Oğlum küçükken sizin gibi düşünüyordum, hep 2., 3. İstedim tabi ama arada zaman olsun dedim. Şimdi baktığımda 1 çocuk ve 2 çocuk arasında çok fazla emek farkı yok. O kadar emeğin az fazlasıyla büyüyor 2. Daha fazlası tabi ki daha yorucu olur.
Bir annenin şefkati ve ilgisi çok fazla, tek bir çocuk için çok fazla. Bölünmeli bence, çocuk için de, anne için de böylesi daha iyi. Yukarıda bir üye söylüyordu, devamlı ailesinin bir tek evlat baskısından. İster istemez vicdani bir baskı bu, biz yaşlanınca yanımızda olmak, biz olmayınca birilerine dayanabilmek arzusu. Çok normal duygular. Ya da bir bayramda ziyaret edecek birilerinin olması.
Evet, bazı kardeşlerde bu yok. O kopukluğu ben daha çok yetiştirme hatalarına bağlıyorum. Ki biz 3 kardeşiz, ailemin şu anda biz büyütsek çok hatası oldu bize karşı, hala oluyor. Rest çeksek, kavga çıkar. Neden ben değilde o dediğimiz çok durum var. Biz aklı selim 3 kardeş, bizimkilere bazen baskıyla, bazen tatlı sözlerle ama ona da şunu yapman lazım gibi yön gösteriyoruz. Yardımcı olmaya çalışıyoruz birbirimize.
Ortanca kardeşim annemin psikolojik sorunlarından en çok etkilenen oldu. O daha kopuktur bize göre. Düğününden yerleşeceği evine, arabasına kadar diğer kardeşimle para denkleştirip bir hayat kurdurmaya çalışıyoruz.
Annem çocuk sahibi olmaması gereken bir insandı. Çok hırslı bir iş kadını olabilirdi. Onun yerine çok mutsuz bir anne oldu. Ve bunu her daim bize belli etti. Kardeşlerimi cezalandırmak için süpermarkete gidip, buzluğuna kapattırmalar, ya da yine cezalandırmak için bizi akşama kadar ağlatmalar, ağzından tek bir kere bile seni seviyorum sözünü duymamış olmamız, yaramaz olan ortancamızı cezalandırmak için ellerini plastik çamaşır ipiyle bağlayıp gün boyunca bırakmak, 4 yaşındaki kardeşimi gelmek istemiyorum dedi diye bizi alıp, başka bir ilçeye gezmeye gitmeler, bir adamın gel beni seni annene götüreceğim diye kardeşimi tutup götürmesi Ve biz akşam vakti döndüğümüzde, minibüsten inerken kardeşim ve adamla karşılaşmamız.. o gün Allah ın bir lütfuydu bize şimdi baktığımda ama annemde de bir kıl bile kıpırdatmamıştı. Şimdi hala söyler, güleriz, anneme takılırız filan. Hala bir hata yaptığını düşünmez. Ama iyi ki 3 kardeşmişiz. Günlerimiz acıyla filan değil, gayet oyunla geçiyordu. En çok ceza alan yaramaz olduğu için ortancamızdı, şu anda problemli olan kardeşim de o zaten. Biz hep ona desteğiz.
Oğlumsa fazla ilgili bir anne ve babayla bile, aynı keyifli çocukluğu geçirmiyor. Onu devamlı gezdiren, okuluyla ilgilenen, seven ve değer veren. İyi ve bilinçli anne babayla 2 çocuk çok daha keyifli olur diye düşünüyorum ben.
Ama en güzeli insanın kendini bilmesi ve elindekilere özenle bakması dediğiniz gibi. Siz böyle mutluysanız ve Bunun daha fazlası sizi yoracaksa, gerçekten gerek yok düzeni bozmaya. Allah huzur ve mutluluk versin inşallah yuvalarımıza.