Terk edilmek denmez ama elimizde olmayan sebeplerden dolayı ayrıldığım bir ilişkim olmuştu. Seviyorduk ve bitirmemiz gerekiyordu, zaten fazla ilerletmeden bitirmiştik. Ayrı kaldığımız dönemde ilginç bir şekilde ben onu düşünüyordum ve aynı şekilde o da beni düşünüyordu, aramızda farklı bir bağ vardı. Neyse biz ayrıldık falan, aradan zaman geçiyor kendimi tam toparlıyordum; bir şekilde bana ulaşıyordu. Ya arkadaşı araya girip mesaj atıyordu, ya kendisi irtibata geçmeye çalışıyordu. 2 defa bu böyle tekrarlandı, ama öyle bişey ki, dediğim gibi tam toparlanıyorum, onu düşünmeyi bırakıyorum, bi şekilde kendini hatırlatıyor. Biz iletişime geçiyoruz, kavga ediyoruz ve irtibatı kesiyoruz.

Aradan zaman geçiyor, tam toparlanıyorum, tekrar aynı süreç ve sonu yine anlaşmazlık. Yine saçma süreç ve en sonunda birleşmeye karar verdik. Ama bende bişey bozulunca bozuluyor, eskisi gibi olmuyor. İkinci deneme diye bişey yok o yüzden benim için, zaten başarısız oldu ve tamamen çıkardım hayatımdan. Hatta bir süreliğine engel falan da koyduğum oldu ulaşmasın diye. Çünkü önüme bakmak istiyordum. Eski sevgiliyle arkadaş kalmak, arkadaş ortamlarında falan görüşmek pek bana göre değil yani ben tercih etmiyorum böyle birşeyi. Yapanlara bravo, bence marifet değil ama ben de böyle bir insanım işte. O insan zaten hayatımda olacaksa sevgilim sıfatıyla olurdu, arkadaş sıfatıyla değil. Konu hakkındaki tavsiyem de, aramaman yönünde. Düşünüyorum da, ben kendi isteğimle bitirdiğim ilişkilerde hiç de dönüp aramadım, arkama dahi bakmadım. Bence siz de terk edildiyseniz, birincisi: çaresiz falan değilsiniz. İkincisi: aramanıza gerek yok.