor. Sırf çocuk gelsin diye hep misafir ağırlamam gerekiyor, gelenlere kalın diye ısrar ediyor. Komşu çocuğu çağırıyoruz.
Bir oda Dolusu oyuncak koy, kendi başına maksimum iki saatten fazla oynayamaz ama iki araba, iki yastık ve bir çocuk koy, akşama kadar oynar, kavga eder, yine oynar. Ve oyun çocuk için en önemli iş. Bundan mahrum etmemeli çocuğu.
Ben de, eşim de oturup oynuyorum çocukla. Benim genelde her işim zaten oyuna çevirmekle, eğlenceli banyo, film zamanı filanla geçiyor. Çocukla çocuk olurum ama bir yerden sonra çocuğa yetmiyprsunuz.
Onlar kendi dünyalarında çizgi film karakterlerinin oturup ciddi ciddi analizini yapabildikleri için çocuk. Bir yetişkin olarak aynı gündemi paylaşmıyorsunuz.
Geçen komşunun kızı geldi, 4 yaşında çok eğlenerek oynadım ben de kızla. Fark ettim ki oğlum o yaşlardayken, onunla da çok rahat oynuyorduk. Akşam 10 da okuldan geldiğim halde, sabah 6 da kalkıp, oğlumla faaliyet yapıyordum. Daha basitler o zaman. Çok daha kolay eğleniyorlar. Her sene size olan bağlılıkları azalıyor ve bir yandan da sosyalleşme ihtiyaçları artıyor.
Hafta sonu gezmesine gitsek, devamlı çocuk arıyor, ben arkadaşlarıma gitsem, devamlı çocuk arıyor. Sıkılıyor.bir haftalığına tatil köyüne gitsek hemen kim gelecek bizimle diye soruyor. Halbuki iki çocuklu bir aile kendi iç dinamiğini kurar, devamlı başka çocuklu aile ihtiyacını hissetmez. Görğmcemin çocukları filan birbirlerini yerler ama kardeşine bir şey olsa hemen teselli ederler.
Geçen hafta oğlum sünnet oldu. Biz hastanedeyken onlar gelince havalara uçtu. Onlarla sohbet ede ede sünnet oldu. Sonra da her gün ziyaretine gelsinler diye bekledi. Sünnet masasında yaptıkları ben-10 uzaylılarını oynatmaktı.
Kaç yıldır çocuğunu devamlı inceleyen, iyi bir aile ortamı kurmaya önem veren ve çocuk psikolojisiyle ilgilen biri olarak ben Kardeşin gerekli olduğunu düşünüyorum.
Büyüyünce isterlerse görüşmesinler ama küçükken oynasınlar doya doya.
Ayrıca yetişkinlikte yaşanan kardeş kavgalarının çoğunun anne babanın süreci iyi yönetememesine bağlıyorum ben. Kendi ailemde bile ben sorunları büyütsem, yaşanacak bir sürü sorun ve derin bir kız erkek ayrımı var. Anne baba, kardeş olsunlar da varsın destekleri olmasın diyorum, çok sorun etmiyorum. Ki 3 kardeşiz, annem hasta. Annenin hiç istemediği, aldırmaya çalıştığı Bekar kardeşim yıllardır onunla yaşıyor, sağlık sorunlarıyla devamlı üçümüz de ilgileniyoruz, bir iş olduğunda birbirimize destek olmaya çalışıyoruz. Kendi anne babamızı çekiştiriyoruz, birinin sorunu olduğunda aracılık yapıyoruz. Bunlar çok önemli şeyler bence.
Ve tüp bebekte de art arda iki tane yapmayı düşünüyorum Allah nasip ederse. Doktorum zaten bir çocuğum olduğu için bu süreçleri neden tekrar tekrar yaşamak istediğimi sordu.
Ben bir tek çocuk büyüttüm, ikinci bir tek çocuk istemiyorum dedim.
Kardeşi olmadığında, çocukla annenin hayatı birbirine girişik oluyor. oyun da onunla, iş de, ihtiyaç da. Halbuki biz küçükken roynar oynar, acıkınca gelirdik annemin yanına. Annemin işi gücü, misafiriyle alakamız olmazdı. Yetişkin de olması gerektiği yerde, çocuk da.
Maddi olarak birini büyüten imkan ikinci çocuğu da büyütür. Daha fazlası için daha fazla imkan ve sabır gerekir anca.
Ben yıllarca çocuk istememeyi, sonra çocuk için tedavi süreçlerini yaşadım ve 8 yıldır özenle büyütmeye çalışıyorum oğlumu. Zaman içinde evrildi düşüncelerim. Oğlum sizinkinin yaşındayken, Bundan çok daha farklı bir yorum yapardım. şu anda çok daha farklı düşünüyorum.
O zamanlar aynı sizin gibi bu konuyu araştırırken, geçmişte açılmış konularda okumuştum:" Şimdi 30 yaşındayım ve pişmanım, 8 yaşında çocuğum siz babamla berabersiniz ama ben yalnızım diye şikayet ediyor kızım" diyordu. 25 yaşındaydım ve çok uzak bulmuştum tabi ki bu yorumu kendime ama aynısını yaşıyorum şimdi :)
Benim de tek çocuk için açtığım bir konu vardı daha önce. İş Ek çok arkadaş orada da fikirlerini yazmıştı. Onu da inceleyebilirsin.
O öyle diyorsa biz ilkini bile yarım mı yapsaydık dedim ben 
özetle tek çocuk candır.
