canım benim buraya yazmaya basladıktan sonra kendimi daha güçlü hissetmeye başladım çünkü yalnız değilim, yalnız değiliz... aynı duyguları paylaşan onlarca yüzlerceyiz.. tabi ki herkes kendi yaşadığını bilir, kendi yaşadığı zor gelir ancak en kötüsünü yaşadığını düşündüğün anda başka birinin yaşadıklarını okuyunca kendinden utanıyorsun, isyanından utanıyorsun.. ve onların başarı hikayeleri umudun oluyor.. ben de başarabilirim diyorsun.. biz de 4 yıldır uğraşıyoruz canım, hiç hamile kalamadım.. öle bişey ki insanların nasıl hamile kalabilldiklerini aklım almıyor, nasıl oluyor acaba diyorum... dediğin gibi yapacak birşeyimiz yok, can veremiyoruz ne yazık ki, can veren Rabbim.. ne zaman dilerse... neyseki dondurulmuslarımız var, belki polyannacılık gibi ama onlar da olmayabilirdi, her seferinde yeni bir tedavi, yumurta toplamadan ilaçlara ne kadar zahmetli değil mi? boşa uğrasıyormusum hissine bende kapılıyorum, eşim dün gece olmayacak herhalde bizim çocuğumuz dimi dedi, bilmiyorum dedim... kimbilir bu konuşmalar kaç evde geçiyordur, kimbilir... ama daha bu tedavim bitmeden yeni tedavi öncesi testlerini araştırmaya başladım bile.. umut artı emek eşittir bebek... biz 'anne' diyil 'en en en anne' olucaz bebişimiz olunca opuyorumnanaktan
