- 28 Aralık 2018
- 797
- 3.374
- 63
- Konu Sahibi cingozrecai
- #1
Hanımlar merhabalar,
Kendimi bildim bileli yaşadığım ruhsal problemlerim son bir yıldır uçlarda seyrettiği için yeniden psikoloğa gitmeye karar verdim ve bir klinik psikologdan randevu alıp ilk seansıma gittim.
Tahmin etmeyeceğim kadar iyi geçti seans. Genelde şunu şunu da anlatacağım diyip anlatamadan dönerdim ya da seanslar sohbet havasında geçmezdi, sadece konuşan ben olurdum gelen sorulara üstünkörü cevaplar verirdim kendimi rahat hissetmediğim için. Bu sefer öyle olmadı, döküldükçe döküldüm.
Belli başlı konular belirledik ancak konuların tek tek üstünden geçmemiz gerektiğini, anlattığım şeylerin onu bir yere götürdüğünü ama bir şey söylemek için henüz erken olduğunu söyledi.
Ama içime sinmeyen bir şeyler var...Çok özel bir zihne sahip olduğumu, kendi kafamda oluşturduğum ve çoğu insanın “normal insan” olarak nitelendireceği kalıplara hiçbir zaman giremeyeceğimi, girdiğim her ortamda parlayacağımı ve beni tanımaktan çok mutlu olduğunu söyledi. Beni rahatsız eden de tam bu kısmı.
Bir yandan kendimi aşırı rahat hissettim yanında, bir yandan da niyeyse söylediklerinin bir kısmını sırf kendimi iyi hissedeyim diye öylesine söylemiş gibi geliyor. Belki de söylediklerine vereceğim tepkiyi ölçtü bilemiyorum. Ya da terapinin sürekliliğiyle ilgili bir kaygısının olduğunu düşünüyorum. Bir şekilde emin olamadım bu sözlerindeki samimiyetten.
Aramızdaki psikolog hanımlardan ve danışanlardan fikir almak istiyorum. Sizce düşüncelerim yersiz mi? Bir iki seans daha devam edip öyle mi karar vereyim aynı psikoloğa gidip gitmemeye? Yoksa hazır kendimi yanında rahat hissettiğim birini bulmuşken devam mı edeyim?
Kendimi bildim bileli yaşadığım ruhsal problemlerim son bir yıldır uçlarda seyrettiği için yeniden psikoloğa gitmeye karar verdim ve bir klinik psikologdan randevu alıp ilk seansıma gittim.
Tahmin etmeyeceğim kadar iyi geçti seans. Genelde şunu şunu da anlatacağım diyip anlatamadan dönerdim ya da seanslar sohbet havasında geçmezdi, sadece konuşan ben olurdum gelen sorulara üstünkörü cevaplar verirdim kendimi rahat hissetmediğim için. Bu sefer öyle olmadı, döküldükçe döküldüm.
Belli başlı konular belirledik ancak konuların tek tek üstünden geçmemiz gerektiğini, anlattığım şeylerin onu bir yere götürdüğünü ama bir şey söylemek için henüz erken olduğunu söyledi.
Ama içime sinmeyen bir şeyler var...Çok özel bir zihne sahip olduğumu, kendi kafamda oluşturduğum ve çoğu insanın “normal insan” olarak nitelendireceği kalıplara hiçbir zaman giremeyeceğimi, girdiğim her ortamda parlayacağımı ve beni tanımaktan çok mutlu olduğunu söyledi. Beni rahatsız eden de tam bu kısmı.
Bir yandan kendimi aşırı rahat hissettim yanında, bir yandan da niyeyse söylediklerinin bir kısmını sırf kendimi iyi hissedeyim diye öylesine söylemiş gibi geliyor. Belki de söylediklerine vereceğim tepkiyi ölçtü bilemiyorum. Ya da terapinin sürekliliğiyle ilgili bir kaygısının olduğunu düşünüyorum. Bir şekilde emin olamadım bu sözlerindeki samimiyetten.
Aramızdaki psikolog hanımlardan ve danışanlardan fikir almak istiyorum. Sizce düşüncelerim yersiz mi? Bir iki seans daha devam edip öyle mi karar vereyim aynı psikoloğa gidip gitmemeye? Yoksa hazır kendimi yanında rahat hissettiğim birini bulmuşken devam mı edeyim?
